Դժվար է ասել, թե խորհրդարանի նոր դահլիճը ինչքա՞ն կբարձրացնի խորհրդարանական մանդատի գինը Հայաստանում:
Ի վերջո նոր դահլիճն առավել հարմարավետ է, նորաձեւ, համակարգիչներով համալրված: Հետեւաբար այնտեղ հայտնվելու համար մրցակցությունը կբարձրանա, քանի որ շատերը կուզեն ձեռք բերել այդ դահլիճի հնգամյա աբոնեմենտ, որ Հայաստանում մանդատ անունն է կրում: Ի դեպ, տվյալ դեպքում մանդատի եւ աբոնեմենտի տարբերությունն այն է, որ մանդատը պարտավորեցնող է, իսկ աբոնեմենտը ենթադրում է ըստ ցանկության հաճախելիություն: Իհարկե, Հայաստանի դեպքում պատգամավորը երբեմն նաեւ հակառակ իր ցանկության է գնում խորհրդարան` երբ իշխանությունն է ցանկանում, բայց միեւնույն է, դա ոչ թե մանդատի, այլ իշխանության հրամայականն է: Վերադառնալով գնագոյացման հարցին` պետք է նկատել, որ եթե մի բանի քանակը սահմանափակ է` 131, իսկ ցանկացողները քանակից շատ են, ապա բնական է, որ ապրանքի գինը բարձրանալու է: Իսկ որ Հայաստանում խորհրդարանական աբոնեմենտ-մանդատի ցանկություն ունեցողների թիվը 131-ից շատ ավելին է, երեւի թե քչերի մոտ է կասկած հարուցում: Ավելին, խնդիրն այն է, որ, այսպես ասած, վճարունակ պահանջարկի համար մանդատների թիվն իրականում ավելի քիչ է` մոտավորապես երեւի թե 100-ին մոտ, կամ մի քիչ ավել կամ պակաս: Բանն այն է, որ խորհրդարանի տեղերի մի մասը պետք է անպայման հատկացնել ընդդիմությանը, քանի որ Եվրախորհուրդը, եվրադիտորդները ճիշտ չեն հասկանա իշխանությանը: Հետեւաբար ստիպված են լինելու ընդդիմության ձայների գոնե մի քանի տոկոսը թողնել ընդդիմությանը: Հետեւաբար, քանի որ վճարունակ պահանջարկի համար ապրանքի քանակը նվազում է, դա բերելու է գնի էլ ավելի մեծ աճի:
Այնպես որ, թերեւս կարելի է ասել, որ խորհրդարանի դահլիճի նորոգումը իրականում նաեւ բավական հաջող բիզնես-պրոյեկտ է իշխանության համար, որի համար ծախսել են պետական բյուջեի փողը, սակայն մանդատ-աբոնեմենտների վաճառքից ստացված փողը կհամալրի արդեն բոլորովին այլ բյուջե կամ բյուջեներ: Հայաստանի ներքաղաքական կյանքի որեւէ այլ պրակտիկ նշանակություն խորհրդարանի դահլիճի նորոգումը, բնականաբար, չի ունենալու: Դահլիճը չէ, որ պետք է իմաստ հաղորդի Հայաստանի խորհրդարանին: Եվ ոչ էլ Սերժ Սարգսյանի ելույթը, որը դահլիճի բացման հանդիսավոր առիթով հնչել էր խորհրդարանի նորաստեղծ դահլիճում: Հայաստանի խորհրդարանը քաղաքական ինստիտուտ չէ, այն ընդամենը անձեռնմխելիություն ստանալու կառույց է, որից օգտվում են նրանք, ովքեր կարողանում են դրա համար վճարել իշխանությանը` կամ կանխիկ, կամ ապառիկ, երբ մանդատը ստանում են, իսկ հետո դրա դիմաց ծառայություններ մատուցում իշխանությանը: Հիմա ընդամենը այդ ամենի գինն է գուցե բարձրանալու: Մեկ էլ կարող է բարձրանալ ընտրակաշառքի դրույքաչափը: Այնպես որ, կարելի է վստահ ասել, որ պետական բյուջեից ծախսված մոտ 450 միլիոն դրամը պարզապես վատնվել է աննպատակ, եւ հասարակությանը դրանից որեւէ շահ չկա: Պետական հաստատությունների նորոգումը հիմնավորված կարող է լինել միայն այն դեպքում, երբ այնտեղ կատարվում է հանրօգուտ աշխատանք, եւ հասարակությունը համաձայնություն է տալիս իր գրպանից ավելի շատ վճարել այնտեղ աշխատանքի վարձվածներին, որ նրանք ավելի արդյունավետ աշխատեն: Իսկ Հայաստանի խորհրդարանում հանրօգուտ աշխատանք չի կատարվում: Այնտեղ ընդունվող օրենքները որեւէ կերպ չեն ազդում հասարակության կյանքի որակի բարելավման վրա: Հետեւաբար այդ խորհրդարանին նոր դահլիճ տալը հասարակության, հարկատուների փողի անհիմն վատնում է: Իսկ ակնկալել, որ 2012 թվականի ընտրությունը լինելու է օրինականության սկզբունքով եւ ձեւավորվելու է իրապես հանրային տրամադրությունները արտահայտող խորհրդարան, ուղղակի միամտություն է: Ինչքան էլ որ բարձրանան գներն ու թեժանա պայքարը խորհրդարանական տեղերի համար, ինչքան էլ որ իշխանական կուսակցություններ ՀՀԿ-ն ու ԲՀԿ-ն հայտարարեն, որ ձգտելու են բացարձակ մեծամասնության, միեւնույն է, այդ ամենը հանգուցալուծվելու է մինչ այժմ գոյություն ունեցող մեխանիզմի շրջանակում, եւ գալիք խորհրդարանը` իր թաղային գիտությունների դոկտորների եւ թեկնածուների, մականունավորների եւ խոշոր սեփականատերերի քանակով էապես չի զիջելու ներկայիս խորհրդարանին: Այսինքն` անիմաստ է ակնկալել կամ նույնիսկ ենթադրել, որ 2012 թվականի ընտրությունից հետո խորհրդարանի դահլիճի նորոգումը կամ վերափոխումը կարող է թեկուզ հետին թվով իմաստավորվել հասարակության համար: Դժբախտաբար, թե բարեբախտաբար, բայց Հայաստանում բավական բյուրեղացած է մի իրավիճակ, երբ հանրային նշանակության տեսանկյունից քաղաքական ինստիտուտներից միակ իմաստավորվածը շարունակում է եւ թերեւս առաջիկա տարիներին դեռ կշարունակի մնալ խոհանոցը կամ փողոցը:
