Կեսգիշերին Երեւանի փողոցներից մեկում տեղի է ունեցել զինված բախում, առայժմ անհայտ անձանց միջեւ: Լրատվամիջոցներում այդ բախման վերաբերյալ հաղորդագրություններում նշվում է, որ այն հիշեցրել է «մարտաֆիլմ», համենայն եզրակացնելով կիրառված զենքի քանակից եւ որակից: Ընդ որում նշվում է, որ վնասվել է նաեւ ԱԺ պատգամավորի պատկանող մեքենա, թեեւ չկա տեղեկություն, թե հատկապես ինչ պատգամավորի մասին է խոսքը եւ արդյո՞ք մեքենայի վնասվելը ենթադրում է, որ նա առնչություն է ունեցել «ռազբորկային», թե՞ մեքենան եղել է պարզապես մոտ կայանված:
Տարատեսակ քրեական պատմությունները, բախումները, կրակոցները, դանակահարությունները, ընդ որում տարբեր տարիքային մասնակցությամբ, այդ թվում դեռահասների՝ դարձել են Հայաստանի օրվա լրահոսի անբաժանելի մաս: Երեւանում եւ հանրապետության այլ քաղաքներում դրանք դարձել են առօրյա: Բառացիորեն մի քանի օր առաջ Աբովյանի կենտրոնում, Երեւան-Աբովյան ուղեւորափոխադրում իրականացնող ընկերության մի քանի աշխատակիցներ ընդհուպ զենքի գործադրմամբ հաշվեհարդար էին տեսել մի վարորդի հանդեպ, որն իր անձնական մեքենայով համարձակվել էր փորձել իրականացնել ուղեւորափոխադրում: Դա տեղի էր ունեցել կեսօրին, բազմաթիվ քաղաքացիների աչքի առաջ:
Պարզ չէ, թե ի՞նչ ընթացքի մեջ է այդ գործը, արդյո՞ք պատասխանատվության են ենթարկվելու բոլոր մեղավորները: 2019 թվականին Հայաստանում ընդունվեց քրեական ենթամշակույթի դեմ պայքարի մասին օրենքը: Ընդ որում, հիշարժան է, որ այդ օրենքի նախագծի քննարկումների ընթացքում խմբակցություններից մեկի պատգամավորները աչքի էին ընկնում նախագծի դեմ հենց այդ ենթամշակույթի տարատեսակ դրսեւորումներով: Օրենքը ընդունված է արդեն մի քանի տարի, բայց այս տարիների ընթացքում քրեական ենթաշմակույթը իր տարբեր, բազմաշերտ դրսեւորումներով Հայաստանում ոչ միայն չի նվազել անգամ, եթե չխոսենք չեզոքացվելու մասին, այլ հակառակը՝ տեսանելիորեն աճել է եւ սկսել ինքնադրսեւորվել առանց ավելորդ կաշկանդվածության:
Իհարկե, ներկայիս կառավարող մեծամասնության պարագայում այլեւս վաուց զարմանալի չէ, որ օրենքները կարող են ընդունվել, սակայն մնալ թղթի վրա կամ առավելագույնը կիրառվել զուտ քաղաքական նպատակահարմարություններից ելնելով: Դա ինքնին լայն, համակարգային նշանակության մարտահրավեր է Հայաստանի համար: Միեւնույն ժամանակ, ավելորդ է թերեւս խոսել, թե ինչ մարտահրավեր է քրեական ենթամշակույթը իր տարատեսակ դրսեւորումներով, թե կոծտ, թե «փափուկ ուժի» տեսքով; Եվ այդ ենթաշմակույթի դեմ չկա պետական ինստիտուցիոնալ ուժ, ինչի պատճառը կամ կոմպետենտության համատարած բացակայությունն է, կամ ցանկության բացակայությունը՝ ինչ-ինչ նիատառումների բերումով: