Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը ֆեյսբուքյան ուղիղ կապի ընթացքում հայտարարել է, որ առաջիկա տասնօրյակում աստիճանաբար կթույլատրվի տնտեսական գործունեության բոլոր տեսակների ծավալումը: Այլ կերպ ասած, դա նշանակում է, որ Հայաստանում կավարտվի տնտեսական կարանտինը: Դա ոչ այնքան համաճարակի դեմ պայքարում հաղթանակի արդյունք է, որքան տնտեսության հարցում աղետալի պարտություն թույլ չտալու մտավախություն:
Առավել ևս, որ այս օրերին առավել հստակ է հնչում պարզ մի ճշմարտություն՝ վարակը անխուսափելի է, այն կանգնեցնել և չեզոքացնել ընդհանրապես, զրոյացնել չի ստացվելու, և բնական իմունային պատնեշի ձևավորման գործընթացը չունի այլընտրանք: Հետևաբար, շատ կարևոր է, որ հանրային բնական իմունային պատնեշի ձեռքբերումը տեղի չունենա հանրության ու պետության տնտեսական իմունազրկման հաշվին: Դրան զուգահեռ, նկատելի է նաև համաշխարհային միտումը՝ կարանտինը աստիճանաբար հանելու հարցում, թեև կան անգամ մեկ-երկու բացառիկ երկրներ, որոնք ընդհանրապես չեն էլ կիրառել որևէ կարանտին, և այնտեղ իրավիճակը, կարծես թե, սկզբունքորեն տարբեր չէ, քան խիստ սահմանափակումներով երկրներում:
Այդուհանդերձ, խնդիրը, անշուշտ, Հայաստանի և այլ երկրների պարզ համեմատությունը չէ, այլ սեփական վիճակի առավելագույնս ռացիոնալ գնահատումը, հատկապես որ այստեղ կարծիքները միշտ են լինելու տարբեր՝ լինելու են և կան մարդիկ, որոնք պահանջելու են հնարավորինս խիստ կարանտին, հանուն հանրային առողջության և կյանքեր փրկելուն, հանուն առողջապահական համակարգը չծանրաբեռնելուն, և կան ու լինելու են մարդիկ, որոնք պնդելու են, որ կարանտինն ընդամենը ավելորդ հետաձգում է իմունային բնական պատնեշի ձևավորումը և հարվածում տնտեսությանը, որից հետո թե՛ առողջապահական, թե՛ բոլոր համակարգերը կարող են փլուզվել: Կարելի է ռացիոնալ տարրեր փնտրել երկու պարագայում էլ, և երկու դեպքում էլ գտնել վիճելի հանգամանքներ, սակայն մի բան պարզ է՝ հնարավոր չէ կարանտին ապահովել այնքան, որքան լինելու է վարակը: Եվ հնարավոր չէ որևէ կարանտինով երաշխավորել դրա տարածման կանխումը, քանի որ, վերջին հաշվով, տնտեսությունն է առողջապահական համակարգ պահողը, ոչ թե հակառակը:
Անկասկած է մի բան, համաճարակի դեմ պայքարում ավելի ու ավելի է առաջնային դառնում անհատի վարքագիծը, և դրանով հանրային վարքագիծը: Եվ այդ իմաստով պետք է մեծ ուշադրություն դարձնել այդ հանգամանքին, քաղաքացիներին հարկ եղած դեպքում պարտադրել ոչ թե կարատին, այլ համաճարակային պայմաններում հանրային միջավայրում անհատական վարքագիծ, որը հնարավորինս կնվազեցնի վարակի տարածումը: Վերջին հաշվով, ցանկացած հանրության և պետության առողջության, բառի բուն և պատկերավոր իմաստով առողջության առանցքային, հիմնարար գրավականը ազատության մեջ գիտակից և պատասխանատու քաղաքացին է:
