Սահմանից ստացվել է հերթական ողբերգական տեղեկությունը: Ադրբեջանական դիպուկահարները սպանել են երկու հայ զինծառայողի՝ պայմանագրային ծառայողների:
Վերջին շրջանում այսպիսի տեղեկությունները ստացվում են տագնապալի հաճախականությամբ: Գրեթե շաբաթ չկա, որ մարտական հենակետերում, դիրքերում մենք զոհեր չունենանք: Վստահ ենք, որ ադրբեջանցիներն էլ ստանում են հատուցումը, ստանում են պատասխանը, սակայն դա չի կարող մխիթարություն լինել կորստի համար, քանի որ մենք կորցնում ենք մեր զինվորներին, մեր որդիներին, եղբայրներին, հայրերին, ընկերներին: Մենք կորցնում ենք մեր ամենաթանկ ռեսուրսը՝ մարդուն: Եվ ինչ է սա, եթե ոչ՝ պատերազմ:
«Ռուսաստանը բացահայտորեն ներդրեց մի նախադեպ, ըստ որի՝ վիճահարույց խնդիրներում հնարավոր է հարցերը լուծել զենքի ուժով… Հերթը երևի Ադրբեջանինն է, կամ Ադրբեջանն էլ երևի իր հերթին է սպասում, իսկ մինչ այդ ինտենսիվորեն զինվում է, ընդ որում՝ ռուսական զենքով, մեր, իբր, դաշնակցի զենքով»:
Վերջին շրջանում բոլորը խոսում են պատերազմի հավանականության մասին, հատկապես ուկրաինական իրադարձություններից հետո, երբ Ռուսաստանը բացահայտորեն ներդրեց մի նախադեպ, ըստ որի՝ վիճահարույց խնդիրներում հնարավոր է հարցերը լուծել զենքի ուժով: Եվ առաջին իսկ օրից եղան կանխատեսումներ, որ Ադրբեջանն ու Թուրքիան առաջին իսկ պահից կփորձեն օգտվել Ռուսաստանի ստեղծած նախադեպից: Սիրիայում, Քեսաբում Թուրքիան հենց այդպես էլ վարվեց: Հերթը երևի Ադրբեջանինն է, կամ Ադրբեջանն էլ երևի իր հերթին է սպասում, իսկ մինչ այդ ինտենսիվորեն զինվում է, ընդ որում՝ ռուսական զենքով, մեր, իբր, դաշնակցի զենքով:
Սակայն պատերազմական այս կանխատեսումներով, գնահատումներով ու դիտարկումներով հանդերձ՝ մեզանում մենք համառորեն չենք ուզում ընդունել, որ արդեն ապրում ենք պատերազմական պայմաններում: Եթե բախումներն ու զոհերը լայնածավալ չեն՝ դիրքային են, դիրքապահային, հենակետային, եթե դիպուկահարներն են սպանում, ոչ թե տանկերն ու արկերը, դա դեռ չի նշանակում, որ պատերազմ չէ: Մենք ապրում ենք պատերազմական պայմաններում և պատերազմի պայմաններում զրկվում ենք ինքնիշխանությունից, ինքնուրույնությունից, զրկվում ենք անվտանգության այլընտրանքների մասին մտածելու իրավունքից:
Ընդհանրապես՝ կարծես մեզ զրկում են մտածելու իրավունքից, որպեսզի հետո զրկեն մնացյալ բոլոր իրավունքներից: Որովհետև մտածող մարդկանց, մտածող հասարակություններին չես կարող իրավազրկել, և ուրեմն նախ՝ պետք է զրկել մտածելու հնարավորությունից, որ հետո նաև զրկեն մնացյալ իրավունքներից: Եվ մենք կարծես դադարել ենք մտածել, դադարել ենք մտածել, որ գտնվում ենք պատերազմական պայմաններում, սակայն ապրում ենք խրախճանքի ռեժիմում: Դիմադրողականությունը չեզոքացված է մեր գլխում, հետևաբար ֆիզիկական դիմադրողունակության մասին խոսելն արդեն ընդհանրապես դառնում է հարաբերական և ավելորդ:
«Պատերազմին պատրաստվելը ներքին արդարությունն ու օրինականությունն է, իրավահավասարությունն է, սոցիալական արդարությունը, ստեղծագործական ազատությունը, որը պոտենցիալ է հաղորդում երկրին, այդ թվում՝ պաշտպանունակության, պատերազմին պատրաստվելը սուվերենության, անկախության արժևորումն է»:
Շատերը կարող են սա համարել գույների խտացում, բայց ակնհայտ է, որ մենք չենք պատրաստվում պատերազմի, մենք պատրաստ չենք պատերազմի, իսկ նման դեպքերում, եթե մի փոքր փոխենք մեր եզակի մտածողներից մեկի խոսքերը՝ մենք խաղաղության չենք կարող հասնել: Եթե մենք խաղաղություն ենք ուզում, ապա Նժդեհն իրավացի էր՝ մենք պետք է պատրաստվենք պատերազմի: Պատերազմը գալիս է այնտեղ, հարվածում է այնտեղ, որտեղ ամենաանպատրաստն են: Իսկ պատրաստվելը բանակը զինելը կամ հայրենասիրական կենացներ ասելը չէ, ազգային-ազատագրական արշավները չեն համաշխարհային կամ համամարդկային արժեքների վրա:
Պատերազմին պատրաստվելը ներքին արդարությունն ու օրինականությունն է, իրավահավասարությունն է, սոցիալական արդարությունը, ստեղծագործական ազատությունը, որը պոտենցիալ է հաղորդում երկրին, այդ թվում՝ պաշտպանունակության, պատերազմին պատրաստվելը սուվերենության, անկախության արժևորումն է:
Մենք հենց այդ տեսանկյունից ենք անպատրաստ, և վախենանք նույնիսկ, որ հենց մեր այդ անպատրաստությունն էլ տարածաշրջանային նոր ռազմական բախումը գեներացնող աղբյուրներից մեկն է: Մենք ժամանակ ունենք գոնե այդ մի աղբյուրը ցամաքեցնելու:
