«Կապիտալ»-ը զրուցել է Road Movie ռոք խմբի վոկալիստ և կիթառահար Հենրիխ Կարագյոզյանի հետ, ով թերթի հետ զրույցում ասել է, որ հայկական ռոք երաժշտությունը հիմնականում դյուրին մուտք չունի ռադիո և հեռուստատեսություն. «Հանրությունն ունի երաժշտական որոշակի ձևավորված ճաշակ, և երաժշտական շուկան արդեն փորձում է դրան համահունչ շարժվել: Հարցն այն է, որ եթե հեռուստատեսությամբ ռոք հնչեր, մարդիկ գուցե լսելով ձգտեին դեպի այդ երաժշտությունը: Իհարկե, կան խմբեր, որոնք վերջերս սկսել են հնչել հեռուստատեսությամբ, բայց միևնույն է, տոկոսային հարաբերությամբ շատ քիչ է: Ամեն ոճ պետք է իր տեղն ունենա ու մրցունակ լինի։ Երկար տարիներ ռոքը երկրորդ պլանում է եղել։ Ռոքը հնարավորություն չի ունեցել լիարժեք ինքնադրսևորվել: Ես չեմ ասում՝ թող գան, օգնեն մեզ, պարզապես, եթե շուկան հնարավորություն տար դրանով զբաղվել ու փող աշխատել, հիանալի կլիներ:
Խնդիրներից մեկն էլ այն է, որ հայկական ռոք խմբերի մեծ մասն ինքնաֆինանսավորմամբ է գոյատևում: Ռոք խմբերը չեն կարողանում կամ դժվարությամբ են դուրս գալիս երկրից, մասնակցում փառատոների»։ Թերթի հարցին, թե ինչ վիճակում է ռոքը Հայաստանում, Հ. Կարագյոզյանը պատասխանել է. «Վերջին 10-15 տարում ռոքն աշխուժացել է: Կան շատ երիտասարդ խմբեր, որոնց որակը բարձրացել է։ Ուրախալի է, որ արդեն երկու տարի (2009-2010 թթ.) է, ինչ ռոքը ներգրավված է Էրեբունի-Երևան տոնակատարությունների, միջոցառումների շրջանակում: Հայաստանյան ռոք խմբերն ունեն հանրության կողմից լսված լինելու խնդիր: Ռոք հանրությունն այնքան էլ մեծ չէ: Ռոք լսողներ կան, որ գալիս են համերգների, բայց մարդկանց թիվը փոքր է»:
Անդրադառնալով տարածված այն մտածելակերպին, ըստ որի ռոքը զուգակցվում է բացասականի հետ, խմբի ղեկավարն ասել է. « Չիմացության պատճառով է, որը եկել է խորհրդային ժամանակներից, երբ ռոքը զուգակցվում էր ագրեսիայի հետ: Դա իրականության հետ կապ չունի: Ռոքը 20-րդ դարի երաժշտության կարևորագույն մասերից է՝ սկսած 1960-ականներից։ Ռոք երաժշտությունը, ինչպես արվեստը, սահմանում չունի: Ինձ համար ռոքն անկեղծություն է, ինչպես արվեստի մյուս տեսակները»։
