Օգտագործման ներկայիս մակարդակի պահպանման պայմաններում աշխարհը կսկսի նավթի պակաս զգալ արդեն 15-20 տարի հետո: Այսինքն` 2025-2030 թթ. էներգետիկ ռեսուրսների վերահսկման համար պայքարը նկատելիորեն կսրվի: Բանն այն է, որ նավթը ուղղակի բոլորին չի հերիքի:
Դա մեխանիկորեն կբերի նրան, որ առանց սեփական նավթի պաշարների երկրներում կենսամակարդակը կիջնի, իսկ նրանց ապրանքների մրցունակությունը ինքնարժեքի հաշվին մի քանի անգամ կընկնի: Խոսքը առաջին հերթին Արևմտյան Եվրոպայի երկրների, Չինաստանի, Ճապոնիայի մասին է: Սրանք բոլորը զարգացած զինվորական և քաղաքացիական տեխնոլոգիաներով երկրներ են, սակայն առանց նավթի խոշոր պաշարների:
Փարձագետների կարծիքով, զարգացման նման դինամիկայի և էլետրաէներգիայի այլընտրանքային աղբյուրների բացակայության պայմաններում, այս պետություններին այլ ելք չի մնա, քան զինված ճանապարհով նավթի հանքավայրերի զավթումը:
Արևմտյան Եվրոպայի համար առաջնահերթ թիրախ կարող են լինել Ալժիրը, Լիբիան և Նիգերիան, որոնք այժմ ունեն նավթի բավականաչափ պաշարներ:
Նավթի համար պատերազմից խուսափելու նպատակով կարելի է մշակել էլեկտրաէներգիայի այլընտրանքային աղբյուրներ: Սակայն արտադրական մասշտաբով նման տեխնոլոգիաներից ոչ մեկը դեռ ներգրավված չէ:
