Ալիևը, փաստորեն, չի իրականացնում խոստումները ադրբեջանցիների նկատմամբ։ Կառուցում է նոր օդանավակայաններ, ոչ դիվանագիտական բառապաշարով արտահայտվում Հայաստանի հասցեին, անտեսում ԼՂ հակամարտության առկայությունը, սակայն դրա գոյությունը Ալիևի խոսքերից չի անէանում, ռուսական զորքը չի հեռանում, հայերն էլ՝ ի հեճուկս Ալիևի, վերադառնում ու վերաբնակեցվում են Արցախում։ Ալիևն, գուցե, մի հերթական հաղթանակն է անհրաժեշտ՝ իր բնակչությանը համոզելու, որ ինքը գնում է վերջնական նպատակի իրագործմանը, իսկ մենք նրանց, այդ հարցում, բնավ օգնելու կարիք չունենք։ Գոնե, թե տեղեկատվական դաշտում աշխատողներս պիտի գիտակցենք, որ ադրբեջանական ջրաղացին ջուր լցնելով, ամառային պասիվ շրջանում հերթական, իբր սենսացիոն նյութը տեղադրելով չեն օգնում պետությանը, այլ օգնում են թշնամուն։
Թեպետ, դառնալով Բաքու։ Ինչպիսի տրամադրություններ են Ադրբեջանում։ Որքան երկար է էյֆորիան ձգձգվելու ու երբ են Ալիևից պահանջելու արդեն բարեկեցիկ կյանք, որ թե թշնամության խորացում։ Հնարավոր են արդյո՞ք քաղաքական վայրիվերումներ, թե Ալիևների ու Փաշաևների կլանն այնքան ամուր է պահում իշխանությունը, որ դժվար թե որևէ մեկը ունակ լինի հրել Իլհամին իր աթոռից։ «Առաջին լրատվական»-ը թեմայի շուրջ զրուցել է կոնֆլիկտաբան Արիֆ Յունուսովի հետ:
