Խորհրդարանի արտահերթ ընտրությունն ի ցույց դրեց այն, որ Հայաստանի ներքաղաքական դաշտում կա լրջագույն ճգնաժամ եվրաատլանտյան քաղաքական ուղղության հարցում: Ճգնաժամ այն պարագայում, երբ թվում է, որ դեռեւս 2012-13 թվականից Հայաստանի դեմ ուժգնացած եվրասիա-թյուրքական միջավայրի գրոհն եւ դրա ցավագին ու ողբերգական գագաթննակետ դարձած Արցախի դեմ 44-օրյա պատերազմը բացել էին Հայաստանի հանրության աչքերը:
Իհարկե, ինչ որ իմաստով նաեւ այդ հանգամանքն է արտահայտվել Նիկոլ Փաշինյանի գլխավորած ուժին տված ձայներում, հատկապես հաշվի առնելով, որ նրա գլխավոր մրցակիցները ներկայանում էին ըստ էության նույնիսկ Ռուսաստանի անունից, բացահայտորեն, առանաց ավելորդ սեթեւեթանքի: Բայց, ընդհանուր առմամբ ակնառու է, որ եվրաատլանտյան ուղղությունը, որ կարեւորագույն է ոչ թե ռուսականի փոխարինման, այլ կենսական բալանսավորման համար, ճգնաժամում է: Այստեղ առանցքային պատճառները ունեն խորը ուսումնասիրման կարիք, բայց առաջին եզրահանգումները թերեւս հնարավոր է անել արդեն այսօր: Առավել եւս, որ դրանց վերաբերյալ դիտարկումներ արել եմ նաեւ նախկինում:
Բանն այն է, որ ծայրահեղ ռուսահպատակության մոտեցումներին զուգահեռ, Հայաստանում եվրաատլանտյան ուղղությունը կամ բովանդակությունը եւս ենթարկվել է ծայրահեղ մոտեցումների ու գնահատականների, իսկ դրա հետեւանքով իռացիոնալության ամբողջական լույսի տակ է հայտնվել ուղղությունն ինքնին, անկախ այն հանգամանքից, որ այդ տիօրույթում դիրքավորված եւ հայկական քաղաքականության բալանսավորման կարեւոր հարցեր շոշափող ուժերի մի մասը զերծ է մնացել ծայրահեղացումներից: Միեւնույն է, դաշտում բավականին շոշափելի ծավալի այդ իրողությունները կարողացել են իռացիոնալացնել եվրաատլանտյան «դիսկուրսը», այդպիսով հարվածելով դրան ամբողջ արեալով: Ահա այդ իմաստով, տվյալ տիրույթում գործող հավասարակշռված ուժերի համար առանցքային խնդիր է «դիսկուրսը» ապածայրահեղացնելը: Այստեղ իհարկե նրանց խնդիրը բարդ է երկուստեք, քանի որ ոչ միայն պետք է հավասարակշռել ռուսական պրոպագանդայի գրոհները, այլ նաեւ ծայրահեղ եվրաատլանտյան պրոպագանդայի ապակառուցողական եւ իռացիոնալ ազդեցությունը, ինչը հաճախ սննուցվում է նաեւ ռուսական պրոպագանդայի միեւնույն աղբյուրներից, պարզապես հակառակ կողմից: Այս մարտահրավերների լուծումը պահանջում է բավականին մշակված եւ հետեւողական աշխատանք, ինչը հույժ կարեւոր է Հայաստանի դիմադրունակության ու ճկունության համար, այդ թվում ոչ միայն եվրաատլանտյան «դիսկուրսի» ծավալման, այլ նաեւ հայ-ռուսական հարաբերության արդյունավետության բարձրացման նկատառումով:
Լուսանկարը՝ Armeniasputnik-ի