Հայկական այբուբենի տառերը անտաշ ազնիվ քարեր են, որ բանաստեղծներն ու փիլիսոփաները դարեր շարունակ հղկեցին իրենց գրություններով, գործերով` դրանք գոհարների վերածելու համար: Իրենց հերթին ծաղկողները դրանք ընդելուզեցին ու դրանցով զարդարեցին ձեռագիր մատյանները, որոնք բարեպաշտ սերունդները պահպանեցին՝ ի հեճուկս պատմության փոթորիկների:
Այս անգնահատելի գոհարները յուրատեսակ «պահարանի» անհրաժեշտություն ունեին, որը և դարձավ հայ տպագրությունը՝ հայ գիրքը, որ ծնվեց ուղիղ 500 տարի առաջ: Ինչպես հաճախ այլ ոլորտներում հայերը եղել են առաջինը, հաղորդակցության այս նոր միջոցի համար ևս եղան առաջինը` կամուրջ դառնալով զանազան գաղութների և այս անմահ սրբազան գրությունների միջև: Անկասկած զուգադիպության արդյունք չէ, որ առաջին ստեղծագործությունը եղավ Ուրբաթագիրքը՝ աղոթքների իր ծաղկաքաղով և խորհուրդների ժողովածուով, որը տպագրվել է 1512 թվականին Վենետիկում:
Այսօրվանից մինչև նոյեմբերի վերջ ի պատիվ հայ գրքի Փարիզում կգործի այս հարստությունը ներկայացնող կախարդական ցուցահանդես, որը կազմակերպել է BULAC-ը (Լեզուների և քաղաքակրթությունների համալսարանական մատենադարանը) և Գալուստ Գյուլբենկյան հիմնադրամը:
Ներկայացված են 16-18-րդ դարերի ընթացքում աշխարհի մեծագույն հայկական կենտրոններում և քաղաքներում տպագրված տասնյակ գրքեր, որոնք կրոնական, բայց նաև պատմական ու կրթական արժեք են ներկայացնում և իրենց գեղեցիկ գունազարդումներով հյուսում են Հայոց մատենագրության փառքը: Հայկական մեծ գրադարաններից դուրս, իրավամբ բացառիկ երևույթ է մեկտեղված տեսնել այսպիսի մեծ թվով արժեքավոր նմուշներ:
