Հայաստանը համարվում է մոնոէթնիկ երկիր, որի բնակչության 97%-ը կազմում են հայերը, սակայն մնացյալ 3 տոկոսը կազմող օտարազգիները, որ ապրում են այստեղ, ներկայացնում են ավելի քան 50 ազգություն: Եթե 1988թ. ազգային և էթնիկ փոքրամասնությունները Հայաստանում կազմում էին ընդհանուր բնակչության 6.7%-ը, ապա համաձայն 2001թ. մարդահամարի տվյալների` այժմ այդ թիվը, նվազել է մինչև 2.2-2.3%: Ներկայումս Հայաստանում ապրող այդ 50 ազգություններից միայն 11-ի համայնքներն են իրենց հասարակական կազմակերպություններով ներկայացված ՀՀ նախագահին կից խորհրդատվական կենտրոնում: Դրանց թվում են Հայաս֊տա֊նում ամենամեծ ազգային փոքրամասնությունը` 40 հազար բնակչություն ունեցող եզդիները, մոտ 15 հազար կազմող ռուսները, ավելի քան 1500 բնակիչ ունեցող ուկրաինացները, ևս շուրջ 1.5 հազար բնակիչ ունեցող քրդերը և համեմատաբար ավելի փոքր թիվ կազմող լեհերը, հույները, վրացիները, ասորիները, գերմանացիներն ու հրեաները: Բացի բոլոր այն ազգային փոքրամասնություններից, որոնք Հայաստանի Հանրապետությունում ներկայացված են կայացած էթնոմշակութային համայնքներով, վերջին 10 տարիների ընթացքում մեզ մոտ հաստատվել են նաև այլ ազգությունների ներկայացուցիչներ, որոնց մասին մենք գրեթե տեղյակ չենք: Եթե ուշադրություն դարձնենք վիճակագրությանը` վերջին տարիներին երկրում հետաքրքիր աճ է նկատվել բուլղարների, աբխազների թվաքանակում: Վերջին մարդահամարը ՀՀ-ում գրանցել է Հայաստանում ապրող շուրջ 158 ինգուշների, 50 լիտվացի և նույն քանակությամբ լատիշների: Նրանց հետ մեկտեղ ավելացել է դեռ ԽՍՀՄ տարիներից ՀՀ տարածքում բնակվող մոլդովացիների թիվը` հասնելոց շուրջ 200 հոգու: Բացի նշվածներից` վերջին տասնամյակում Հայաստանում կտրուկ ավելացել է պարսիկների, հնդիկների և սիրիացիների թվաքանակը, որոնց վերաբերյալ թեև կոնկրետ թվական տվյալներ չկան, սակայն հանրապետությունում բնակություն հաստատած այս օտարազգիների հիմնական մասը ուսանում է Հայաստանում: Այս խմբում բացառություն են կազմում միայն պարսիկները, որոնց ավելի բարձր տարիքի ներկայացուցիչների մեծ մասը Հայաստան է գալիս առևտրատնտեսական և ժամանցային նպատակներով: