Սեպտեմբերի 18-20-ը Երևանում անցկացվելու է «Փոխադարձ վստահություն, միասնականություն և պատասխանատվություն» խորագրով Հայաստան-Սփյուռք հերթական 6-րդ համահայկական համաժողովը: Այդ մասին լրատվամիջոցներին տեղեկացրել է Սփյուռքի նախարարության աշխատակազմի ղեկավար Ֆիրդուս Զաքարյանը: Եթե հավատանք պաշտոնյայի տեղեկատվությանը, Հայաստանի և Արցախի բարձրագույն ղեկավարության մասնակցությամբ տեղի ունենալիք համաժողովին մասնակցելու հայտ է ներկայացրել 1200 սփյուռքահայ: Համաժողովը տեղի է ունենում մի իրավիճակում, երբ ակնհայտ ճգնաժամ կա` մի կողմից Հայաստան-Սփյուռք հարաբերություններում, մյուս կողմից` Սփյուռքի կառույցները հենց իրենք, ճգնաժամի մեջ են, որովհետև հայկական հին օրակարգն ակնհայտորեն սպառել է իրեն, իսկ նորը համառորեն չի ձևավորվում:
Սփյուռքն ավտոնոմ ռեսուրսներ չունի ինքնուրույն օրակարգ ձևավորելու համար, իսկ Հայաստանի դիվանագիտությունը նույնիսկ չի կարողանում հստակ արձանագրել մեր պետության առաջնահերթությունները, որովհետև կաշկանդված է Մոսկվայի ճնշումներով ու շանտաժով: Հայաստան-Սփյուռք հարաբերությունների չհասկացվածության, ճգնաժամի դրսևորում են համահայկական բոլոր նախագծերի, ըստ էության, ճահճացումը: «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամը դարձել է մի մարմին, որը, համազգային հանգանակության քողածածկույթով, Հայաստանի և Սփյուռքի գործարարներից գումարները վերցնում է ճիշտ այն ճանապարհով` ինչպես ընտրությունների ժամանակ իշխանությունները տիրանում են ընտրողների քվեներին:
Համահայկական բանկը վեց տարի գործեց և օրերս փուչիկի նման տրաքեց` այդպես էլ իր ակտիվում չգրանցելով համազգային նշանակության գոնե մեկ ներդրումային նախաձեռնություն: Այսքանից հետո առնվազն տարակուսելի է, որ իշխանությունները շեշտը դնում են ձևի և ոչ թե բովանդակության, ազգային միասնության իմիտացիայի, ոչ թե կենսունակ մեխանիզմների ձևավորման վրա: Ըստ ամենայնի` հաջորդ ամիս արժեզրկվելու է հերթական նախաձեռնությունը, որովհետև Ֆիրդուս Զաքարյանի տեղեկացմամբ` քննարկվելու է համահայկական խորհուրդ ստեղծելու գաղափարը: Ընդ որում` պաշտոնյայի խոսքի անորոշությունից ակնհայտ է, որ գաղափարը «եփված» չէ փորձագիտական մակարդակում: Բազմահազարանոց համաժողովում, առանց լուրջ ուսումնասիրության, նման հարց քննարկելը, մանավանդ, երբ, ըստ էության, քննարկված-ձևակերպված չէ համազգային նոր օրակարգը` պսևդոհայրենասիրության, պրովինցիալ PR-ի դրսևորում է:
Եթե նույնիսկ հազար համաժողով անցկացվի, համազգային միասնություն չի կայանա, քանի դեռ Հայաստանի իշխանությունը չի գիտակցել, որ Սփյուռքը «կթու կով» չէ, իսկ Սփյուռքում էլ չեն գիտակցել, որ իրենց առաջնային խնդիրը ոչ թե պատմական արդարության վերականգնումն է, այլ Հայաստանի շահերի, այսօրվա առաջնահերթությունների լոբբիզմը:
