Մայրաքաղաքի փողոցներում հաճախ կարելի է հանդիպել ծաղիկներ, նկարներ վաճառող, բակերով շրջող, դատարկ շշեր հավաքող, դուռ բացող-փակող, շուկաներում ու շինարարություններում էլ հաճախ նաև բեռնակիր աշխատող երեխաների: Իսկ այս օրերին ողջ կենտրոնն ավելի քան լցված է նման երեխաներով: Իրեն եվրոպացի համարող մեր հասարակության աչքի առջև էլ այս օրերին շուկաներում նույն այդ անչափահասները կատարում են այնպիսի աշխատանքներ, որոնք նույնիսկ չափահաս մարդու առողջության համար խիստ վտանգավոր են:
Շատ ընտանիքներում երեխայի աշխատանքն այսօր գոյատևման միջոց է, ու նրանց ծնողներին կարիքն այնպես է կուրացրել, որ այլևս չեն էլ մտածում երեխայի ապագայի մասին. փոքրիկը մեծանում է` զուրկ ոչ միայն իր ընտանիքից, այլև դպրոցում սովորելու ու հետագայում լավ մարդ դառնալու հնարավորությունից, և ի վերջո նաև մանկությունից… Իսկ խնդրով զբաղվելու առաքինությունն ունեցող պետական մարմինները չեն էլ ամաչում հայտարարել, որ նման խնդիր այսօր մենք գրեթե չունենք:
«2004 թվականի համեմատ, այո, երեխաների թիվը բավական նվազել է և դա տեսանելի է, սակայն ասել, որ երևույթը չկա, հնարավոր չէ»,- ասում է ՄԱԿ-ի մանկական հիմնադրամի (ՅՈՒՆԻՍԵՖ) հայկական գրասենյակի ներկայացուցիչ Էմիլ Սահակյանը: Իսկ երեխաների պաշտպանության բարեգործական միության տնօրեն Կարինե Անտոնյանի համոզմամբ, անչափահաս աշխատողների խնդիրը մեր երկրում առայժմ լուծված է միայն 50%-ով, իսկ մյուս 50-ը մնում է օդում. «Զարմանալին այն է, որ չնայած հիմա պետական մակարդակով նման հաշվարկ չի տարվում, մեր պետությունը իրեն թույլ է տալիս հայտարարել, որ 99 տոկոսով խնդիրը լուծված է»,- ասում է միության տնօրենը:
Բոլորս էլ այս երկրի քաղաքացիներ ենք և ցանկացածիս էլ մի օր բաժին է ընկել այն սարսափելի պահը, երբ 7-8 տարեկան, երբեմն էլ նույնիսկ ավելի վաղ տարիքի մանկիկը ինչ-որ բան ձեռքին վազել է հետևներիցս ու խնդրել գնել: Մեզանից շատերը գումարը տվել են առանց գնածը վերցնելու, շատերն էլ հայացքով կամ բղավոցով հեռացրել են նրանց: Փոքրիկ վաճառականներն էլ, իհարկե, գիտեն, որ իրենց վաճառած խաչը, օրացույցը, ծաղիկը, կամ մեկ այլ բանը ոչ մեկին չի հետաքրքրում, պարզապես նրանք էլ արդեն հասկացել են, որ այսօրվա պայմաններում ոչ մեկն իրենց հենց այնպես գրոշ անգամ չի տա և գտել են լուծումը` «արժանապատիվ մուրացկանություն», այո, քանի որ այլ կերպ երևույթն անվանել հնարավոր չէ: Իսկ միթե երևույթները անունները փոխվելիս, փոխվում է նաև բովանդակությո՞ւնը…
