«Կարծում եմ, որ ցանկացած պետություն ունի մի քանի կարևոր սյուներ. ինչպես սեղանն ունի 4 ոտք, որի վրա կանգուն է, այդպես էլ, կարծում եմ, պետությունն է, որի 4 կարևորագույն սյուներից մեկը մշակույթն է, մեկը՝ գիտություն-կրթությունը, մյուսը՝ բանակը, և հաջորդը առողջապահությունն է. մնացած բոլորը կառուցվում են սրա շուրջը: Այս 4-ից որ մեկը կաղում է, ուրեմն պետությունը խեղճ է»,- «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում ասաց դերասան, ՀՀ ժողովրդական արտիստ Դավիթ Հակոբյանը:
Մեր զրուցակիցը թյուր է համարում այն կարծիքը, որ մշակույթը կարող է ստեղծվել նաև առանց մշակույթի նախարարության. «Եթե Խորենացին ֆինանսավորում չունենար, ինչպե՞ս պետք է գրեր «Հայոց պատմությունը»: Բացառվում է, չի կարող լինել:
Կամ՝ եթե որոշակի կոնկրետ պատվեր չունենար Գրիգոր Նարեկացին, ինչպե՞ս պետք է ստեղծվեր նրա հրաշքը»:
Դավիթ Հակոբյանի խոսքով՝ հասարակության մեջ այնպիսի տպավորություն է, որ, օրինակ, թատրոնը ամբողջովին պետական է: Նա պաշտոնապես հայտարարեց, որ Հայաստանում պետական թատրոն չկա. «Սրանք պետական աջակցություն ստացող թատրոններ են: Մեր ֆինանսավորումը ընդամենը սուբսիդիա է, որը կազմում է մինիմալ աշխատավարձը՝ իր եկամտահարկով, և չնչին գումար գրասենյակային և այլ ծախսերի համար»:
Մեր զրուցակիցը հարց բարձրացրեց՝ մեզ պե՞տք է թատրոն, մեզ պե՞տք են նկարիչներ, կոմպոզիտորներ. «Այ, երբ պետությունը պատասխանի այս հարցին, նոր կհասկանանք: Կարծում եք Արտավազդ թագավորը ավելորդ փողեր շա՞տ ուներ, որ ամֆիթատրոն էր կառուցում, թե՞ Կիպրոսի ծովափի հանգստավայրերի տեղը չգիտեր»:
Դերասանը, անդրադառնալով մշակույթի նախարարությունը ԿԳ նախարարությանը միավորելու հարցին, նշեց, թե չի կարծում, որ մեկ նախարարը՝ ով էլ նա լինի, ի վիճակի կլինի այդ կառույցը օպտիմալ կերպով աշխատեցնել. «Մշակույթի նախարարություն ունեն այն երկրները, որոնք հենքով ազգային են. Ամերիկան չունի մշակույթի նախարարություն: Մշակույթի նախարարության գործառույթը այն դաշտի ստեղծումն է, որտեղ արվեստագետը կարող է անկաշկանդ գործել»:
Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ տեսանյութում:
