Երևանի այսօրվա ընտրությունները հենց այս երկու միտումների առերեսման, հակադրության դրսևորումն են: Գործող իշխանությունները չեն կարող ընտրություններ կազմակերպել` առանց փողի ու վարչական ռեսուրսի, բռնության և ուժի ցուցադրության: Երբ Նոր Նորքի ոստիկանապետը «դիշովկա» բառով «մեծարում» է Զարուհի Փոստանջյանին և նրա դստերը, ընդամենը մի դրվագով բացահայտում է, թե իշխանություններն ինչպիսի վերաբերմունք ունեն ընդդիմության, այլ կարծիք ունեցող մարդկանց մասին:
Իշխանությունն ինքնին վերածվել է «հակահեղափոխության» պատվարի: Ոչ այն իմաստով, որ ՀՀԿ-ն, ինչպես իրենք են ասում, պահպանողական կուսակցություն է և, ըստ էության, դեմ է հեղափոխություններին ու ցնցումներին: Հայաստանում անիմաստ է զուգահեռներ անցկացնել դասական քաղաքականության, անգամ իսկ` դրա պրիմիտիվ դրսևորումների հետ: Հայաստանի վերնախավի համար ամեն ինչ ավելի սահմանելի ու պարզունակ է:
«Անվտանգությունը» նրանց համար նույնանում է համակարգի կայունության, «առաջընթացը»` «տոկոսխփոցիի» հետ: Ահա, բոլոր նրանք, ովքեր համարձակվում են ձեռնոց նետել այս «սրբազան» սահմանումներին, հեղափոխականներն են կամ, ինչպես ավելի պատկերավոր արտահայտվել է Մասիվի միլպետը, «դիշովկաներ»:
«Անցնցում ընտրության» փիլիսոփայությունը նմաններին
դասակարգային թշնամի է որակում` արդարացված համարելով բոլոր միջոցները, որ կարող են կիրառվել նրանց դեմ: Հեղափոխականներ Հայաստանում, դասական իմաստով, նույնպես չկան:
Մենք գործ ունենք էպոտաժի, քաղաքականությունը ցուցադրականության, բովանդակությունը ձևի հետ շփոթող ընդդիմադիրների հետ: Ընդդիմությունը, մեծ իմաստով, ճակատամարտը տանուլ է տվել 2015-ի հանրաքվեի օրը, պարտության «սև թուղթը» ստացել է ապրիլի 2-ին, սակայն իր «լացուկոծը» դրել է այսօր:
Այսօր ապրիլի 2-ի «քառասունքն» է ու չէր հանդուրժվելու որևէ աղմուկ, ցնցում: Իշխանությունն այսօր նույնիսկ ընդդիմությանը չի հաղթում, որովհետև նրան ոչնչացրել է վաղուց: Այսօր իշխանությունը հասարակության «վերջնահաշվարկն» է տալիս, այն գինը, որի դիմաց` ժողովուրդը մի չորս-հինգ հինգ տարով ինքնակամ «բացակա» է գրվելու:
Ընդդիմության խնդիրն այն էր, որ թույլ չտար իշխանությունների ու հասարակության «համերաշխությունը», իր բովանդակային դատարկությամբ չլեգիտիմացներ «անաղմուկը», ընտրակաշառքի «նիսյա» խոստումով չմեծացներ իշխանության «նաղդի» ցուցակը:
Մեր ընդդիմությունը ճիշտ հակառակն է արել ու գերադասել է պսևդոհեղափոխականությունը, եթե կուզեք` պսևդոքաղաքականությունը: Ու հիմա իսկապես տգեղ է, երբ սևազգեստ սգավորի կարգավիճակով մտնում է «խալխի» տուն, որտեղ խրախճանք է: Քաղաքականության սպանության առթիվ կազմակերպված խրախճանք:
