Վերաքննիչ քրեական դատարանում ավարտվեց Դավիթ Հակոբյանի գործով բերված վերաքննիչ բողոքների քննությունը:
Գործը քննվել է Տավուշի մարզի ընդհանուր իրավասության դատարանում Սամվել Մարդանյանի նախագահությամբ:
Նախաքննական մարմինը 28-ամյա Դավիթ Հակոբյանին մեղադրանք էր առաջադրել շատերի կյանքի համար վտանգավոր եղանակով սպանության փորձի և ապօրինի զենք պահելու համար՝ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 34-104 հոդվածի 2-րդ մասի 6-րդ կետով և 235 հոդվածի 1-ին մասով:
Ըստ մեղադրանքի՝ 2016 թվականի փետրվարի 9-ին, ժամը 19-ի սահմաններում Դիլիջան քաղաքի Թբիլիսյան խճուղում գտնվող ավտոլվացման կետի մոտ «Վայենկոմի» տղա, «Դավլար» մականունով Դավիթ Հակոբյանը վիճել է «Սեռի» մականունով Սերգեյ Միքայելյանի հետ: Դրանից հետո Սերգեյը փորձել է հանդիպել Դավիթին՝ իրեն ապտակելու համար պարզաբանում ստանալու նպատակով:
Փետրվարի 11-ին, ըստ մեղադրանքի, Սերգեյը պայմանավորվել է հանդիպել Դավիթի հետ, բայց տեղն ու ժամը չեն պայմանավորվել:
Ժամը 18-ն անց 30-ի սահմաններում Սերգեյ Միքայելյանն իր «Նիսան» մեքենայով, որը վարում էր նրա քրոջ ամուսին Յուրին, շրջել է Դիլիջան քաղաքում՝ սպասելով Դավիթի զանգին: Նրանք մի քանի անգամ մեքենայով անցել են Դավիթի թաղամասով:
Ժամը 22-ի սահմաններում հերթական անգամ այդ թաղամաս վերադառնալիս՝ Դիլիջանի Կալինինի 4-րդ նրբանցքի հատվածում Դավիթ Հակոբյանը, ըստ մեղադրանքի, իր մոտ ապօրինի պահվող հրազենով շատերի կյանքի համար վտանգավոր եղանակով Սերգեյ Միքայելյանին կյանքից զրկելու նպատակով առնվազն 6 կրակոց է արձակել նրա մեքենայի ուղղությամբ: Մեքենայի հետևի նստատեղին նստած Սերգեյը ստացել է աջ սրունքի գնդակային վիրավորում, ազդրի, ծնկահոդի և սրունքի շրջանի բազմաթիվ սալջարդ վերքեր, նրա առողջությանը պատճառվել է միջին ծանրության վնաս՝ առողջության տևական քայքայումով:
Մնացած կրակոցները դիպել են մեքենայի տարբեր հատվածներին: Ըստ մեղադրանքի՝ Դավիթ Հակոբյանն իր հանցավոր մտադրությունը՝ դիտավորյալ սպանությունը ավարտին չի հասցրել իր կամքից անկախ հանգամանքով պայմանավորված՝ ղեկին նստած Յուրին կտրուկ արագացրել է մեքենայի ընթացքն ու հեռացել է դեպքի վայրից:
Առաջադրված մեղադրանքներում Դավիթ Հակոբյանն իրեն մեղավոր չի ճանաչել: Նա հայտնել է, թե որևէ առնչությւոն չունի այն արարքների հետ, որ իրեն առաջադրել են: Դավիթ Հակոբյանը չի ցանկացել ցուցմունք տալ, բայց պատասխանելով հարցերին՝ հայտնել է, որ ինքը երբևէ զենք չի ունեցել: Նույնիսկ չգիտի՝ «ԱԿ» տեսակի ինքնաձիգն ինչ է իրենից ներկայացնում: Ինքը Սերգեյ Մ.-ին ճանաչում է այս գործի շրջանակներում: Նրան առաջին անգամ տեսել է ազատազրկման վայրում՝ բաղնիք մտնելիս. նա կաղում էր: Այնուհետև Սերգեյին մոտիկից տեսել է կալանավորներին տեղափոխող մեքենայում՝ դատարան գնալիս: Ինքը նրան ասել է՝ չլսես պրովոկացիաներն ու հանկարծ չմտածես, թե ես քո վրա կրակել եմ:
Դավիթ Հակոբյանը նշել է, թե դեպքի օրը գտնվել է իրենց թաղամասում: Ուժեղ ձայներ է լսել, կարծել է, թե հրավառություն է: Երբ տուն է գնացել, տեսել է, որ «ոստիկանության ողջ անձնակազմը իրենց տուն է լցվել»: Ինքն էլ լավ գիտի, Սերգեյն էլ լավ գիտի, որ իրենց միջև որևէ վեճ, թշնամություն չի եղել:
Ինքը Դիլիջանում ընդհանուր առմամբ՝ երկու տարի է բնակվել: Այդ ընթացքում ո՛չ Սերգեյին է տեսել, ո՛չ Յուրային: Վերջինիս ընդհանրապես առաջին անգամ տեսել է դատարանում:
Լազրիկը իր մանկության ընկերն է: Եթե նա մեկնումեկի հետ լուրջ վիճաբանություն ունեցած լիներ, ինքը հաստատ կիմանար: Դիլիջանում գտնվող ավտոլվացման կետը իրեն չի պատկանում… Դեպքի օրը նույնիսկ զանգել են իրեն ու հարցրել են՝ տեղյակ է՞, որ կրակոցներ են եղել: Ինքը տեղյակ չի եղել: Դեպքի պահին գտնվել է «գյուղամեջում»: Երբ տուն է գնացել ու տեսել է, որ ոստիկանները շրջափակել են իրենց տան տարածքը, թողել-հեռացել է: Ինքը չէր կարող առանց ճշտելու՝ ինչո՞ւ են իր հետևից եկել, մտնել տուն: Պետք է ճշտեր պատճառները, դրա համար էլ որոշ ժամանակ չի ներկայացել իրավապահներին: Իսկ երբ ճշտել է, ինքնակամ ներկայացել է:
Մինչ Դիլիջան գալը ինքը Ռուսաստանում է ապրել:
Դավիթ Հակոբյանն ասել է՝ ինչ վերաբերում է դեպքին նախորդող վեճին՝ ավտոլվացման կետում, ապա ինքը «էժան մենտալիտետ չունի», ավտոլվացման կետերում հերթը առաջ ու հետ գցելու պրակտիկա չունի, նման մանր-մունր հարցերով չի զբաղվում… Ավտոլվացման կետում վեճի կամ այլ հարցով իր մանկության ընկեր Լազրիկն իրեն չի դիմել: Ինքը այդ ամենը կարդացել է քրեական գործի նյութերում…
Տուժող Սերգեյ Միքայելյանը դատարանում հայտնել է, թե Դավիթ Հակոբյանին նախկինում չի ճանաչել, նրա հետ ծանոթացել է ազատազրկման վայրից իր վերաբերյալ քննվող քրեական գործի շրջանակներում դատարան տեղափոխվելու ճանապարհին՝ ոստիկանական մեքենայի մեջ: Քանի որ Դավիթին չի ճանաչել, թշնամություն էլ չի ունեցել ու չունի:
2016 թվականի փետրվարին՝ օրը չի հիշում, իր «Նիսան» մեքենայով գնացել է Դիլիջանի վերջնամասում գտնվող ավտոլվացման կետ՝ մեքենան լվանալու: Այնտեղ հերթ էր, ինքը մեքենան չի լվացել, գնացել է տուն: Մինչ այդ ավտոլվացման կետի աշխատողին հարցրել է՝ հնարավոր չի՞ իր հերթն առաջ գցել: Նա իրեն մերժել է: Ինքն էլ գնացել է տուն: Որևէ մեկի հետ չի վիճել: Լազրիկ անունով ոչ մեկին չի ճանաչում:
Դրանից մի քանի օր անց նույն մեքենայով, որի ղեկին իր փեսա Յուրան էր, առանց որևէ նպատակի շրջել են Դիլիջանում: Ինքը հետևի նստատեղին էր նստած, այդ օրը խմած էր: Շամախյան թաղամասից իջնելիս՝ «Ռենկոյի» քոթեջների մոտ, ինքը ինչ-որ դմփոց է լսել: Հասկացել է, որ կրակոց էր: Հետո զգացել է, որ ոտքը վիրավոր է: Նստատեղի տակից հանել է պահված ինքնաձիգը, լիցքավորել է ու մեքենայի պատուհանից 3-4 մենահատ կրակոցներ է արձակել օդ, որ այլևս իր մեքենայի վրա չկրակեն: Այդ ինքնաձիգը ինքը մի քանի օր առաջ էր դրել մեքենայի մեջ, որ տանի ու հանձնի իրավապահներին: Բայց այդ օրը խմած էր, դրա համար չի գնացել ոստիկանություն՝ զենքը հանձնելու: Կրակելուց հետո ինքնաձիգը նետել է աղբամանի մեջ: Ինքը չի տեսել իր մեքենայի վրա կրակողին: Յուրան էլ չի տեսել: Իր ոտքը սկսել է ուժեղ արյունահոսել ու ցավել:
Ինքը համարյա կորցրել է գիտակցությունը: Իր պահանջով Յուրան մեքենան վարել է Իջևանի ուղղությամբ: Բայց տեսնելով, որ շատ արյուն է կորցնում, գնացել է հիվանդանոց, որտեղ գտնվել է մոտ երկու շաբաթ: Իր հիվանդասենյակը հսկել են ոստիկանները: Միայն մերձավոր բարեկամներին են թույլ տվել այցելել իրեն: Պաշտպանության միջոց կիրառված գաղտնի վկայի ցուցմունքները սուտ են: Ինքը ոչ մեկին չի ասել, թե վիճել է Դավիթ Հակոբյանի հետ, ու նա է կրակել իր մեքենայի վրա: Դեպքը տեղի է ունեցել փետրվարին՝ ժամը 22-ի սահմաններում: Ինքը նստած լինելով մեքենայի մեջ՝ շատ մեծ ցանկության դեպքում էլ չէր տեսնի կրակողին: Ինքը պատկերացում չունի՝ ով է կրակել իր վրա…
Առաջին ատյանի դատարանը գործի քննության արդյունքում հանգել է եզրակացության, որ «ամբաստանյալ Դավիթ Հակոբյանը չի կատարել մեղսագրված արարքները»՝ ծանրացուցիչ հանգամանքում սպանության փորձն ու ապօրինի զենք ձեռք բերել-պահելը:
Ըստ դատական ակտի՝ «սույն քրեական գործով հավաքված ապացույցները թույլ չեն տալիս պարզել մեղադրանքի հիմքը կազմող հանգամանքները… Առկա է մեղադրանքն ապացուցված լինելու կասկած, որը հնարավոր չէ փարատել … պատշաճ իրավական ընթացակարգի շրջանակներում, ուստի պետք է մեկնաբանվի հօգուտ ամբաստանյալի…»:
Դատարանը ճանաչել և հռչակել է Դավիթ Հակոբյանի անմեղությունը մեղսագրված արարքներում՝ դրանց կատարմանը նրա մասնակցությունն ապացուցված չլինելու պատճառաբանությամբ:
Դավիթ Հակոբյանն անհապաղ ազատ է արձակվել դատարանի դահլիճում:
Նրան պարզաբանվել է ապօրինի ձերբակալման, որպես մեղադրյալ ներգրավելու, խափանման միջոցներ կիրառելու, ապօրինի դատի տալու հետևանքով պատճառված վնասների հատուցման պահանջով քաղաքացիական դատավարության կարգով դատարան դիմելու իրավունքը: Սակայն ամբաստանյալը թվարկված իրավունքներից կարող է օգտվել՝ միայն արդարացման դատավճիռն օրինական ուժի մեջ մտնելուց հետո:
Առաջին ատյանի դատարանի արդարացման դատավճիռը բողոքարկվել էր գործով մեղադրող Ն. Չիլինգարյանի և ՀՀ գլխավոր դատախազի տեղակալ Հ. Ասլանյանի կողմից:
Բողոքաբերները նշել են, որ առաջին ատյանի դատարանի արդարացման դատավճիռն անհիմն է, պատճառաբանությունները չեն բխում գործով ձեռք բերված ապացույցների բավարար համակցությունից:
Ըստ բողոքաբերների՝ դեպքից անմիջապես հետո Դավիթ Հակոբյանը դիմել էր փախուստի՝ դրանով իսկ թաքնվելով վարույթն իրականացնող մարմնից, նրա նկատմամբ հայտարարված է եղել հետախուզում, նա քննությանը ներկայացել է դեպքից շուրջ մեկ ամիս անց:
Բողոքաբերների կարծիքով՝ Դավիթ Հակոբյանի մեղավորությունը գործով հաստատված է բավարար ապացույցներով, այդ թվում՝ պաշտպանության միջոց կիրառված վկայի նախաքննական ու դատաքննական ցուցմունքով, որը տվյալ գործով, ըստ բողոքաբերների, «միակ ու վճռորոշ ապացույցը» չէ՝ ինչպես նշվել է արդարացման դատավճռի մեջ:
Այս գործով վկաների կողմից արված՝ «բռնությունների, պաշտոնեական կեղծիքների» վերաբերյալ հայտարարությունների կապակցությամբ ՀՔԾ-ում հարուցվել էր քրեական գործ, սակայն վկաների մատնանշած հանգամանքները չեն հիմնավորվել:
Ըստ բողոքաբերների՝ Դավիթ Հակոբյանը գիտակցել է իր գործողության հանրային վտանգավոր բնույթը, նրա արարքի մահացու հետևանքը վրա չի հասել՝ դեպքի վայրից տուժողի բարեկամի վարած մեքենայի արագ հեռանալու, ինչպես նաև ամբաստանյալի կողմից արձակված ոչ դիպուկ կրակոցների հետևանքով:
Տուժողին սպանելու՝ Դավիթ Հակոբյանի դիտավորության մասին, ըստ բողոքաբերների, վկայում են կրակոցների քանակը, ուղղությունը, դեպքին նախորդող ժամանակահատվածում տուժողի և ամբաստանյալների գործողությունների բնույթը և այլն:
Վերաքննիչ քրեական դատարանը՝ Կ. Մարդանյան, Մ. Արղամանյան, Ա. Մնացականյան կազմով, քննելով վերաքննիչ բողոքները, որոշում կայացրեց դրանք մասնակիորեն բավարարելու մասին: Վերաքննիչ դատարանը հաստատված գնահատեց, որ Դավիթ Հակոբյանը կատարել է ոչ թե շատերի կյանքի համար վտանգավոր եղանակով սպանության փորձ, այլ՝ պարզապես՝ սպանության փորձ՝ առանց ծանրացուցիչ հանգամանքների, այսինքն՝ արարք՝ ոչ թե 34-104 հոդվածի 2-րդ մասի 6-րդ կետով, այլ՝ 34-104 հոդվածի 1-ին մասով:
Տավուշի մարզի ընդհանուր իրավասության դատարանի արդարացման դատավճիռը բեկանվեց:
Դավիթ Հակոբյանը մեղավոր ճանաչվեց սպանության փորձի և ապօրինի զենք ձեռք բերելու, պահելու համար՝ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 34-104 հոդվածի 1-ին և 235 հոդվածի 1-ին մասերով:
Դավիթ Հակոբյանը վերջին հաշվով դատապարտվեց 9 տարի ազատազրկման: Այս պատժին հաշվակցվեց նախնական կալանքի տակ գտնված ժամանակահատվածը՝ 1 տարի 8 ամիս 19 օրը, և վերջնականապես թողնվեց կրելու 7 տարի 3 ամիս 11 օր ազատազրկում:
Մինչև այս որոշման՝ ուժի մեջ մտնելը Դավիթ Հակոբյանի խափանման միջոց ընտրվեց ստորագրությունը՝ չհեռանալու մասին: Պատժի կրման սկիզբը կհաշվվի Դավիթ Հակոբյանին փաստացի արգելանքի տակ առնելու պահից, երբ վերաքննիչ դատարանի որոշումը մտնի օրինական ուժի մեջ:
Մինչ այդ՝ մեղադրական դատական ակտը բողոքարկվել է վճռաբեկ ատյանում:
