Հին քաղաքական սերունդը փորձում է նոր կլոններ ստեղծել․ նոր քաղաքական սերունդը պետք է հանդես գա միասնական ճակատով

Հայաստանը նախկին-ներկա հասարակական-քաղաքական ծուղակից, կամ արդեն նկատելիորեն ճահճացող միջավայրից դուրս բերելու համար պահանջվում է ինտելեկտուալ շոշափելի ռեսուրս, քանի որ հանրությանը դուրս բերել հնարավոր է լինելու ոչ միայն երրորդ ուժի մասին խոսակցությունների, երրորդ ճանապարհի մասին հռչակագրերի, այլ այդ ճանապարհի կոնկրետ առաջարկների և անգամ մասնակցային միջավայրերի ձևավորման շնորհիվ: Հանրությունը շատ է տեսել հռչակագրեր, հավաստիացումներ, երդումներ և այժմ գնալու է միայն գործի, մասնակցային գործընթացի հետևից, որը ենթադրելու է ոչ թե փակ փողոց կամ հրապարակ, ոչ թե երթ կամ ցույց, այլ շատ կոնկրետ քայլեր նոր որակի միջավայրեր ձևավորելու ուղղությամբ՝ փոքրից դեպի մեծ: Այս տեսանկյունից, երբ խոսում ենք թավշյա հեղափոխությունից հետո քաղաքական ռեֆորմացիայի բացակայության մասին, այստեղ պատասխանատվությունը միայն քաղաքական նոր իշխանության դաշտում չէ: Ակնառու է, որ այդ իշխանությունը օբյեկտիվ և սուբյեկտիվ պատճառներով տապալել է ռեֆորմացիայի իր պատասխանատվությունը։ Բայց ակնառու է, որ տապալվել է նաև ինտելեկտուալ Հայաստանը: Խոսքը հանրային այն առաջադեմ շերտի մասին է, որը Հայաստանի ներքին կյանքում ակնկալում էր փակ համակարգի չեզոքացում ու ապամոնտաժում՝ դժգոհելով ստեղծագործական ներուժի իրացման ոչ բավարար պայմաններից: Թեմայի շուրջ «Առաջին լրատվական»-ը զրուցել է քաղաքագետ Վիգեն Խաչատրյանի հետ: