Հայաստանի արտգործնախարարությունը հայտարարություն է տարածել Ղազախստանում իրադարձությունների կապակցությամբ, հայտնելով Երևանի անհանգստությունն ու մտահոգությունը, մասնավորապես «ահաբեկչական խմբավորումների ներթափանցման վերաբերյալ լուրի» կապակցությամբ, ինչպես նաև դատապարտում բռնությամբ քաղաքական հարց լուծելու հանգամանքը: «Հավատացած ենք, որ անհրաժեշտ է քայլեր ձեռնարկել հետագա բախումները կանխելու և երկրում խաղաղ քաղաքական գործընթացների, այդ թվում և՝ քաղաքացիների խաղաղ հավաքներ անցկացնելու և արտահայտվելու իրավունքի իրացման համար անհրաժեշտ հանդուրժողականության մթնոլորտի վերականգնման ուղղությամբ», ասված է Հայաստանի ԱԳՆ հայտարարության մեջ: Այդ պարբերությունը բավականին նուրբ է իր տողատակով և թերևս ողջունելի, հաշվի առնելով և այն հակասական վիճակը, որում հայտնվել է Հայաստանը:
Երևանը 2018-ից ի վեր մի կողմից «սպիտակ ագռավի» կարգավիճակ է ստանում եվրասիական ամբողջատիրական և ավտորիտար ակումբի ֆորմալ անդամության պարագայում՝ իրականացնելով ոչ բռնի, թավշյա ժողովրդական հեղափոխություն, մյուս կողմից ֆորմալ անդամությունը առաջացնում է նաև որոշակի ֆորմալ պարտավորություններ: Դրանք հատկապես բարդանում են, հաշվի առնելով այն քաղաքական խոցելիությունը, որում Հայաստանը գտնվում է աշխարհաքաղաքական բարդ իրադրության և հատկապես ծանր պատերազմում կրած պարտության հետևանքով: Ահա այս իրավիճակում, Հայաստանի համար կարևոր է նաև ազդակը ժողովրդավարական հանրություններին, իհարկե այնպիսի շեշտադրումներով, որոնք ավելորդ արմատական ռեակցիաներ չառաջացնեն «ֆորմալ ակումբում»: Այդ իմաստով, ԱԳՆ հայտարարությունը թերևս պարունակում է այդ ազդակները, շեշտելով ոչ միայն Ղազախստանի կայունության, այլ նաև քաղաքացիների խաղաղ հավաքների միջոցով քաղաքական պահանջներն ու խոսքի իրավունքը ապահովելու հանդուրժողության միջավայրի կարևորությունը: Սա բավականին բարդ իրավիճակ է, որը Հայաստանը եվրասիական «համակենտրոնացման» ճամբար ներքաշելու գրեթե տասնամյա վաղեմության օպերացիայի հետևանքն է, և ինչը հաղթահարելու համար Հայաստանից կպահանջվի թերևս ոչ պակաս, իսկ գուցե նույնիսկ ավելի երկար ժամանակ: Թեև, կախված աշխարհաքաղաքական զարգացումներից, հնարավոր է նաև իրավիճակի ավելի արագ փոփոխություն: Բոլոր դեպքերում, ներկայումս այդ բարդ իրավիճակն առկա է և Հայաստանն ի հեճուկս միանգամայն հասկանալի ցանկությունների, հարկադրված է մանևրել հասկանալիի և «անհասկանալիի» միջև, ըստ էության օբյեկտիվ ու սուբյեկտիվ խորքային և համակարգային պատճառների բերումով զրկված լինելով ավելի բարձրարժեք քաղաքական մանևրի հնարավորությունից:
