Հայաստանի արտգործնախարարը շարունակում է այցը Լատինական Ամերիկայի երկրներ: Արարատ Միրզոյանը նախ եղավ Ուրուգվայում, որտեղ մասնակցեց նաեւ Հայաստանի դեսպանության բացմանը: Հիմա նա Արգենտինայում է, ուր հանդիպել է իր գործընկերոջը, պատգամավորների, շնորհակալություն հայտնել Արգենտինային Հայաստանին աջակցող դիրքորոշումների համար: Թե Հայաստանի համար ինչ էական օգտակարություն է ունեցել հեռավոր այդ աջակցությունը, այդքան էլ պարզ չէ, բայց իհարկե քաղաքավարությունը պահանջում է շնորհակալ լինել անկախ ամեն ինչից:
Բայց, շնորհակալության համար թերեւս չարժեր կտրել անցնել այդքան երկար ճանապարհ, եւ ոչ էլ նույնիսկ դեսպանության բացման համար: Այլ հարց է, եթե Հայաստանը Լատինական Ամերիկայում ավելացնելով իր դիվանագիտական ներկայության ինստիտուցիոնալ աստիճանը, փորձում է այդ կերպ մնալ անհրաժեշտ ալիքի վրա: Միջազգային հարաբերությունների ներկայիս պատմական շրջափուլը առանձնահատուկ է նրանով, որ այդ հարաբերությունները ունեն շատ սեղմ փոխկապակցվածություն եւ փոխազդեցություն: Ինչ խոսք, այդպես եղել է միշտ, սակայն որոշակի աստիճանով:
Այսօր, ըստ էության մենք գործ ունենք մի մեծ կծիկի հետ, որը մի կողմից քանդվում է ամբողջությամբ, մյուս կողմից՝ ամբողջությամբ էլ հավաքվելու է արդեն նոր տրամաբանությամբ: Լատինական Ամերիկան այստեղ առանցքային ուղղություններից մեկն է, թեեւ թացյալ մակարդակում այն դիռտվում է հիմնական «թատերաբեմերից» զգալիրեն հեռու: Բավարար է հիշել թեկուզ այն, թե ինչպես նախորդ տարի դեկտեմբերին Վենեսուելան հայտարարեց այն մասին, որ պետք է իրեն պատկանի հարեւան Գայանայի նավթով հարուստ շրջանը, քանի որ այն պատմականորեն վենեսուելական է: Իսկ սա լոկ այսպես ասած ներլատինական հարաբերությունների հարց չէ:
Բավական է օրինակ դիտարկել մի հանգամանք՝ Հայաստանի կաեւոր հարեւան Իրանի հարաբերությունը Վենեսուելայի հետ, ընդ որում բավականին բազմաշերտ հարաբերության կառուցումը, որ տեղի է ունենում վերջին տարիներին: Հասկանալի է, որ իր անմիջական շահերի կենսական գոտում գտնվող Իրանը պարզապես ռեսուրս չէր վատնի տասնյակ հազար կիլոմետր այն կողմ հարաբերություն կառուցելու համար: Սա հենց աշխարհաքաղաքական ներկայիս զարգացումների սեղմված ձեւաչափն ու տրամաբանությունը վկայող հանգամանք է: Այդ իմաստով, եթե Երեւանը գտնում է նվազագույն անհրաժեշտ ռեսուրս՝ ակտիվ աշխատել մի ռեգիոնում, որտեղ մի շարք գործոնների բերումով կարող են լինել համեմատական առավելություններ, ապա դա կարող է ընդհանուր առմամբ հարաբերականության մեջ նպաստել Հայաստանի արտաքին քաղաքական-դիվանագիտական հաշվեկշռի բարելավմանը:
