Պուտինի այցերի քաղաքական գրաֆիկը համապատասխանում է արտաքին քաղաքականության բնագավառում վերջին ժամանակներում նրա արած ծրագրային հայտարարություններին: Հետխորհրդային սահմաններից դուրս առաջին այցը ՌԴ նախագահն իրականացնում է հունիսի 1-ին Գերմանիա՝ կանցլեր Անգելա Մերկելի հետ հանդիպելու, բայց ընդհանուր առմամաբ նա ուշադրություն կդարձնի այլ տարածաշրջանների: Նման կարծիք է հայտնել Deutsche Welle ռուսական հրատարակչության գլխավոր խմբագիր և Արևելյան Եվրոպայի բաժնի ղեկավար Ինգո Մաննտոյֆելը:
Հեղինակի խոսքերով՝ գերմանացի քաղաքական գործիչները չպետք է ակնկալեն, որ Պուտինը պարզապես կշարունակի Դմիտրի Մեդվեդևի կամ իր սեփական արտաքին քաղաքական կուրսը, որը վարում էր մինչև 2008 թվականը: Կրեմլի նոր ղեկավարն առաջիկա տարիներին ավելի քիչ ուշադրություն կդարձնի Եգվրոպային և ամբողջ Արևմուտքին: Հոդվածագրի խոսքերով՝ Եվրոպան և հատկապես Գերմանիան կմնա ռուսական տնտեսության համար գլխավոր ուղղությունը, հենց դրա համար էլ հունիսի 1-ին Մերկելի հետ բանակցություններից հետո Պուտինը մեկնում է Փարիզ՝ հանդիպելու Ֆրանսիայի նախագահ Ֆրանսուա Օլանդի հետ: Իսկ երկու օր անց՝ հունիսի 3-4-ը Սանկտ Պետերբուրգում նա կընդունի ԵՄ 29-րդ գագաթնաժողովը:
Մաննտոյֆելը նշում է, որ այդ հանդիպումներն ակնհայտորեն խոսում են այն նշանակության մասին, որ Պուտինը տալիս է Եվրոպային՝ ի տարբերություն ԱՄՆ-ի, որից նա, դատելով ամեն ինչից, խիստ հիասթափված է: Պատահական չէ, որ Պուտինը վերջին պահին և ոչ այնքան քաղաքավարի հրաժարվեց հանդիպել ԱՄՆ նախագահ Բարաք Օբամայի հետ Քեմփ Դևիդում «Մեծ ությանկի» գագաթնաժողովին, սակայն ժամանակ գտավ հանդիպել Ղրղզստանի, Ուզբեկստանի, Տաջիկստանի, Ղազախստանի, Բելառուսի և Ուկրաինայի նախագահների հետ՝ Մոսկվայում ԱՊՀ ոչ ֆորմալ գագաթնաժողովում:
Հեղինակը բացատրում է,ր որ դա պայմանավորված է ՀՀՊ-ի շուրջ ԱՄՆ-ի և Ռուսաստանի միջև եղած տարաձայնություններով: Բացի այդ, Պուտինը հասկանում է, որ Օբաման զբաղված է նախընտրական արշավով և առավել ևս այժմ նպաստավոր չէ փոխզիջում ձեռք բերելու համար:
Հեղինակի կարծիքով՝ Պուտինը կմեծացնի տարածությունը Եվրոպայից նաև այն պատճառով, որ ինքը և իր շրջապատը դժգոհ են Ռուսաստանում ժողովրդավարության բացակայության հարցում Եվրոպայի և ԱՄՆ-ի կողմից մշտական քննադատություններից: Ամենայն հավանականությամբ, Պուտինը կփորձի իր կողմը գրավել հետխորհրդաին երկրներին և կամրապնդի իր հարաբերությունները Չինաստանի հետ, շարունակում է հեղինակը: Բացի այդ, մի քանի ամիս շարունակ Պուտնինն առաջ է տանում Եվրասիական միության գաղափարը: Նա ցանկանում է դարձյալ Մոսկվային քաղաքական և տնտեսական ամուր կապերով կապել հետխորհրդային երկրները: Ֆինանսական դժվարությունների պատճառով Եվրոպայի և ԱՄՆ–ի թուլացումը նրա օգտին է: Քանի որ ամերիկացիները հոգնել են միջազգային աահաբեկչության դեմ պայքարից, իսկ եվրոպական գաղափարը կորցրել է գրավչությունը եվրոգոտու ճգնաժամի արդյունքում, Մոսկվայի շուրջ համախմբման ջանքերը միանգամայն բարենպաստ կարող են լինել:
Պատահական չէ, որ Պուտինն իր «եվրոպական» հանդիպումներից հետո ուղևորվում է Ուզբեկստան . Չինաստան, իսկ Մոսկվա վերադառնալու ճանապարհին՝ Ղազախստան: Իհարկե, առայժմ վաղ է եզրակացություններ անել, սակայն տպավորությունն այնպիոսին է, որ Պուտինն այլևս շատ բան չի ակնկալում Արևմուտքից: «Եթե դա այդպես է, ապա Ռուսաստանի նկատմամբ Եվրոպայի քաղաքականությունը, որը ձևակերպվում էր որպես «փոփոխություններ մերձեցման միջոցով», կարելի է համարել տապալված»,– եզրափակում է հոդվածագիրը:
