Ուղիղ մեկ տարի այս օրը մայրաքաղաք Երևանի Մելիք-Ադամյան փողոցում իրադարձությունները զարգացան շոկային սցենարով: Ներքաղաքական լռությունը խախտեց Սերժ Սարգսյանը՝ հայտարարելով, որ հանձնարարում է քննարկել ԲՀԿ նախագահ Գագիկ Ծառուկյանի խորհրդարանական մանդատի հարցը, նրան հեռացնում է անվտանգության խորհրդից, հանձնարարում է վարչապետին (Ծառուկյանի խնամուն) ուսումնասիրել նրա հարկային պարտավորությունների կատարման հարցը, իրավապահներին էլ հանձնարարում է քննարկել տարբեր քրեական պատմությունները` կապված Գագիկ Ծառուկյանի և նրա շրջապատի հետ:
Տեղի ունեցածը դրան նախորդող օրերին ԲՀԿ-ի գործողությունների պատասխանն էր, որ տվեց Սերժ Սարգսյանը: Եվ պետք է ասել, որ այս պատասխանը շոկ է առաջացրել ողջ հասարակության մոտ: Շոկ ոչ այն իմաստով, որ հայաստանյան համակարգում հնարավոր էր նման բան: Ի վերջո, բոլորի համար պարզ է, որ հայաստանյան իշխանական համակարգում այդպես են վարվում բոլոր նրանց հետո, ովքեր սկսում են իշխանական հավակնություն ներկայացնել, այսպես ասած, արտահերթ կարգով: Նման բան մենք տեսել ենք բազմիցս. քանի դեռ Գագիկ Ծառուկյանը չէր խանգարում, նա որևէ հարց չէր առաջացնում, իսկ եթե սկսում է խանգարել, ապա առաջանում են հարցեր տարբեր հարկային և քրեական պատմությունների հետ կապված:
Սա հայաստանյան իշխանությունների բնույթն է, և այստեղ որևէ շոկ չկա: Շոկը երևի թե այն է, որ Սերժ Սարգսյանը, ըստ էության, անցավ նաև պարզապես անձնական բնութագրումների սահմանը, և նրա արձագանքը, ըստ էության, նույնիսկ կարելի է ասել որ առաջին հայացքից համարժեք էլ չէր ԲՀԿ-ի գործողություններին: Սակայն միևնույն ժամանակ կասկածից վեր է, որ ներիշխանական կուլիսային հարթության վրա սուբյեկտներին հայտնի է շատ ավելին, քան նրանք տեսանելի են դարձնում հասարակությանը, քան իրազեկվում է հասարակությունը: Հասարակությունը այս իմաստով տեղեկանում է միայն որոշումներին, իսկ դրանց կայացման մոտիվներից ոչ բոլորն են հասանելի:
Եվ ուրեմն` համաչափությունը կամ համարժեքությունն, ըստ էության, մեկ տարվա վաղեմության իրադարձությունների դեպքում հարաբերական են, և մի բան հստակ է, որ հայաստանյան իշխանական համակարգում նման որոշումները իռացիոնալ չեն լինում, որովհետև նման մակարդակում իռացիոնալությունն, ըստ էության, կարող է մինչև անգամ իշխանություն արժենալ: Մինչդեռ Սերժ Սարգսյանի որոշումը ակնհայտորեն միտված էր, իհարկե, իշխանությունը պահելուն, ինչը նա բարեհաջող իր լրումին հասցրեց անցյալ տարի դեկտեմբերի 6-ին կայացած սահմանադրական հանրաքվեի տեսքով:
