«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ուկրաինահայ քաղաքական մեկնաբան Մարատ Հակոբյանը։
-Պարոն Հակոբյան, Սպիտակ տան ղեկավար Ջո Բայդենը, որը դեկտեմբերի 7-ին տեսակոնֆերանսի միջոցով հանդիպել էր ՌԴ նախագահ Պուտինին հայտարարել է, որ ռուսական ներխուժման դեպքում Ուկրաինան պաշտպանելու համար ամերիկյան զորքերի ուղարկելը չի դիտարկվում։ Բայդենը այժմ հայտարարում է, որ ԱՄՆ–ը ռազմական պարտավորություն ունի ՆԱՏՕ–ի անդամ դաշնակիցների հանդեպ, բայց Ուկրաինան ՆԱՏՕ–ի անդամ չէ: Ինչպիսի՞ ընկալումներ կան այս հայտարարությունների շուրջ Կիևում, արդյոք չափազանցված չէին ՆԱՏՕ–ի և ԱՄՆ–ի հանդեպ սպասումները։
– Եթե իրական քաղաքականությունը տարանջատենք ռուսական քարոզչությունից, ապա մի փոքր այլ պատկերի ականատես կլինենք։ Վաղուց ժամանակն է, որ Կրեմլը հասկանա, որ իրենց քարոզչական շեշտադրումները ոչ մի կերպ չեն ազդում իրադարձությունների վրա։ 2019 թվականին Ուկրաինայի խորհրդարանը փոփոխություններ է մտցրել Սահմանադրության մեջ, որոնք ամրապնդել են Եվրամիությանը և ՆԱՏՕ-ին լիարժեք անդամակցության ուղին։ Սա մեր արտաքին քաղաքականության զարգացման անդառնալի վեկտորն է։ Կիեւը լավ գիտակցում է, որ սահմանված նպատակներին հասնելու համար ժամանակ է պետք։ Սակայն երկիրն ակտիվորեն մշակում է անդամակցության համար պահանջվող չափանիշները։ Այդ նպատակով այն դինամիկ զարգացնում է ինչպես երկկողմ հարաբերությունները ՆԱՏՕ-ի և ԵՄ երկրների հետ, այնպես էլ բազմակողմ հարաբերությունները։ Ինչ վերաբերում է ԱՄՆ-ի և այլ բարեկամ երկրների օգնությանը Ռուսաստանին զսպելու հարցում, Կիևը դա ամեն օր զգում է։ Դա վերաբերում է թե՛ քաղաքական, թե՛ ռազմական աջակցությանը։ Քանի որ Ուկրաինան դեռ ՆԱՏՕ-ի անդամ երկիր չէ, արևմտյան գործընկերների աջակցությունն իրականացվում է մի փոքր այլ ձևաչափով, բայց գլխավորն այն է, որ մենք անընդհատ զգում ենք իրական ընկերների ամուր թիկունքը։ Պարզապես վերը նշված աջակցությունը հիմնված է Կիևի և գործընկերների միջև երկկողմ և բազմակողմ փաստաթղթերի վրա։
-Ինչքան էլ հարցն ուղղակիորեն Հայաստանին չի առնչվում, հետաքրքիր է արդյոք՝ սա որոշակիորեն ցուցիչ չէ նաև Հայաստանի համար, երբ այստեղ արհեստական վեկտորների բաժանում է տեղի ունենում՝ օրինակ ՀԱՊԿ–ից դուրս գանք, ապավինենք արևմուտքին, կոնտեքստում։
-Իհարկե ոչ, Հայաստանը բոլորովին այլ իրավիճակում է։ Ցավոք, Երևանը որևէ հիմք չունի արևմտյան գործընկերներից ռազմական օգնություն ստանալու համար։ Պարզապես չկա պայմանագրային բազա։ Այս տարվա մայիսին ուկրաինացի մի շարք հայտնի փորձագետներ, քաղաքագետներ և քաղաքական ստրատեգներ մատնանշեցին Երևանի մանևրների հնարավոր տարբերակները, սակայն, ցավոք, քաղաքական վերնախավի կողմից մեր առաջարկների նկատմամբ պատշաճ ուշադրություն դեռևս չի նկատվել։ Ոգևորիչ է, որ գոնե հայկական ԶԼՄ-ները հետաքրքրությամբ են արձագանքել արված առաջարկներին։
Ռուս–ուկրաինական հնարավոր նոր բախման պարագայում, որը պետք է լինի Երևանի անելիքն ու դիրքավորումը, արդյոք հնարավոր կլինի՞ չեզոքության պահպանումը։
Պաշտոնական Երևանը մինչ այժմ չի կարողացել ցուցաբերել չեզոքության պատշաճ մակարդակ, մենք դա նկատում ենք միջազգային վայրերում հերթական քվերակությունների ժամանակ։ Չնայած Կիևի և Երևանի միջև շփումների ակտիվացմանը՝ առանցքային հարցերը մնում են չլուծված։ Սկզբի համար լավ կլիներ դադարեցնել մասնակցել քվեարկությանը, որը լարվածություն է մտցնում երկու երկրների միջև։