Երևանի փոխոստիկանապետ Վալերի Օսիպյանը հայտարարել է, որ ոստիկանությունն ուժ չի կիրառի Բաղրամյան պողոտան փակած ցուցարարների հանդեպ, կսպասի, որ նրանք իրենք կամաց-կամաց ցրվեն:
Հունիսի 30-ին լույսը Բաղրամյան փողոցում խաղաղ է բացվել, իսկ դրա նախորդ օրը փողոցի ցուցարարների թվաքանակը զգալիորեն քիչ է եղել, քան մինչ այդ, և սա կարող է վկայել, որ ոստիկանության կամ պարզապես իշխանությունների հաշվարկներն արդարանում են: Սակայն սրանով հանդերձ, դժվար է միանշանակ ասել՝ հաշվարկնե՞րն են արդարանում, թե՞ պարզապես իշխանություններն են այլ մարտավարութուն ընտրել այն բանից հետո, երբ ըստ էության հաջողվեց քաղաքացիական շարժումը պառակտելու և միաժամանակ շարժումը քաղաքական խմբակային օրակարգերով լցնելու առաջին քայլը:
Հաջորդ քայլով արդեն իշխանությունների համար ուժի կիրառման անհրաժեշտությունն, ըստ էության, վերացավ, քանի որ հնարավոր է նման պայմաններում կիրառել արդեն կուլիսային մարտավարությունը, երբ Բաղրամյանում արդեն առաջին պլան եկած քաղաքական խմբերի կամ խմբավորումների հետ սկսվում են, այսպես ասած, ներքին շփումներ, որոնց արդյունքում մեկին միգուցե վախեցնում են ինչ-որ կոմպրոմատով, մյուսին գնում են, երրորդին ինչ-որ բան առաջարկում:
Վերջին հաշվով, երբ երկրում, ըստ էության, չկա կայացած ընդդիմություն, որը հաշվետու է հասարակությանը և միաժամանակ հանդիսանում է քաղաքական գործոն, ապա դաշտը մնում է այս տարիների ընթացքում բազում թելերով միմյանց կապված իշխանություն-քաղաքական ուժեր կոնգլոմերացիային: Այստեղ ամեն մեկը շահերով կամ համատեղ անցյալով կապված է մյուսին, և ի վերջո՝ ընդհանուր պայմանավորվածությունը միշտ ավարտվում է համակարգային պայմանավորվածություններով: Այսինքն՝ այն, ինչ ըստ էության կիրառվել է անցնող տարիների ընթացքում, երբ գրեթե բոլոր մեծ ու փոքր քաղաքական շարժումները, որոնք առաջնորդվել են քաղաքական ուժերի կամ խմբերի կողմից, հանգել են, ըստ էության, միևնույն վախճանին և արդյունքում ուժեղացած է դուրս եկել իշխանական համակարգը:
Ո՞րն էր այս ամենի այլընտրանքը, որը պետք է բերեր նրան, որ այս ամենից ուժեղացած դուրս գա հասարակությունը: Այս հարցին հնարավոր է գտնել մի քանի տեսական պատասխանի տարբերակ, սակայն գործնականում ամեն բան շատ ավելր բարդ է, քանի որ ակնհայտ է մի պարզ իրողություն՝ ինքնակազմակերպման մակարդակով հասարակությունն այսօր անհամեմատ զիջում է քաղաքական խմբավորումներին և առավել ևս իշխանություններին: Եվ ոչ միայն ինքնակազմակերպման, այլ նաև տեխնոլոգիաներին տիրապետելու իմաստով: Սա է պատճառը, որ ընդհանուր պրոցեսում հասարակության հաջողությունները կրում են հազվադեպ և հատվածական բնույթ՝ շատ արագ խժռվելով քաղաքական սուբյեկտների կողմից:
Սա ընդհանուր առմամբ այնքան էլ լավատեսական իրավիճակ չէ, սակայն չկա նաև հոռետեսության կամ առավել ևս ողբերգականության խնդիր: Ի վերջո՝ ակնհայտ է, որ հասարակությունը պահպանում է իր կենսունակությունը, և թեկուզ կարողանում է հասնել հատվածական հաջողությունների, այնուամենայնիվ ամեն մի անցնող մեծ, փոքր, թեկուզ և մասնակի հաջողություն պետք է վերածել հաջորդի նախապատրաստության:
Բաղրամյան փողոցում կլինի այդ պրոցեսը, Ազատության հրապարակում, տներում, սրճարաններում, թե սեմինարի դահլիճներում՝ ըստ էության էական չէ: Որտեղ որ պատահի, որտեղ որ հնարավոր է, բայց հասարակությունը պետք է իր ամեն մի հաջողությունը, ըստ էության, վերածի վերլուծական մի նյութի և դրանից քաղի առավելագույնը, ինքնակազմակերպման հաջորդ առիթներին ավելի բարձր արդյունք և ավելի մեծ դիմադրողականություն ցուցաբերելու, ինքնուրույնության առավել բարձր աստիճան ապահովելու համար, որպեսզի իշխանությունների և քաղաքական սուբյեկտների միջև պայմանավորվածությունները կամ հաշիվների պարզաբանումները որևէ ազդեցություն չունենան հանրային ինքնակազմակերպման վրա, որպեսզի իշխանությունները չկարողանան աշխատեցնել արհեստական լարումով քաղաքական սուբյեկտներին և առաջին պլան բերել, իսկ հետո արդեն երկրորդ, երրորդ, չորրորդ պլաններում կանգնած նրանց մոդերատորների հետ պայմանավորվածությունների միջոցով ամեն ինչ հանգուցալուծել:
