Որպես ազդանշան նրանց, ովքեր անամոթաբար շրջապատում են Թուրքիային բոլոր կողմերից, նախագահ Էրդողանն ասաց. «Նրանք պարզապես խելագարվել են այն բանից հետո, ինչ մենք С-400-ի մասին համաձայնագիր կնքեցինք»: Եվ ինչպես չխելագարվել: Թուրքիան Ռուսաստանից և Չինաստանից հետո կդառնա աշխարհի երրորդ և ՆԱՏՕ-ում առաջին երկիրը, որը С-400 համակարգեր ունի, ասվում է թուրքական Sabah պարբերականի հոդվածում:
Այսինքն՝ Ատլանտիկայի բոլոր մղձավանջներն իրականանում են: Այդ ռազմավարական համաձայնագիրը, ըստ էության, նշանակում է որոշակի ժամանակշրջանի վերջ:
Չէ՞ որ երկու այնպիսի ուժեղագույն և կարևորագույն խաղացող, ինչպիսիք Ռուսաստանը և Թուրքիան են, որոնք 250 տարի մրցել են իրար դեմ Կովկասում, Բալկաններում, Միջին Ասիայում, Մերձավոր Արևելքում, միավորում են ուժերը, գրում է պարբերականը:
Չմոռանանք, որ Ատլանտիկայի գլոբալ հեգեմոնիան մեր տարածաշրջանում հիմնված էր Ռուսաստանի և Թուրքիայի հակամարտության վրա, իսկ ընդհանուր Ասիայում՝ Ռուսաստանի և Չինաստանի մրցակցության վրա: Հիմա այդ հիմնական պարադիգմն արմատապես փոխվում է: «Վախի հավասարակշռության» վրա հենվող ավանդական կայսերական ռազմավարությունն այսուհետ անցյալ է դառնում:
Ավելին՝ Թուրքիա-Չինաստան-Ռուսաստան եռյակը լիովին քանդեց ԱՄՆ-ի երեք առանձին գլոբալ առասպելները: Սև կարապի դեր կատարած Թուրքիան բացահայտեց ժողովրդավարության և մարդու իրավունքների մասին ԱՄՆ գաղափարի սուտ լինելը: Պարզ դարձավ, որ «ժողովրդավարության արտահանող» ԱՄՆ-ը իրականում քաոսի, պատերազմների, հեղափոխությունների առևտրական է: Իսկ Ռուսաստանը կոտրեց Պենտագոնի սփռված առասպելը Վրաստանում, Ուկրաինայում, Սիրիայում, իսկ Սնոուդենի շուրջ սկանդալի և ԱՄՆ-ում ընտրություններին իբր վիրտուալ միջամտության ֆոնին՝ ԿՀՎ-ի կառուցած պատմությունը կիբերտիեզերքի մասին:
Իսկ Չինաստանն իր գերազանց արտադրողականությամբ ջախջախեց ԱՄՆ-ի տնտեսական ներկայացումը:
Իսկ Ատլանտիկային ամենաշատը հունից հանեց այն, որ Թուրքիան «դուրս թռավ վանդակից»: Հիմա նրանք ցանկացած միջոցով ուզում են խաթարել Թուրքիայի, Չինաստանի և Ռուսաստանի հարաբերությունները: Այդ նպատակով նրանք առավելագույնս կխորացնեն քաոսը Մետաքսի ճանապարհի երթուղում գտնվող բոլոր երկրներում:
Բրազիլիային, որը մոտ է մնում աճող Ասիային, դաստիարակում են «դատական հեղաշրջումով», իսկ Վենեսուելային՝ քաղաքական ճգնաժամով:
ԱՄՆ-ը, որը «սահմանադրական հեղափոխություն» է իրականացնում Չինաստանի դաշնակից Պակիստանում, Հյուսիսային Կորեայի ճգնաժամի պատրվակով նաև Պեկինի դեմ հակահրթիռային պաշտպանության համակարգեր է տեղակայել Հարավային Կորեայում:
Իսկ Ռուսաստանի դեպքում հաշվարկն արվում է Ուկրաինայից հետո չեչենական խնդրի նոր թեժացման ճանապարհով ռևանշ վերցնելու վրա:
1945 թվականից ի վեր ԱՄՆ-ը ավելի քան 50 կառավարություն է տապալել աշխարհում օկուպացիայի, հեղաշրջումների, ներքին դավադրությունների հետևանքով:
Աշխարհի մի քանի տասնյակ երկրներում նա միջամտել է ընտրություններին և իշխանության գլուխ է բերել իր «սնածուներին», քաղաքացիական պատերազմներ է հրահրել, չի խուսափել քաղաքացիական բնակչության դեմ արգելված զենք օգտագործելուց: Իսկ ամենագլխավորը՝ մահափորձ է կատարել օտարերկրացի շատ ղեկավարների դեմ: Բայց բոլոր ծրագրերը, որոնք իրագործվել են Թուրքիայի դեմ Գեզիում իրադարձությունների պահից, 2016 թ. հուլիսի 15-ին ջարդվեցին թուրք ժողովրդի կամքի ամուր պատին բախվելով:
Երբ ԿՀՎ-ն սրբիչը ռինգ նետեց, այդ անգամ Իսրայելի միջոցով «հանրաքվեի քարտեզը» գործի դրվեց Իրաքի հյուսիում, նաև Սիրիայի հյուսիսում Պենտագոնի ձեռքով «ահաբեկչական միջանցքի ստեղծման նախագիծը»:
Իսկ Գերմանիային Ֆեթուլահ Գյուլենի FETÖ կազմակերպության և Քրդստանի աշխատավորական կուսակցության պաշտպանության գործառույթ տրվեց: Բայց երբ ակնհայտ դարձավ, որ այդ ամենն արդյունք չի տա, այդ անգամ գործի դրվեց ամերիկյան դատարանը: «Այդուհանդերձ, նրանք չեն դիպչի թիրախին և հերթական անգամ շեղ կհարվածեն Թուրքիայի կողքով»,- եզրափակում է պարբերականը:
