Հ. Տէր-Աբրահամեան. Բիթլզը հմայիչ ձգողականությամբ օժտված, լուսավոր մի երևույթ էր

Իմ սերնդի՝ 80-ականների դպրոցականների համար Բիթլզը հմայիչ ձգողականությամբ օժտված լուսավոր մի երևույթ էր, որը ամեն ինչով տարբերվում էր սովետական դպրոցի այն գորշ իրականությունից, որը մեզ շրջապատում էր, ու որը մեզ համար ծաղրի առարկա էր: Այն պաշտոնականը, որը մեզ սովորեցնում էին դպրոցում, ահավոր անհետաքրքիր էր ու որևէ ոգեշնչություն չէր առաջացնում: Իսկ Բիթլըզ և հետագայում այլ ռոք խմբերը, որոնք լսում էինք, ինչ- որ այլ աշխարհ էին բացում մեզ, որը ձգող էր թեկուզ այնքանով, որքանով անծանոթ էր: Դրանով էինք հակադրվում սովետական դպրոցի իրականությանը, և ամենակարևորը՝ «կազյոննի» ոճին: Մենք այն սերունդն էինք, ում համար պիոներ, կոմսոմոլ և այլ բաները, որոնք ոգևորում էին մեր պապերին, արդեն ծիծաղելի էին, անեկդոտ էին: Բայց որպեսզի ոչ միայն ժխտենք, այլև մերը ունենանք, մենք դրան հակադրում էինք Բիթլզ, Ռոլինգ Սթոնս, Լեդ Զեփելին, Փինք Ֆլոյդ և այլն: Դե իհարկե, պետք է նաև հաշվի առնել, որ 12-15 տարեկան էինք: Բացի այդ, երբ սկսեցինք Բիթլզ լսել՝ մոտավորապես 88-89 թթ-ին աշխարհում Բիթլզի նկատմամբ հետաքրքրության նոր բում էր, մի պահ Բիթլզը նորից շատ մոդայիկ դարձավ, ու դա մեզ էլ էր հասել: Հիշում եմ` մեր դպրոցի մուտքի մոտ մեծ տառերով գրած՝ Ленин и теперь живее всех живых, կարդում էինք՝ Леннон и теперь живее всех живых: Իրենք՝ Բիթզլները, և այլ ռոք երաժշտները այդքան էլ «մեղավոր» չէին, իհարկե, այդ ամենում: Նրանք հազիվ էլ առանձնապես տեղյակ էին, որ սովետական երիտասարդների դրոշն են ընդդեմ պաշտոնականի: Արևմտյան այն սերունդը, որը Բիթլզ էր լսում՝ 60-ականների իր հերթին պայքարում էր ոչ թե հանուն «կապիտալիզիմի», այլ հակառակը: Եվ Բիթլզից էլ՝ Լենոնը գրում էր այնպիսի երգեր, ինչպիսին էր, ասենք, «Բանվոր դասակարգի հերոսը» կամ «Հեղափոխությունը», բայց մենք դա անտեսում էինք, չէինք նկատում: Մեզ համար իրենք արևմուտքի դեսպաններ էին, և մենք, պարզ է, որ այն ժամանակ տեղյակ չէինք այդ մանրամասներից: Կարևորն այն էր, որ սովետական դեմագոգիան մեզ չէր համոզում, մեր նյարդերն ուտում էր, իսկ Բիթլզը թարմ էր ու անմիջական: Ճիշտ է`մեծացանք, ու Բիթլզ հիմա քիչ ենք լսում, լիքը այլ խմբեր կան, բայց ես չեմ կարող ամեն դեպքում շնորհակալ չլինել իրենց, սովետական լեզվով ասած՝ «за счастливое детство»: