Օգոստոսի 11-ին Ավստրալիայի Լիբերալ կուսակցությունը Նոր Հարավային Ուելսում կայացած համաժողովում ճանաչել է Արցախի Հանրապետության անկախությունը և Թուրքիայի կողմից իրականացված՝ հայերի, ասորիների և հույների ցեղասպանությունները՝ դիմելով Ավստրալիայի դաշնային կառավարությանը՝ նույնպես ճանաչել Արցախի Հանրապետության անկախությունը։ Այդ տեղեկությունը իր ֆեյսբուքյան էջում հայտնել է Արրցախի արտգործնախարար Դավիթ Բաբայանը, շնորհակալություն հայտնելով որոշումն ընդունողներին և այդ հարցում նկատելով նաև ավստրալիահայ համայնքի կարևոր դերը: Դավիթ Բաբայանը ընդունված որոշումը համարել է Արցախի ժողովրդի հանդեպ կարևոր բարոյական և քաղաքական աջակցություն, մարդասիրության ու բարեկամության դրսևորում: Իսկապես, ողջունելի որոշում է: Դրանից առաջ, օրինակ, անցնող տարիներին, մինչ 44-օրյա պատերազմը և որոշների առումով էլ մինչ ապրիլյան քառօրյան, այդպիսի կարևոր որոշումներ կայացրել են ԱՄՆ նահանգները:
Մոտ տասնյակ նահանգ ճանաչել է Արցախի անկախությունը: Թերևս կարիք չկա ընդգծելու Ավստրալիայի և ԱՄՆ նահանգների «քաղաքական կշռի» տարբերությունը, ինչը խոշոր հաշվով սակայն Արցախի անվտանգության և ճակատագրի հարցում մեծ հաշվով հանգում էր միևնույն՝ «զերո կետին: Ո՞րն էր այդ ճանաչումների էֆեկտը, ի՞նչ տվեցին դրանք Արցախին ռազմա-քաղաքական իմաստով, և ի՞նչ պետք է տա Ավստրալիայում կայացված որոշումը, իր՝ միանգամայն անկեղծորեն ողջունելի լինելով հանդերձ: Իհարկե, մենք բոլորս ոգևորվում և ուրախանում էինք նախկին նահանգային ճանաչումներով, դրանց հաճախ տալիս նաև հնչեղ քաղաքական տողատակ ու նշանակություն: Բայց, կյանքը մեզ բոլորիս տվեց դառը ու ծանր դաս, որից հետո գոնե արժե թերևս չտրվել պատրանքային ընկալումների և սպասումների, առավել ևս հեռավոր Ավստրալիայի հասցեներով: Կեցցեն որոշումն ընդունողները և դրան նպաստողները, սակայն Արցախի ճակատագիրը վճռվում է Արցախում, և նաև այստեղ շատ ավելի «մոտ գտնվող ուժային կենտրոնների միջև հարաբերություններում, որտեղ գերխնդիրը Արցախի սուբյեկտության հարցն է:
Բարդ, չափազանց ծանր խնդիրը, որի լուծման ուղղությամբ ցանկացած փոքր քայլ շատ ավելի կարևոր է, քան «նահանգային» ճանաչումները: Առավել ևս, որ, եթե անգամ դրանք ունեն քաղաքական ներուժ, այդ ներուժի արդյունավետությունն էլ ուղիղ համեմատական է Արցախի քաղաքական սուբյեկտությանը, այդ սուբյեկտության միջոցով կապիտալիզացիայի կարողությանը: Այստեղ է արցախյան քաղաքական «իսթեբլիշմենտի» խնդիրը՝ տնային աշխատանք, գործունեություն «արցախյան գետնի» վրա քաղաքական իրավիճակ վերափոխելու ուղղությամբ, որը կառուցված կլինի «մաշկին» շատ ավելի «մոտ» իրողությունների ռացիոնալ գնահատման վրա՝ դրանց հանդեպ հայեցակարգային վարքագծի քաղաքական պատասխանատվության ստանձնմամբ:
