Վրաստանի վարչապետ Գեորգի Կվիրիկաշվիլին եւ Իրանի փոխնախագահ Իսհակ Ջահանգիրին Թեհրանում բանակցություններից հետո մամուլի ասուլիսում հայտարարել են, որ քննարկել են Պարսից ծոց-Սեւ ծով տրանսպորտային միջանցքի ձեւավորման նախագիծը: Այդ նախագծի մասին Վրաստանն ու Իրանը քննարկումներ էին անցկացրել նաեւ նախորդ շաբաթ, երբ Թբիլիսի էր այցելել Իրանի արտաքին գործերի նախարարը: Կողմերը պայմանավորվել էին քննարկումները շարունակել Թեհրանում՝ Վրաստանի վարչապետի այցի ընթացքում: Եվ ահա, Թեհրանն ու Թբիլիսին հայտարարում են բանակցության առաջընթացի մասին, նշելով, որ քննարկվում է տրանսպորտային միջանցքի երկու տարբերակ՝ Ադրբեջանի կամ Հայաստանի ճանապարհով: Ինչի՞ց է կախված այսպես ասած միջանցքի երթուղու ընտրությունը: Իհարկե մի շարք գործոններից, որոնք ներառում են թե՛ տնտեսական գրավչությունը, թե՛ անվտանգությունը, թե՛ քաղաքական այլ հարցեր:
Գործոնները, անշուշտ, տասնյակ են, սակայն գլխավորը, իհարկե, լինելու է այն, թե Պարսից ծոց-Սեւ ծով միջանցքի գաղափարի առումով իրենց ինչպես կպահեն եւ ինչպես կարձագանքեն Հայաստանն ու Ադրբեջանը: Այլ կերպ ասած, այստեղ անկասկած առկա է երկու երկրների միջեւ մրցակցության նոր դաշտ եւ չնայած գործոնների բազմազանությանը, անկասկած, վճռորոշ է լինելու այն, թե ով կկարողանա առավել համոզիչ լինել այսպես ասած տարանցիկ գործընկերոջ կարգավիճակում հուսալի, վստահելի, կանխատեսելի եւ գլխավորը՝ ինքնուրույն, ինքնիշխան վարքագծի տեսանկյունից՝ Երեւա՞նը, թե՞ Բաքուն: Եթե խնդիրը բերենք զուտ նախընտրությունների դաշտ, ապա այստեղ Թեհրանի համար միարժեքորեն նախընտրելի է հայաստանյան երթուղին՝ մի շարք հարցերից ելնելով: Նույնը, թերևս, Վրաստանի համար, քանի որ Թբիլիսին այսօր առանց այդ էլ մեծ տնտեսական, հետեւաբար նաեւ քաղաքական կախվածության խնդիր ունի Թուրքիայից ու Ադրբեջանից, եւ անկասկած Վրաստանի համար շահեկան կդիտվեր դիվերսիֆիկացնել այդ կախվածությունը Հայաստանի օգնությամբ:
Սակայն, այս նախընտրությամբ հանդերձ, Թեհրանի համար էլ, Թբիլիսիի համար էլ կարեւոր է գործ ունենալ այնպիսի Հայաստանի հետ, որը ունակ է լինել պատասխանատու եւ ինքնիշխան, ոչ թե երրորդ կենտրոնի կցորդ: Տվյալ դեպքում հասկանալի է, որ խոսքը Ռուսաստանի ազդեցության մասին է: Շատ կարեւոր է հասկանալ եւ արձանագրել, որ խնդիրը Ռուսաստանին հակազդելն ու հակադրվելը չէ, այլ ընդամենը Ռուսաստանի ազդեցությունից դուրս գտնվելն է: Եվ թերեւս հենց միայն այս առումով է, որ Բաքուն կարող է առավելություն ունենալ Երեւանի հանդեպ, որովհետեւ մրցակցային մյուս առումներով, նախընտրելիության մյուս հանգամանքների եւ գործոնների հավաքականությամբ Երեւանն, անկասկած, առավել շահեկան դիրքում է, քան Բաքուն: Սրանով հանդերձ, սակայն, միայն ռուսական գերազդեցությունն այնպիսի գործոն է, որ կարող է զրոյացնել մյուս բոլոր համեմատական առավելությունները, որ Բաքվի համեմատ ունի Երեւանը: