Beatles-ի մասին իմ հիշողությունները կապված են 68-69 թվականների հետ: Այդ ժամանակ մեր դպրոցում ռաբիս չկար: Իմ եղբայրները, դասարանցիները շատ էին լսում այդ նոր ռոքնռոլը, որն իսկապես նոր դարաշրջան էր, նոր երաժշտություն, նոր մտածողություն: Իմ տպավորությամբ, այն ժամանակ դա մասսայական էր, և ռաբիս գոյություն չուներ: Հիշում եմ`պատերին, նստարաններին գրում էին, մայկաներ էին կրում, գտնում էին ձայնագրություններ: 75 թվականն էր, երբ առաջին անգամ մեկից լսեցի, որ ինքն իր մասին ասաց. «Ես ռաբիս եմ, ու դա շատ էլ լավ է», այսինքն` ռաբիս տերմինը օգտագործում էր բացասական իմաստով:
Այդ ժամանակ Հայաստանում հիմնականում նվագում էին հայտնի խմբերի երգեր, «Արևածագ» խումբն եմ հիշում, կային էլի խմբեր, որոնք հենց Beatles էին կատարում, համերգներ էին կազմակերպում:
Փակ համակարգի շրջանում Beatles-ը կարողացավ իր հաստատուն տեղը զբաղեցնել, թեև կար հակասություն. այդ հակասությունը հենց սկզբից էլ կար մեզ մոտ, քանի որ ռոքը իր էությամբ հիմնականում բողոք էր, ու իշխանավորների երեխաներն էին կարողանում գտնել կամ կատարել այդ երաժշտությունը, հակասությունը հենց ծնողների ու երեխաների մեջ էր, փաստորեն Հայաստանում երեխաները դեռ այն ժամանակվանից անընդհատ պարտվում են իրենց ծնողներին, կարծում եմ` ծնողների հովանավորության հակասական ազդեցությամբ դա պետք է բացատրել, հիմա էլ ռոքը իշխանությունների հովանավորությամբ է կյանքի կոչվում: Այսինքն` նույնը կկրկնվի` երեխաները նորից կպարտվեն:
Ռաբիսը ծնողների դեկորատիվ մշակույթն է` ուղղված ազատության դեմ: Օրինակ` ինչքան էլ ռոքնռոլը զանգվածային, ժամանցային, սպառողական մշակույթ լինի, այն, ի տարբերություն ռաբիսի, քաղաքական է, իսկ ռաբիսը ուղղակի ամբողջությամբ հենց ազատության ու խաղաղության մերժումն է, և ես չեմ հիշում ռաբիս որևէ երգ, որը ազատությանը կամ խաղաղությանը նվիրված լինի, առավել ևս հրատապ քաղաքական հարցերի անդրադառնա: Beatles-ի մեծությունը նրանում է կայանում, որ ժամանցային արվեստը կարողացավ բարձրացնել Մեծ արվեստի մակարդակի, այսինքն` քաղաքական ու հասարակական խոսք ասող արվեստի մակարդակի:
