Իրանը ու Եվրամիությունը հայտարարել են ամսաթիվը, երբ կվերսկսվի Իրանի միջուկային ծրագրի շուրջ բանակցային գործընթացը: Այն նոյեմբերի 29-նն է: Իրանի միջուկային ծրագրի հարցով բանակցության վերսկսումը կարող է էապես փոխել իրավիճակը կովկասյան ռեգիոնում, իհարկե ավելի լայն, առնվազն մերձավորարևելյան մեծ ռեգիոնի տրամաբանությամբ: Իհարկե դեռ վաղ է գնահատել հեռանկարները, որոնք անշուշտ կախված են լինելու այն հանգամանքից, թե ինչ ուղղությամբ և տրամաբանությամբ կշարժվի բանակցությունը: Ի վերջո, ինքնին բանակցություն սկսելու հանգամանքը ողջոււնելի է, որովհետև նշանակելու է լարվածության թուլացում, Իրանի շուրջ միջավայրի հնարավորինս բացում, ինչն էլ տնտեսական ու քաղաքական հնարավորություն է նաև Հայաստանի համար:
Սակայն անշուշտ վաղ է խոսել այն մասին, որ իրավիճակը կվերադառնա 2015 թվականի դրություն, երբ հայտարարվեց Իրանի և վեցյակի միջև հայտնի համաձայնության մասին, որը հետո չեղարկեց ԱՄՆ նախագահ դարձած Թրամփը: Հարկ է նկատել, որ Իրանի հետ բանակցության մյուս կողմում լինելու են պետություններ, ուշային կենտրոններ, որոնք լայն մրցակցության մեջ են միմյանց հետ և այդ մրցակցությունը աստիճանաբար առավել կոշտանում է, քան գնում դեպի մեղմացում: Հետևաբար դեռ հարց է, թե Իրանի հետ բանակցության վրա ինչպես կանդրադառնան օրինակ ամերիկա-չինական, ամերիկա-ռուսական հարաբերությունները, այլ մակարդակներում և այլ «կոմբինացիաներով» խնդիրները: Հետևաբար, եթե խոսենք Հայաստանի մասին, ապա անշուշտ ոչ միայն պետք չէ ավելորդ ոգևորություն, այլ պետք են թերևս սցենարային տրամագծորեն տարբեր մշակումներ, որևէ պահի բանակցային ճգնաժամի և ռեգիոնալ առումով դրա հնարավոր ազդեցության պատրաստ լինելու համար: Միաժամանակ, անշուշտ, պետք է ոչ միայն հուսալ լավը, բայց պատրաստ լինել վատթարին անգամ, այլ նաև լավին լինել պատրաստ, որովհետև անկասկած է լինելու թեժ մրցակցությունը Իրանի շուրջ միջավայրի հնարավոր բացման դեպքում մոտ և հեռու պտուղները քաղելու համար և Հայաստանը չպետք է հապաղի: Առավել ևս, որ կա մի նախադեպ, երբ «բաց պատուհանը» կարող է այդքան էլ երկար չմնալ բաց:
