«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է պահեստազորի գնդապետ Վոլոդյա Ավետիսյանը:
– Պարոն Ավետիսյան, պատերազմի առաջին օրերից Ձեր որդու հետ առաջնագծում եք։ Կասե՞ք՝ ինչ վիճակ է այն հատվածում, որտեղ դուք եք, ինչպե՞ս է տղաների մարտական ոգին։
– Կրակոցների ձայնը լսո՞ւմ եք (զրույցի ամբողջ ընթացքում հեռախոսից լսվում էին կրակոցների, գնդակոծությունների ձայներ)։ Այ էսպես՝ առավոտից երեկո հրետանային արկերի տակ տղաները առանց ընկճվելու պահում են դիրքերը։ Որտեղ որ մենք ենք, վիճակը լավ է, տղաների տրամադրությունը գերազանց է, պատրաստ ենք մինչև վերջ կանգնելու հայրենիքի պաշտպանության համար։
– Տրամադրությունը մարտական է, փաստորեն։
-Հա, տրամադրության առումով խնդիր չկա, կրակոցների տակ, բայց անեկդոտներով, ասել-խոսելով։ Ամեն ինչ լավ է։
– Պարոն Ավետիսյան, վերջին օրերին հանրությանը հնարավորություն է ընձեռվել քարտեզով ծանոթանալ պատերազմական իրավիճակին, տեսնում ենք, որ հակառակորդն առաջխաղացում ունի հատկապես հարավային ուղղությամբ, երեկվա դրությամբ այդ առաջխաղացումն ավելի էր ընդարձակվել։ Այս իրավիճակն ինչպե՞ս եք գնահատում, կհաջողվի՞ արագ վերականգնել նախկին բնագիծը։
– Միանշանակ։ Լուրջ խնդիր չեմ տեսնում։ Պարզապես բոլորը պետք է առաջնորդվեն ազգ-բանակ սկզբունքով, անշահախնդիր ձևով նվիրվեն հայրենիքին, ամեն մարդ իր գործն անի։ Քարտեզով մի քիչ առաջ, մի քիչ հետ, դա կապ չունի, պատերազմ է։ 1992 թվականին թշնամին եկել հասել էր Գանձասար, ազերիները վերցրել էին ամբողջ Մարտակերտի շրջանը։ Այնպես որ, դա ժամանակավոր բնույթ է կրում։ Հիմա տղաները ավելի լավ վիճակում են, պատերազմում են, զորահավաքային վարչությունն արդեն աշխատում է։ Այնպես որ, խնդիր չենք տեսնում։ Պատերազմ է, և մենք էլ կանգնելու ենք մինչև վերջ մեր հողն ու ջուրը պահելու համար։ Թուրքին արդեն սատկացրել ենք, մեջքը կոտրել ենք։ Նրանք իրենց ունեցած ուժերով, հնարավորություններով առաջին 2-3 օրվա մեջ արդեն պետք է հասած լինեին Երևան, բայց տեսաք, որ մի մետր էլ չառաջացան։ Էդ քարտեզն էլ, որ անում ենք, տեսնում ենք, որ մեր ուղղությունից շատ քիչ հատված են առաջ եկել, մի քիչ էլ հարավից, բայց դա ոչինչ չի նշանակում։ Պատերազմում ենք 80 միլիոնանոց Թուրքիայի բանակի դեմ, գումարած ազերիները։ Հետևաբար` կոչ եմ անում բոլորին գալ ու լծվել հայրենիքի պաշտպանության գործին։ Մենակ զենքն է որոշում ամեն ինչ։ Քաղաքական-մաղաքական բաներ սաղ երկրորդական ա։
– Այսինքն` Դուք մեծ սպասելիք չունե՞ք դիվանագիտական հարթակից, բանակցություններից։
– Այո՛։ Դրան էլ ենք սպասում, որ դիվանագիտական թևում էլ հաղթանակ լինի։ Մենք մեր գործը շատ լավ անում ենք, մնում է՝ իրենք էլ իրենց գործը լավ անեն։
– Զորահավաքի հետ կապված վարչապետի վերջին դիտարկումները բավականին քննարկվեցին, միանշանակ չընդունվեցին։ Դուք դրանց ծանո՞թ եք ու ի՞նչ կարծիքի եք։
– Ես չեմ կարծում, որ մեծ խնդիր կա զորահավաքի հետ կապված։ Առաջին 10 օրը ով պետք է գար՝ եկել է։ Տղաների մի մանս էստղ է գործ անում, մյուս մասը էնտեղ՝ թիկունքում։ Էնպես չի, որ բոլորը պետք է գան ու թափվեն ճակատում։
– Իսկ առաջնագծում սննդի, զենքի, ինչ-որ այլ բանի կարիք, պակասություն կա՞։
– Ոչ մի բանի կարիք չկա։ Սնունդը լցրած է, տեղ ու դադար չկա։ Զենք- զինամթերքը նույնպես։ Ուղղակի ձեռքի զենքերի մի մասը հին է, բայց իշխանությունը կաշխատի այդ ուղղությամբ։ Պարզապես ժամանակի խնդիր է։
Հիմա քաղաքական պաստառներ բարձրացնելու ժամանակը չի։ Պատերազմը կավարտվի, ժամանակը կգա ու ամեն ինչ կանենք։ Հիմա մեր գործն առաջնագծում մեր հողն ու մեր երկիրը պահել ու պաշտպանելն է։
– Ադրբեջանը նախօրեին հարվածներ հասցրեց նաև ՀՀ սահմանի հարավային ուղղությամբ։ Հնարավոր համարո՞ւմ եք հարձակում և ակտիվ ռազմական գործողություններ նաև Հայաստանի ուղղությամբ։
– Ամեն ինչ էլ հնարավոր է։ Բայց դա չի նշանակում, որ մենք պետք է ընկրկենք։ Մենք պետություն ենք, ազգ ենք ու պարտավոր ենք պաշտպանվելու, կռվելու մեր հայրենիքի համար, նրանց դեմ, ով կհարձակվի մեր վրա։ 10 հազար տարի է եղել ենք, կանք ու դեռ կլինենք։
Լուսանկարը՝ «Հետք»-ի
