Եթե նրա վերադարձի մտահոգության հիմքը դա է, ապա մենք այդ գործով կզբաղվենք. ԲՀԿ նախկին նախագահ Գագիկ Ծառուկյանի՝ քաղաքականություն վերադարձի առիթով փորձել է նրան հանգստացնել ՀԱԿ խորհրդարանական խմբակցության ղեկավար Լևոն Զուրաբյանը:
Խոսքը վերաբերում է Գագիկ Ծառուկյանի այն հայտարարությանը, որ եթե կարկառուն քաղաքական գործիչները չկարողանան խնդիրները լուծել և իրավիճակը փոխել, ապա ինքը կվերադառնա քաղաքականություն: Եվ ահա, Լևոն Զուրաբյանն ասում է, որ եթե նա մտահոգվում է, որ ոչ ոք չի կարողանա իրավիճակը փոխել, ապա իզուր թող չմտահոգվի՝ իրենք կզբաղվեն քաղաքականությամբ:
Եթե ՀԱԿ ներկայացուցիչը այս հայտարարությունն աներ, օրինակ, 2011 թվականին՝ քաղաքագիտական վերլուծությամբ զբաղվելու փոխարեն զբաղվելով քաղաքականությամբ, ապա հայտարարությունն անկասկած կունենար լիովին այլ կոնտեքստ, այլ արժեք և կշիռ: Սակայն երբ այսօր Ծառուկյանի վերադարձի առիթով նման հայտարարություն է անում մի ուժ, որը Գագիկ Ծառուկյանին հռչակել էր բուրժուադեմոկրատական հեղափոխության առաջնորդ, հայկական Իվանիշվիլի, հռչակել էր հայաստանածին և հայաստանակենտրոն, որը, ըստ էության, ստանձնել էր քաղաքականությունից և քաղաքական գործչի կերպարից և իմիջից բացարձակապես հեռու գործարարի քաղաքագիտական հովանավորությամբ՝ աջ ու ձախ պիտակավորելով բոլոր նրանց, ովքեր համարձակվում էին մատնանշել քաղաքականության և քաղաքագիտության տեսանկյունից այդ անոմալ երևույթը, ապա այստեղ, իհարկե, Գագիկ Ծառուկյանի՝ քաղաքականություն վերադարձի առումով մի եզրակացություն է մնում անել. եթե հայաստանյան քաղաքականության մեջ են նման ուժեր ու գործիչներ, ապա Գագիկ Ծառուկյանը կարող է սրտի ուզածի չափ մտնել ու ելնել քաղաքականություն:
Հայաստանում ընդունված և տարածված է տեսակետ, որ իշխանությունն ամեն ինչ արել է քաղաքական համակարգը հետևողականորեն արժեզրկելու, վարկաբեկելու, փոշիացնելու համար: Եվ սա, իհարկե, իրականություն է: Սակայն իրականություն է և այն, որ այս հարցում, որքան էլ տարօրինակ լինի, իշխանության թիվ մեկ գործընկերը եղել են ընդդիմադիր մի շարք ուժեր, որոնք պարզապես նպաստել են, որ այդ հարցում իշխանությունը շատ չչարչարվի:
Քաղաքականություն Գագիկ Ծառուկյանի վերադարձի պատմությունը հանրային և պետական տեսանկյունից իրենից հետաքրքրություն է ներկայացնում հենց այս առումով: Այդ վերադարձը ըստ էության բացահայտում է այն մեծ անպատասխանատվությունը, որ քաղաքական համակարգի և քաղաքականություն երևույթի հանդեպ ունեցել են ոչ միայն իշխանությունները, այլ նաև ընդդիմադիր ուժերը, ընդ որում՝ իրենց ժամանակին առաջատար և առաջնորդող ընդդիմադիր ուժերը:
Եվ նաև զարմանալի չէ, որ այդ կարգի առաջնորդությունները փակուղուց բացի՝ այլ տեղ չեն հանգեցրել՝ կամա, թե ակամա, վճարովի, թե այսպես կոչված՝ հասարակական հիմունքներով օգնելով իշխանությանը և քաղաքականությունից հանրային հիասթափության սահմանները ավելացնելով, լրացնելով այն տեղերը, որոնք միգուցե բաց էին մնացել քաղաքական համակարգը վարկաբեկելու, քաղաքական համակարգը կոտրելու և հասարակությանը քաղաքականությունից սիստեմատիկորեն կամ, այսպես ասած, ինստիտուցիոնալ կերպով օտարելու հարցում իշխանության գործադրած ջանքերից հետո:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի
