Վաղը Հայաստանի խորհրդարանը դարձյալ հավաքվելու է վարչապետի թեկնածություն մերժելու համար, որից հետո Ազգային ժողովը իրավունքի ուժով կհամարվի ազատ արձակված, և մենք կգնանք խորհրդարանի արտահերթ ընտրության:
Իրականում Հայաստանն անշուշտ կթևակոխի ընդհանրապես պատմական զարգացման նոր շրջափուլ, ինչը անշուշտ լոկ ամպագոռգոռ բնորոշում չէ, թեև հասկանալի է, որ այդօրինակ արտահայտություններն անգամ հայկական հասարակական-քաղաքական կյանքում կորցրել են իրենց «նախնական իմաստը»:
Բանն այն է, որ անցնող քառորդ դարի ընթացքում տեղի ունեցող զարգացումներում Հայաստանի հանրությունն այնքան է լսել պատմական բնորոշումը այս կամ այն իրողության, որոշման կամ փուլի վերաբերյալ, որ կորցրել է այդ բառակապակցության հանդեպ «պատասխանատվության զգացումը»: Մինչդեռ այն շրջափուլը, որում մենք հայտնվում ենք, իրականում ենթադրում է ոչ միայն իշխանության լրջագույն պատասխանատվության, այլ նաև հասարակության և դրա տարբեր էլիտաների:
Բանն այն է, որ Հայաստանն ըստ էության սկսում է զրոյից, և պետք չէ վախենալ այդ բառից: Պետք չէ վախենալ սկսել մաքուր էջից, արձանագրել, որ իրականում բովանդակության առումով Հայաստանի հասարակական-քաղաքական կյանքը ներկայումս գրեթե զրո է: Ի վերջո, չարձանագրելով իրողությունը, չտալով իրավիճակի ճշգրիտ ախտորոշումը, մենք չենք կարող տալ անհրաժեշտ լուծումներ և առավել ևս՝ արդյունավետ լուծումներ, գտնել լուծման կենսունակ մեխանիզմներ:
Հայաստանում կա հանրային-քաղաքական կյանքի նպատակային թիրախներ սահմանելու լրջագույն խնդիր, որովհետև մինչ այժմ եղած թիրախները իրականում կեղծ են եղել: Կեղծ են եղել, որովհետև կեղծ է եղել քաղաքական կյանքն ինքնին: Չէր կարող կեղծված ընտրակարգի, ընտրության ինստիտուտի կեղծվածության պարագայում բնական լինել քաղաքականության շարունակությունը: Ըստ այդմ՝ չէին կարող բնական լինել այդ քաղաքականության ընթացքում սահմանվող թիրախները. դրանք կա՛մ պետք է լինեին սխալ, կա՛մ վերացական: Մեծ հաշվով հայաստանյան քաղաքականությունը մինչ այժմ գտնվել է վերացական թիրախների շրջանակում, և արդյունքն այդ իսկ պատճառով զրո է: Հակառակ պարագայում Հայաստանում կզարգանար էվոլյուցիան, ոչ թե ռևոլյուցիան: Ռևոլյուցիան արձանագրել է «էվոլյուցիայի» զրոն: Հետևաբար ներկայումս հրամայականը, որ առկա է նոր շրջափուլում, էվոլյուցիայի գործակիցը զրոյից բարձրացնելն է, հակառակ դեպքում մշտապես լինելու ենք ռևոլյուցիայի բարձր գործակցի տիրույթում: Իսկ դա ոչ միայն ցանկալի իրավիճակ չէ, այլև վտանգավոր է և կորստաբեր:
Այդ իմաստով վաղը խորհրդարանը խոշոր հաշվով խորհրդանշական տապալումով կեզրափակի Հայաստանում կորստաբեր համակարգի ավարտը, և այդ առումով կրկնակի խորհրդանշական է, որ այդ ավարտը ձևով կազդարարվի համակարգին բնորոշ քայլով՝ թավշյա հեղափոխության վարչապետի թեկնածության տապալումով, սակայն խորքային իմաստով այդ քայլը բնականաբար բխում է հեղափոխության շահից: Դա ըստ էության զրոյական կետի խորհրդանշականությունն է, որից պետք է սկսել քայլել առաջ՝ Հայաստանի հասարակական-քաղաքական կյանքը բովանդակությամբ լցնելու համար:
