Մարտի 23-ին տեղի ունեցած ՀՅԴ Հայաստանի 21-րդ Գերագույն ժողովի արդյունքներով ընտրվել է Գերագույն մարմնի նոր կազմ, և ԳՄ նոր ներկայացուցիչ՝ սոցապ նախկին նախարար Արսեն Համբարձումյանը: 2015թ. հունվարից Գերագույն մարմնի ներկայացուցիչը ՀՅԴ խմբակցության քարտուղար Աղվան Վարդանյանն էր: Աղվան Վարդանյանը ոչ միայն ԳՄ ներկայացուցիչ չի ընտրվել, այլ չկա նաև նորընտիր ԳՄ կազմում: 2016թ. ընտրված Գերագույն մարմնի 13 անդամներից նոր ԳՄ կազմում վերընտրվել են միայն երեքը: Մնացած 10-ի փոխարեն ընտրվել են ԳՄ 6 նոր անդամներ:
Գերագույն մարմնի կազմում, բացի Աղվան Վարդանյանից, չեն վերընտրվել նաև կուսակցության այլ կարկառուն ներկայացուցիչներ: Նրանց բոլորին միավորում է մի ընդհանուր հանգամանք. նրանք կամ կառավարությունում են կամ խորհրդարանում, կամ որևէ պետական պաշտոն են զբաղեցնում:
Այսպես, նախորդ Գերագույն մարմնի անդամ էին ՀՅԴ-ից կառավարության երեք անդամները՝ տարածքային կառավարման և զարգացման նախարար Դավիթ Լոքյանը, կրթության և գիտության նախարար Լևոն Մկրտչյանը և բնապահպանության նախարար Արծվիկ Մինասյանը: Նրանք երեքն էլ չեն ընտրվել ԳՄ անդամ: Նախկին ԳՄ-ի անդամներ էին ԱԺ ՀՅԴ խմբակցության երկու պատգամավորներ՝ Աղվան Վարդանյանը և Ռոմիկ Մանուկյանը: Նախորդ ԳՄ-ից նոր ԳՄ չի անցել նաև ԱԺ ՀՅԴ խմբակցության նախկին պատգամավոր, վերջերս բնապահպանության նախարարության անտառային պետական կոմիտեի նախագահ նշանակված Միքայել Մանուկյանը: ԳՄ անդամ չի վերընտրվել նաև Արցախյան պատերազմի լեգենդար հերոս Շահեն Մեղրյանի եղբայր Պետրոս Մեղրյանը, որը տևական ժամանակ է զբաղեցնում է Աբովյանի հարկային տեսչության պետի պաշտոնը: ՀՅԴ ԳՄ անդամ չեն վերընտրվել նաև նախկին պատգամավոր Գագիկ Գևորգյանը, Թերլեմեզյանի անվան արվեստի քոլեջի կառավարման խորհրդի նախագահ և համատեղության կարգով Կոմիտասի շուկայի սեփականատեր Աշոտ Փափազյանը, որը լայն հանրությանը հայտնի է Պադոշ Աշոտ անվամբ:
Եվ ուրեմն ինչով պետք է բացատրել այս ահռելի փոփոխությունը, որը տեղի է ունեցել ՀՅԴ հայաստանյան կառույցի ղեկավար կազմում: Առաջին միտքը, որ գալիս է, այն է, որ ՀՅԴ-ն ուզում է տարանջատվել իշխանությունից, և այդ պատճառով ստեղծվել է այսպես կոչված ոչ իշխանական Գերագույն մարմին, որի կազմում չկան մարդիկ, ովքեր պաշտոններ են զբաղեցնում ներկայիս կառավարությունում, կամ հայտնի են այս իշխանության նկատմամբ ունեցած ջերմ զգացմունքներով: Այս դիտարկումը գուցե և մոտ լիներ իրականությանը, եթե ընդհանրապես հնարավոր լիներ պատկերացնել Դաշնակցությանը առանց իշխանության: Արդեն շուրջ երեք տարի Դաշնակցությունը վերջնականապես միացել, կարելի է ասել՝ ձուլվել է իշխանությանը, և որևէ մեկը և ոչինչ չի կարող այդ կուսակցությանը ստիպել պոկվել իշխանությունից: Բացի այդ, որևէ մեկը ընդդիմադիր Դաշնակցությանը լուրջ չի վերաբերվի, ինչպես, օրինակ, որևէ մեկը չի հավատա որ «Օրինաց երկիրը» կամ Արթուր Բաղդասարյանը կարող է ընդդիմադիր լինել: Համենայնդեպս, առաջիկա հարյուր տարում: Բայց եթե Դաշնակցությունը չի ուզում տարանջատվել իշխանությունից, այդ դեպքում ինչ իմաստ ունի իշխանության մեջ եղած դաշնակցականներին հեռացնել կուսակցության ղեկավար մարմնից: Դա մոտավորապես նույնն է, որ ՀՀԿ գործադիր մարմնից հեռացվեն դրա պաշտոնյան և պատգամավոր անդամները: Տակը ուղղակի մարդ չի մնա:
Իհարկե հնարավոր է այլ տարբերակ, որը այս պահին ավելի հավանական է թվում: Ըստ շրջանառվող տեղեկությունների՝ ՀՅԴ-ն ոչ թե դուրս է գալու կոալիցիայից, կամ հրաժարվելու է նախարարական պորտֆելներից, այլ փոխելու է այդ նախարարական պորտֆելները: Ամենահավանականն այն է, որ ՀՅԴ-ն կհանձնի տարածքային կառավարման և զարգացման, ինչպես նաև կրթության և գիտության նախարարի պաշտոնները: Դե չէր լինի Դավիթ Լոքյանին և Լևոն Մկրտչյանին հանել ԳՄ-ի կազմից, իսկ Արծվիկ Մինասյանին թողնել: Դա չափազանց ճչացող կլիներ: Այնպես որ, որոշել են բոլորին էլ հանել: Ի վերջո, այսպես ավելի հարմար է. այն մարդիկ, ովքեր իշխանության մեջ փող են շինում, թող կապ չունենան կուսակցության իբրև թե ղեկավար մարմնի հետ. թող այն լինի հնարավորինս մաքուր և ստերիլ լինի:
