Շատերը փորձում են հերքել Հոկտեմբերի 27-ի ռուսական հետքը` պնդելով, թե Վազգեն Սարգսյանն ու Կարեն Դեմիրճյանը սերտ կապեր են ունեցել ռուսական էլիտայի հետ: Բավականին պարզունակ հնարք է, որովհետև Հայաստանում սկզբունքորեն չկա որևէ լուրջ քաղաքական գործիչ, ով տառապում է քաղաքական այնպիսի անհամարժեքությամբ, որպեսզի անտեսի հայ-ռուսական հարաբերությունների կարևորությունը: Խնդիրն այդ հարաբերությունների որակն ու բովանդակությունն է: Կարեն Դեմիրճյանը դժբախտաբար չհասցրեց իր որակները դրսևորել արտաքին քաղաքական հարաբերություններում` չնայած մեր ավագ սերնդի ընթերցողներն հիշում են, որ նույնիսկ Սովետի տարիներին Կարեն Սերոբիչը, ի տարբերություն մյուս հանրապետությունների իր կոլեգաների, չէր քծնում Մոսկվային և «գենսեկի» հետ շփվում էր գործընկերային մակարդակում: Իսկ Վազգեն Սարգսյանի և Ռուսաստանի պաշտպանության նախարար Պավել Գրաչովի հարաբերություններն այնքան գործընկերային և հորիզոնական են եղել, որ կարելի էր անգամ պատկերացնել, որ գործ ունենք ռեսուրսներով համարժեք երկու երկրների պետական պաշտոնյաների հարաբերությունների հետ: «Մենք որբ չենք, որ ով ուզի` գլուխներս խուզի»,- մի առիթով, անդրադառնալով հայ-ռուսական հարաբերություններին, ասել է Սպարապետը:
Մյուս կողմից` ելցինյան Ռուսաստանի հետ հնարավոր էր գործընկերություն անել, սակայն 90-ականների վերջից` հատկապես վարչապետի պաշտոնում Վլադիմիր Պուտինի նշանակումից հետո, կայսերական քաղաքականությունը դարձավ դոմինանտ Ռուսաստանի իշխանությունների համար:
Չմոռանանք հիշել մեկ այլ կարևոր հանգամանք, որ «մոռանում» են Վազգեն Սարգսյանին «ռուսամետ» համարողները: Հոկտեմբերի 27-ի ոճրագործությունից որոշ ժամանակ առաջ նա ԱՄՆ-ում արժանացել էր բարձ մակարդակով ընդունելության և իրազեկ աղբյուրների պնդմամբ` փոխնախագահ Գորը Հայաստանի վարչապետին էր փոխանցել մեր երկրի կոռումպացված և Ռուսաստանի էլիտայի հետ կապված պաշտոնյաների մի ցուցակ: ԱՄՆ-ից վերադառնալուց հետո Վազգեն Սարգսյանը նոր թափ հաղորդեց կոռուպցիայի և տնտեսության ստվերի դեմ պայքարին, իսկ դա նույնն է, թե Հայաստանում արմատախիլ անել ռուսական ազդեցության արմատը:
Մյուս կարևոր հանգամանքն այն է, որ Մոսկվան Վազգեն Սարգսյան-Կարեն Դեմիրճյան տանդեմին չվստահելու ավելի խորքային պատճառ ուներ․ դա ոչ թե «Միասնության» լիդերների արևմտամետությունն է, այլ նրանց իշխանության լեգիտիմությունն, ինչն արդեն իսկ լուրջ «թերություն» է համարվում Մոսկվայում։
Ռուսամետների մյուս պնդումն այն է, որ եթե գերտերություն, տվյալ դեպքում` Ռուսաստանը, կազմակերպած լիներ Հոկտեմբերի 27-ը, հոգ կտաներ, որպեսզի ֆիզիկապես ոչնչացվեին ոճրագործությունը կատարողները։ Նրանք լուրջ մոլորության մեջ են, կամ էլ` նպատակ ունեն մոլորեցնել հազարավոր ընթերցողների, որովհետև ոճրագործությունից անմիջապես հետո Մոսկվան մտադրություն է ունեցել ոչ միայն ֆիզիկապես ոչնչացնել ոճրագործներին, այլև` «մաքրել» նրանց հանցագործության բոլոր հետքերը: Խորհրդարանի կրակոցներից արդեն ժամեր անց Երևանում էր ռուսական «Ալֆա» հատուկ նշանակության ստորաբաժանումը, ընդ որում` անկոչ հյուրի կարգավիճակով: Մասնագետներն ասում են, որ ռուսական «Ալֆան» կարող է կոմպլեկտավորվել և դեպքի վայրում լինել լավագույն դեպքում` կես օր հետո, իսկ Երևան էր ժամանել ընդամենը ժամեր անց: Սա, ի դեպ, խոսուն ապացույց է, որ Մոսկվայում առնվազն կանխավ տեղյակ են եղել Հոկտեմբերի 27-ի մասին:
Ռոբերտ Քոչարյանը կողմ է եղել խորհրդարանի շենք «Ալֆայի» ներխուժմանը, իսկ եթե դա տեղի ունենար, ապա կգնդակահարվեին ոչ միայն ոճրախմբի անդամները, այլ նաև` ողջ մնացած պատգամավորները, կոչնչացվեին ահաբեկչության բոլոր հետքերը: Սակայն խորհրդարանական կրակոցներից անմիջապես հետո Հայաստանի բանակը և ռազմական ոստիկանության ստորաբաժանումները վերահսկողության տակ էին առել Ազգային ժողովի շենքը և, ըստ էության, կանխել են «Ալֆայի» «արյունոտ արշավանքը» խորհրդարան:
Պատահական չէ, որ Հոկտեմբերի 27-ից հետո Մոսկվայի թիրախներից մեկը դարձել էր Հայաստանի բանակը․ ռուսական վերնախավում գիտակցում էին, որ դա մեր երկրի ինքնիշխանության ամենակարևոր ինստիտուտն է, որի ոչնչացումը ճանապարհ կհարթի Հայաստանի լիակատար կապիտուլյացիայի համար։
