«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է քաղաքացիական ակտիվիստ Վահագն Մինասյանը:
– Արդեն մեկ տարի է անցել «Վճարում ենք 100 դրամ» ակցիայից, երբ տեղի ունեցավ հանրային կոնսոլիդացիա, և իշխանությունները ընկրկեցին: Շատերն ասում են, որ այն ժամանակ գրպանի խնդիր էր, դրա համար համախմբվեցին, մինչդեռ, օրինակ, էլեկտրաէնեգիայի կամ գազի սակագնի բարձրացման դեպքում կոնսոլիդացիա տեղի չունեցավ, չնայած կրկին առնչվում էր գրպանին: Ի՞նչն է խնդիրը:
– Չէի ասի՝ գրպանի խնդիր էր, շարժումը սպեցիֆիկ էր նրանով, որ ինքնաբուխ կոնսոլիդացիա էր, և բոլորն ակամա, նույնիսկ նրանք, ովքեր ակցիաներին երբևէ չէին մասնակցել և երբևէ պաստառ էլ չէին բռնել, միայն 100 դրամ վճարելով մասնակից էին դառնում շարժմանը:
Ինչ վերաբերում է գազի և էլեկտրաէներգիայի սակագնի թանկացմանը, մի քիչ հայկական մենթալիտետին բնորոշ երևույթ է, այդ պահին մեզ վրա չի երևում դա,և երևի թե ոչ բոլորը կարող են իրենց աշխատանքը թողնել և պայքարել սոցիալական արդարության համար կամ ապօրինի որոշումների դեմ: Այս իմաստով բոլորս միասին թերանում ենք, բայց սա է մեր իրականությունը:
–Վերջերս Աֆրիկյանների տան համար պայքարը, կամ «Դ!եմ եմ» շարժումը, առհասարակ բոլոր շարժումները չեն ունենում հաջողություններ: Ինչո՞վ է սա պայմանավորված:
-Ինչ վերաբերում է «Դ!եմ եմ»-ին. «Վճարում ենք 100 դրամ»-ի շարժումը բաց էր բոլորի առաջ, և բոլորը որոշում կայացնող էին, «Դ!եմ եմ» շարժումն այս առումով մի փոքր տարբերվում է, որովհետև ոչ բոլորի առաջ է այն բաց, և գոյություն ունի խումբ, որը քննարկում է և որոշում՝ ինչ քայլեր պետք է արվեն: «100 դրամի» ժամանակ բոլորը որոշող էին, և սա շատ էական տարբերություն էր, բոլորն իրենց կամքով իրենց վրա պատասխանատվություն էին վերցնում ինչ-որ քայլ, ինչ-որ գործողություն անել, «Դ!եմ եմ»-ի դեպքում նման բան չկա: Այսինքն՝ եթե ես փորձեմ կենսաթոշակայինի դեմ պայքարել «Դ!եմ եմ» նախաձեռնության գծած սխեմայից դուրս, ես ակամա կհայտնվեմ իրենց սահմաններից դուրս: Շատ գործողություններ կան, որոնց հետ ես համաձայն չեմ եղել, կամ ավելի կոշտ պետք է արվեր, բայց ես հնարավորություն չեմ ունեցել քայլ անելու, քանի որ իրենց սահմաններից դուրս եմ եղել:
Աֆրիկյանների տան խնդիրը մի փոքր այլ է. Աֆրիկյանների շենքի պայքարի համար մոտիվացիան այլ էր, այսօր հանրությանը կարծես թե ավելի քիչ է հետաքրքրում պատմամշակութային արժեք երևույթը, մարդիկ ավելի շատ մոտիվացված են սոցիալական խնդիրների դեմ պայքարելու, դրա համար կարծում եմ՝ Աֆրիկյանների տան համար պայքարը կոնսոլիդացիայի չհանգեցրեց: Ինչ վերաբերում է իմ ասելիքին և անելիքին Աֆրիկյանների շենքի հետ կապված՝ ես հանցավոր վարչախմբին իմ գործողություններով ցույց տվեցի, որ մենք միայն պաստառ բռնող և միայն իրավունքից խոսող չենք, մենք իրավունքի գերակայության սկզբունքով պատրաստ ենք նաև ավելի ռադիկալ քայլերի, մասնավորապես՝ շենք բարձրանալը: Հետագայում ավելի ռադիկալ փոփոխություններ կլինեն՝ բնականաբար բացառապես իրավունքի դաշտում:
–Ի՞նչն է, ըստ Ձեզ, պատճառը, որ կոնսոլիդացիա տեղի չի ունենում:
-Կարծում եմ՝ խնդիրները չեն կարողանում ըստ էության ձևակերպել մեծ կոնսոլիդացում ձեռք բերելու համար, այսինքն՝ տեղային խնդիրներով ենք զբաղված, և բոլոր նախաձեռնությունների մոտեցումները կարծես թե տարբեր են, նաև սկզբունքներն են տարբեր: Մենք չենք կարողանում մոտեցման ձևերի և սկզբունքների մեջ փոխզիջման գնալ, մենք չենք կարողանում ընդհանուր խնդիր ձևակերպել: Շատ նախաձեռնություններ կոնսոլիդացիան փորձում են գտնել գաղափարական հարթության մեջ: Կարծում եմ՝դա անհաջող մոտեցում է, որովհետև գաղափարական կոնսոլիդացիան բարդ երևույթ է, նույնիսկ անհնար: Այսօր խնդիր ունենք ազատվելու այս հանցավոր վարչախմբից, պետք է այդ խնդրի շուրջ միավորվենք, ոչ թե նժդեհական կամ ցեղակրոն լինելու: Չեմ ուզում որևէ մեկին փնովել, ամեն մեկն իր տեղն ունի, և կարծում եմ՝ամեն գաղափարախոսություն պարտադիր է, համախմբում պետք է տեղի ունենա կոնկրետ խնդրի շուրջ: նախ պետք է հասկանալ՝ ինչ ենք ուզում, ամեն մեկս մեր մեջ գիտենք՝ինչ ենք ուզում, ինչպես ենք պատկերացնում՝ցավոք սրտի, բացակայում է: Այսինքն՝ մինչև բոլորս միասին չձևակերպենք՝ինչ ենք ուզում, չենք կարող խնդիր ձևակերպել:
Ավելին՝ տեսանյութում: