Ռուսաստանի արտգործնախարար Լավրովը դեկտեմբերի 29-ին հայտարարել է, թե հույս ունի, որ Բայդենի վարչակազմը կգործի ամերիկացի ժողովրդի շահերին համապատասխան և կգնա երկխոսություն հաստատելու Մոսկվայի ձգտմանն ընդառաջ: Ռուսաստանի արտգործնախարար Լավրովը նույն օրը հանդիպել է Թուրքիայի արտգործնախարար Չավուշօղլուի հետ: Նրա հետ քննարկել են արցախյան հարցն ու ռեգիոնալ խնդիրները:
ԱՄՆ-ը օրերս 650 միլիոն դոլար է հատկացրել Չինաստանի և Ռուսաստանի զսպման համար: Ընդ որում, Ռուսաստանին «բաժին է հասնում» 290 միլիոն դոլարը: Նահանգների համար Ռուսաստանին զսպումը ռազմավարական խնդիր է գլխավոր մրցակցին՝ Չինաստանին, սանձահարելու ճանապարհին: Խոշոր հաշվով, միակ գերտերություն Միացյալ Նահանգների մրցակիցը այդ հարցում Չինաստանն է: Թերևս միայն Պեկինն է, որ ռեսուրսային հարաբերակցությամբ հավակնում է հասնել գերտերության մակարդակի: Ինքնին որպես ռազմավարական մրցակից սուբյեկտ՝ Մոսկվան զգալիորեն հաղթահարված է: ԱՄՆ-ի համար մարտահրավեր է Պեկինի առաջնորդությամբ եռաժանու խնդիրը՝ Չինաստան, որը գործում է Ռուսաստանով և Իրանով: Էապես թուլացած Ռուսաստանի և Իրանի հետագա թուլացումն այդ իմաստով Նահանգների համար ռազմավարական խնդիր է գերազանցապես Չինաստանի մարտահրավերի համատեքստում:
Այդ հանգամանքը արդեն մի քանի տարի հմտորեն օգտագործում է Թուրքիան՝ Էրդողանը, զգալով իր պահանջվածությունը Ռուսաստանի և Իրանի դեմ ԱՄՆ պայքարում: Հատկանշական է, որ Սոչիում Կովկասի հարցերի վերաբերյալ Չավուշօղլուի հետ բանակցող Լավրովը զուգահեռ անդրադառնում է նաև ԱՄՆ-ի հետ երկխոսությանը: Ամբողջ հարցն այն է, որ այդ երկխոսությունը բխում է ոչ թե ԱՄՆ ժողովրդի, այլ ռուս ժողովրդի և պետականության շահից: Հակառակ պարագայում այդ պետականությունը ստիպված է «երկխոսել» Թուրքիայի հետ, ինչի արդյունքում Թուրքիան քայլ առ քայլ նեղացնում է ՌԴ տարածությունը: ԱՄՆ-ի հետ երկխոսելու համար Ռուսաստանին պետք է հրաժարվել նախկին գերտերության նոստալգիկ բարդույթից և նայել իրականությանը: Հակառակ դեպքում մնում է հանձնվել Չինաստանին և վատագույն տարբերակը՝ Թուրքիային:
Մոսկվան այժմ, կամա թե ակամա, գնում է երրորդ՝ Անկարային հանձնվելու ճանապարհով՝ ակնկալելով, որ իրենից առաջ կսպառվի Թուրքիան: Դա իհարկե փորձում են ներկայացնել իբրև աշխարհաքաղաքական կշիռ և ձեռքբերում, քանի դեռ հանձնվելը տեղի է ունենում հայկական տարածքների և սուբյեկտության հաշվին:
30 տարի առաջ Արևմուտքի հետ երկխոսության ուղղությամբ Ռուսաստանի ընթացքը Կովկասում նպաստեց հայկական հաղթանակին: 2000-ականների առաջին տասնամյակի կեսից ՌԴ հակառակ ընթացքը մոտ մեկուկես տասնամյակ անց Հայաստանի համար ավարտվեց ծանր պարտությամբ: Պատճառն այն է, որ հայկական տարատեսակ էլիտաները ձևակերպեցին հաղթանակի մեկը մեկից գեղեցիկ բաժակաճառեր, բայց չձևակերպեցին հաղթանակի ամրացման և պաշտպանության գաղափարական և ռազմաքաղաքական բանաձևեր ու հայեցակարգեր: Եվ դա՝ դինամիկ փոխվող աշխարհի ֆոնին:
Փոխվում է ամեն ինչ՝ հայկական քաղաքական որակներից բացի: Հայկական քաղաքականության մեջ բաժակաճառությանը ընդամենը փոխարինել է «մահախոսականի» ժանրը:
