Հայ հեղափոխականները ( Տիգրան Կարապետիչը չէ, այլ Դաշնակցությունը) հայտարարում են նոր նախաձեռնության մասին՝ ի պաշտպանություն ընտրական իրավունքի: Դաշնակները պատրաստվում են ընտրողներին բացատրել, թե ինչքան կարևոր է ընտրական իրավունքը, ինչքան կարևոր է քվեն, և պետք չէ այն 5-10 հազար դրամով վաճառել:
Ինչ խոսք, Դաշնակցությունը քվեի իրական գինն ավելի լավ գիտի: Այն իսկապես 5-10 հազար դրամ չէ, և, ըստ երևույթին, Դաշնակցությունը փորձելու է ընտրողներին համոզել, որ «դեմպինգ» չանեն և իրենց ձայները ՀՀԿ-ին չվաճառեն 5-10 հազար դրամով, որովհետև այդպիսով Դաշնակցության «գործին» են խփում:
Բանն այն է, որ ինչքան շատ մարդ է իր ձայնը վաճառում 5-10 հազար դրամով, այնքան քիչ ձայն է մնում Դաշնակցությանը: Իսկ ինչքան քիչ ձայն է մնում Դաշնակցությանը, այնքան հետո Դաշնակցության համար դժվարանում է դրանք տարբեր բիզնես-քվոտաների դիմաց ՀՀԿ-ին վաճառելու գործը: Հենց դրա համար էլ Դաշնակցությունը պատրաստվում է շարժում ծավալել հանուն ընտրական իրավունքի պաշտպանության, որ մարդիկ իրենց ձայնը վաճառելով՝ Դաշնակցությանը չթողնեն ձեռնունայն:
Իսկ եթե մի քիչ ավելի լուրջ, ապա առնվազն ծիծաղելի է, որ ընտրական իրավունքի պաշտպանության նախաձեռնությամբ է հանդես գալիս մի ուժ, որը վերջին տասնամյակում կեղծված բոլոր ընտրություններից առաջ հայտարարել է կեղծիքի ճանապարհը «կրծքով» փակելու մասին, իսկ ընտրություններից հետո գնացել և փարվել է ընտրակեղծարար իշխանության կրծքին՝ դառնալով նրա կոալիցիոն գործընկերը:
Թե՛ 2003 թվականի խորհրդարանի ընտրությունից առաջ, թե՛ 2007 թվականի խորհրդարանի և 2008 թվականի նախագահի ընտրություններից առաջ Դաշնակցությունը հայտարարել է, որ չի հանդուրժելու ընտրակեղծիքներ, սակայն այդ բոլոր ընտրություններից հետո կոալիցիոն համագործակցություն է հաստատել իշխանության հետ և ստացել խորհրդարանական մանդատներ, նախարարական պորտֆելներ, փոխնախարարական և այլ գերատեսչական պաշտոններ, բիզնեսներ տարբեր ոլորտներում:
Իսկ այդ ամենը վերջում համեմել են պետության մասին մտահոգության վերաբերյալ «երգերով»:
Եվ այսօր մնում է միայն զարմանալ, թե Հայաստանի որ մի բանական քաղաքացին կարող է լուրջ ընդունել ընտրական իրավունքի պաշտպանության ուղղությամբ Դաշնակցության որևէ նախաձեռնություն, եթե այդ կուսակցությունից սպասելիքը միայն այն է, թե 2013 թվականի ընտրությունից հետո ՀՅԴ-ն իշխանության հետ համագործակության որ ձևաչափն է ընտրելու:
Ինչպե՞ս կարող է Հայաստանի վերջին տասնամյակի ընտրակեղծիքների լեգիտիմացման գործում անմնացորդ նվիրում ցուցաբերած քաղաքական ուժը դառնալ ընտրական իրավունքի իրական պաշտպան:
Դաշնակցությունն ընդամենը որոնում է իր բիզնեսների պաշտպանության նոր ձևեր, քանի որ հին ձևերն ակնհայտորեն Սերժ Սարգսյանի ճաշակով չեն:
