Ապրիլի 28-ի առավոտը շատ արագ բացահայտեց մեկ օր առաջ կեսօրին Սերժ Սարգսյանի ասած խոսքի արժեքը: Ապրիլի 27-ին Սարգսյանը խոսում էր այն մասին, որ գոհ է հանրահավաքների ընթացքից, որ դրանք չեն հանգեցնում հասարակության պառակտման, որ Ազատության հրապարակը ունի այլընտրանքային կարծիքների կենտրոն լինելու խորհուրդ: Ապրիլի 28-ի առավոտյան Հայաստանի մարզերից Երևան բերող ճանապարահները կրկին փակ էին, որպեսզի հանկարծ քաղաքացիները մարզերից չգան Երևան և երեկոյան չկարողանան հաղորդակցվել «Ազատության» հրապարակի այդ խորհրդի հետ, Հայ ազգային կոնգրեսի հանրահավաքի ընթացքում: Ինչպե՞ս բացատրել այդ հակասությունը` խոսքի և գործի հակասությունը:
Մի՞թե Սերժ Սարգսյանի խոսքը արժեք չունի ճանապարհները փակող ոստիկանության համար, թե՞ Սերժ Սարգսյանն ինքը չի արժևորում իր խոսքը և հարկ չի համարում այն գոնե առաջիկա մի քանի ժամերի կամ օրերի համար ամրագրել կոնկրետ գործով: Չգիտե՞ր արդյոք Սերժ Սարգսյանը, որ ընդդիմության հանրահավաքների օրերին ճանապարհները փակվում են և մարդկանց թույլ չեն տալիս գալ Երևան: Հազիվ թե: Եթե դա չգիտե, ապա ուրիշ ի՞նչ կարող է իմանալ երկրում կատարվող իրադարձությունների մասին: Կարո՞ղ էր արդյոք Սերժ Սարգսյանը ապրիլի 27-ի ելույթից հետո կարգադրել ոստիկանությանն ու ուժային մյուս կառույցներին, որ չխանգարեն քաղաքացիների տեղաշարժին և «տաք հետքերով» չարժեզրկեն իր ելութը, իր խոսքի արժեքը: Իհարկե կարող էր: Իսկ ինչո՞ւ չարեց: Ինչո՞ւ ապրիլի 28-ի առավոտյան մարզային երթուղիների տրանսպորտի աշխատանքը դադարեցվեց ամեն հանրահավաքի օրվա պես: Թե՞ Սերժ Սարգսյանն արեց, բայց նրա խոսքը չլսեցին: Կարո՞ղ է արդյոք լինել այդպիսի բան:
Հազիվ թե, որովհետև եթե այդպիսի բան լիներ, ապա Սերժ Սարգսյանն իշխանական համակարգում շատ ավելի լուրջ խնդիրներ կունենար այն հանդուրժողության պատճառով, որ նա փորձում է բանավոր կերպով դրսևորել ընդդիմության հետ փոխհարաբերություններում: Ուրեմն, Սերժ Սարգսյանի այդ հանդուրժողությունն արհեստական է, ձևական, ու իր տակ չունի իրական կշիռ, իրական հիմք, որի վրա հնարավոր է կառուցել հասարակության և իշխանության երկխոսությունն ու հաղթահարել այն չարության մթնոլորտը, որի մասին խոսում էր Սերժ Սարգսյանն ընդամենը երեկ: Ինչպես չչարանա քաղաքացին, եթե երեկոյան հեռուստատեսությամբ լսում է նախագահի խոսքը «Ազատության» հրապարակի, այլախոհության, երկիրը համատեղ ջանքով ծանր վիճակից դուրս բերելու պատրաստակամության, առաջինը լինելու իշխանության կամքի մասին, բայց առավոտյան առաջինը, որին բախվում է, դա Երևան գալու անհնարինությունն է: Ի՞նչ մտածի շարքային քաղաքացին այդ դեպքում, ինչպե՞ս վստահի ու հավատա այդ նախագահի խոսքին, որն արժեզրկվում է մեկ գիշերվա ընթացքում: Թե՞ Սերժ Սարգսյանն իր հանդուրժողական ելույթներն ունենում է ոչ թե սեփական երկրի քաղաքացիների, այլ գերտերությունների և միջազգային կառույցների համար, շարունակելով այնտեղ փնտրել իր լեգիտիմությունը:
