Հայաստանում շատերն են կարծիք հայտնում, որ 12-օրյա տոնական ոչ աշխատանքային ընդմիջումն ուղղակի կարող է փլուզել հայկական տնտեսությունը, շուկան և ֆինանսական համակարգը կարող են կոլապսի մեջ հայտնվել նման դադարի պայմաններում: Այս մտահոգությունները երևի թե չափազանցված են, որքան էլ որ տխուր լինի դա խոստովանելը: Տխուր, որովհետև նման մտահոգությունների չափազանցվածությունը ոչ թե տեսական կողմն է, այլ առկա հայաստանյան իրողությունը:
Տեսականորեն իսկապես աբսուրդ և անհեթեթություն է պատկերացնել նմանօրինակ ոչ աշխատանքային գրեթե կիսամսյակ ողջ երկրում, երբ չեն աշխատում պետական կառույցները, երբ չեն աշխատում բանկերը և այլն: Սակայն Հայաստանում կոլապսային ոչինչ չկա: Միգուցե առանձին մի քանի գործարարներ լուրջ խնդիրներ, անհարմարություն զգան, նույնիսկ մեկ-երկուը միգուցե վնասներ կրեն, սակայն դա, իհարկե, կառավարությանը, որոշումներ կայացնող իշխանություններին չի հետաքրքրում: Նրանց հետաքրքրում են իրենց, իրենց հարազատների, բարեկամների, խնամիների բիզնեսները: Իսկ այդ բիզնեսները իրենց բնույթով, ինչպես նաև չգրված արտոնություններով այնպիսի կարգավիճակում են, որ եթե նույնիսկ մեկ ամբողջ ամիս ոչ աշխատանքային լինի, նրանք առանձնապես կորուստներ չեն ունենա՝ նրանք իշխանությունների հետ սերտաճած բիզնեսներ են և ունեն իրավիճակից ելքեր գտնելու բազում տարբերակներ:
Իսկ քանի որ Հայաստանի ողջ տնտեսության ճնշող մեծամասնությունը հենց իշխանությունների հետ սերտաճած բիզնեսն է, այսինքն՝ իշխանական համակարգի և նրանց հետ արյունակից կամ խնամի բիզնեսը, ապա ոչ աշխատանքային 12-օրյակը որևէ կոլապս չի առաջացնի: Հակառակ պարագայում կարող եք վստահ լինել, որ Հովիկ Աբրահամյանի կառավարությունը նման որոշում չէր կայացնի երբեք: Ավելին՝ եթե նմանօրինակ բիզնեսներին պետք լինի, նույնիսկ հունվարի 1-ը աշխատանքային օր կհռչակեն կառավարության որոշմամբ:
Կոլապս կարող է լինել այն տնտեսություններում, որոնք ապրում, զարգանում են տնտեսական կանոններով, շուկայի կանոններով, որոնք կարգավորվում են պետական, ոչ թե «գողական» օրենքներով և հասկացություններով: Նման բիզնեսներն են, որ շեղումների հանդեպ շատ դյուրազգաց են: Նման բիզնեսներն են, նման տնտեսություններն են, որ գիտեն րոպեի, ժամի, օրվա արժեքը: Մրցակցային տնտեսություններում է, որ այդ ամենը թանկագին ռեսուրս է՝ սուր մրցակցությունում դիմանալու, հաջողելու, զարգանալու համար:
Հայաստանի տնտեսությունը հազարավոր կիլոմետրերով հեռու է այդ ամենից և ուրեմն հեռու է նաև ոչ աշխատանքային կիսամսյակով պայմանավորված կոլապսից: Եվ այս ամենն իսկապես տխուր է: Տխուր է՝ ոչ թե որովհետև նմանօրինակ երկար դադարը մեր տնտեսությանն է հարվածելու, այլ որովհետև տնտեսություն չկա, որ նմանօրինակ երկար դադարը հարվածի այնպես, ինչպես կհարվածեր իսկապես կայացած, ձևավորված և մրցակցային, շուկայական տրամաբանության և պետական իրավակարգավորման ենթարկվող տնտեսություններին:
