Մանկապատանեկան տարիքում կրած հոգական տրավմաներն իրենց հետքն են թողնում անձի ձևավորման վրա, սակայն անձը կարող է և չգիտակցել, որ վաղ մանկական կամ պատենեկան տարիքում կրած որևէ տրավմա կարող է ժամանակի ընթացքում իրեն անհանգստացնել: Այս խնդրի վերաբերյալ իր դիտարկումներն ու մասնագիտական խորհուրդներն է ներկայացնում բժիշկ-սեքսապաթոլոգ Վրեժ Շահրամանյանը:
Մանկապատանեկան տարիքում կրած տրավմաների մասին կարող է և անձը չհիշել, հնարավոր է նաև դրանք որպես տհաճ հիշողություններ պահպանվեն, բայց երկու դեպքում էլ դրանք հետագայում կարող են հետք թողնել անձի սեռական կյանքի վրա:
Վաղ մանկական կամ մանկապատանեկան տարիքում տեղ գտած բռնության տեսարանները սովորաբար մնում են ենթագիտակցության մեջ և ժամանակի ընթացքում սկսում են մադուն անհանգստացնել, հատկապես այն դեպքում, երբ սկսում են սեռական կյանքով ապրել: Բռնության ենթարկված կանայք սովորաբար սկսում են թշնամաբար վերաբերվել սեռական կյանքին, որովհետև այն ամենը, ինչ կապված է սեռականի հետ, իրենց համար խորթ է, միևնույն ժամանակ նրանք սկսում են օտարանալ իրենք իրենցից: Զգացողությունները դառնում են խորթ, ինչը ինքնապաշտպանական միջոց է, որն այս դեպքում ենթագիտակցական բնույթ է կրում: Սա կարող է ավելի խորանալ, և անձը կարող է հրաժարվել սեռական հարաբերություններից:
Պետք է սկսել աշխատել երևակայությունների հետ, այսինքն՝ այն ամենի, ինչը հետք է թողել: Իհարկե ելք կա այս իրավիճակից: Անհրաժեշտ է զրուցել զուգընկերոջ հետ, բացատրել, թե ինչ է կատարվում… Հաճախ տղամարդիկ, չգիտակցելով այս խնդիրը, մտածում են, որ կինն իրեն չի սիրում կամ սեռական կյանքը նրա համար անհետաքրքիր է: Համբերատար վերաբերմունք և մասնագիտական միջամտություն է պետք, որպեսզի հնարավոր լինի վերացնել հոգետրավմաների հետքերը: Ցանկության դեպքում այս խնդիրը հնարավոր է լուծել:
Մանրամասն ՝ տեսանյութում: