ԱՄՆ պետքարտուղար Էնթոնի Բլինքենը ԵԱՀԿ արտգործնախարարական ժողովի ընթացքում ունեցած ելույթում ողջունել է Հայաստանի ու Ադրբեջանի միջև ուղիղ երկխոսության վերսկսման հանգամանքը, հույս հայտնելով, որ կողմերը կկարողանան համաձայնությունների ու առաջընթացի գալ մարդասիրական հարցերում: «Հուսով եմ, որ մենք բոլորս, այդ թվում՝ Ռուսաստանը, կկարողանանք աշխատել այդ ուղղությամբ՝ առաջընթացի հասնելու համար», -նկատել է Բլինքենը: Նա միաժամանակ կոչ է արել բոլոր կողմերին լուծել մյուս՝ սահմանազատման և սահմանագծման, տրանսպորտային կապերի ապաշրջափակման խնդիրներն ու շարունակել աշխատանքը Մինսկի խմբի համանախագահների հետ՝ Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության խաղաղ կարգավորման համար:
Բլինքենի հայտարարությունը Սոչիի եռակողմ հանդիպումից հետո հնչող «գնահատակա՞ն» է, թե՞ «նախաբան» Բրյուսելում սպասվող հանդիպմանը: Հնարավոր է թե մեկը, թե մյուսը: Հատկանշական է սակայն թերևս մի հանգամանք, որ նկատվում է նրա ելույթի տոնայնության մեջ: ԱՄՆ պետքարտուղարը գործընթացի մասին խոսում է «վերահսկողի», այլ ոչ դրա ընթացքին ներգրավված անմիջական մասնակցի և պատասխանատուի տոնով և ոճով: Սա էական հանգամանք է, որը թույլ է տալիս որոշակի եզրահանգումներ անել առկա իրավիճակի առնչությամբ: ԱՄՆ արցախյան, հայ-ադրբեջանական խնդիրը ներկայումս դիտարկում է իր ավելի լայն ռազմավարության համատեքստում, որում ունի անմիջական ներգրավվածության անհրաժեշտություն պահանջող այլ առաջնահերթություններ: Ըստ այդմ, Վաշինգտոնը բաց չի թողնում հարավ-կովկասյան զարկերակը, սակայն դեռևս խուսափում է դրա զարկերի հաճախականության, բաբախյունի ինտենսիվության և բնույթի համար անմիջական պատասխանատվություն ստանձնող կողմ լինելուց: Սա իրավիճակ է, որի մասին խոսել եմ բազմիցս: Այդ իրավիճակը Հայաստանին պետք է ընդունել ի գիտություն, և ի գիտություն ոչ այն իմաստով, որ ԱՄՆ-ից չպետք է լինի որևէ սպասելիք:
Պարզապես պետք է լինի ըմբռնելի, թե ինչ մասշտաբի հարցերում կարող են ձևավորվել սպասելիքներ Նահանգներից, ըստ այդմ ինչ տրամաչափ ու օրակարգ կարող է ձևավորվել հայ-ամերիկյան ուղղությամբ: Եթե դա չեղավ համարժեք այն ռազմավարությանը, որ դիտարկում է ԱՄՆ-ը և որի շրջանակում է ձևավորում վերաբերմունքը կովկասյան խնդիրներին և մասնավորապես հայ-ադրբեջանական հակամարտությանը, ապա կարող է վերածվել պարզապես հայ-ամերիկյան հարաբերության մասին կենացի, որը հազիվ թե հետաքրքրի համաշխարհային քաղաքականության վերաձևման վճռորոշ գործողությունների փուլ մտած համաշխարհային գերտերությանը:
