Հայաստանն ու Վրաստանը ստորագրել են 2022 թվականի ռազմական գործակցության պլանը, ինչը տեղի է ունեցել պաշտպանության նախարար Սոււրեն Պապիկյանի Վրաստան կատարած պաշտոնական այցի շրջանակում: Այդ շրջանակում Հայաստանի պաշտպանության նախարարը հանդիպել է նաև Վրաստանի վարչապետ Իրակլի Ղարիբաշվիլու հետ, քննարկելով ռեգիոնալ անվտանգությանն ու խաղաղությանը առնչվող հարցեր և այդ համատեքստում նաև Վրաստանի դերակատարությունը: Հատկանշական է, որ գործնականում նույն օրը Վրաստանի վարչապետը ընդունել է նաև աշխատանքային այցով Թբիլիսիում գտնվող Հայաստանի անվտանգության խորհրդի քարտուղարին, որի հետ հանդիպմանը դարձյալ քննարկվել է ռեգիոնալ իրավիճակը, ինչպես նաև այդ համատեքստում՝ տնտեսական և մարդասիրական հարցերում Վրաստանի միջնորդության հնարավորությունը:
Վերջին շաբաթվա ընթացքում ակնառու է հայ-վրացական շփումների ինտենսիվությունը: Մենք անդրադարձել ենք, որ մինչ այդ Վրաստանում էր Հայաստանի արդարադատության նախարարը, իսկ Հայաստան էր ժամանել Վրաստանի նորանշանակ արտաքին գործերի նախարարը, որն, ի դեպ՝ Հայաստան ժամանելուց մի քանի օր առաջ եղել է նաև Բաքվում: Պաշտպանության նախարարի և ԱԽ քարտուղարի վրացական այցերը անկասկած էլ ավելի են բարձրացնում և խտացնում հայ-վրացական ինտենսիվ շփումների հանգամանքը, թերևս չթողնելով կասկածի տեղ, որ այդ շփումները ունեն բավականին կոնկրետ քննարկումների շրջանակ: Որն է այն, հնարավոր է միայն ենթադրել:
Ընդհանրական իմաստով Երևանի և Թբիլիսիի համար խնդիրը թերևս ռեգիոնալ որևէ նոր պատերազմ թույլ չտալն է կամ դրան տանող հանգամանքների ինտենսիվ ծավալում թույլ չտալն է: Հաջողվում է դա, թե ոչ, գնահատելը շատ բարդ է, որովհետև անկասկած է ռեգիոնալ զարգացումների «խտության» աճը: Իսկ դրանք վկայում են, որ՝ կամ օրակարգում են հանգուցալուծման սցենարներ և դրանց իրագործման հրամայականներ, կապված այդ թվում և առաջին հերթին ռեգիոնալ դեռևս բավականին տաք՝ հայ-ադրբեջանական կոնֆլիկտի հետ, կամ առկա է առավել մեծ ռիսկ՝ կան որոշակի հանգրվանային սցենարներ տապալելու և այդ կերպ ռազմական սցենարների ճանապարհ բացելու բավականին ուժեղ մոտիվներ: Ընդ որում, խոսքն այս դեպքում բացարձակապես լոկ թուրք-ադրբեջանական մոտիվների մասին չէ: Այս համատեքստում, ռեգիոնը ռազմական նոր սցենարներից զերծ պահելու գործում հայ-ցրացական համատեղ շահի առկայության, ինչպես նաև համատեղ ջանքի անհրաժեշտության մասին խոսել եմ բազմիցս, սակայն այստեղ գործ ունենք իրավիճակի հետ, երբ այդ մասին խոսելն ու դրա ծավալման ուղղությամբ առավելագույն անելը երբեք շատ չէ:
