Այն, որ Վարդան Օսկանյանի՝ ԲՀԿ-ին անդամակցումը ավելին է, քան զուտ Վարդան Օսկանյանի անդամակցումը ԲՀԿ-ին, թերևս աներկբա է: Ընդամենը պարզ տրամաբանությունը հուշում է, որ «Բարգավաճ Հայաստան»-ի նախագահ Գագիկ Ծառուկյանը Օսկանյանի անդամակցությանը, այն էլ՝ նախընտրական շրջանում, որևէ կերպ չէր համաձայնի, եթե խոսքը առավել գլոբալ խաղի մասին չլիներ:
Բանն այն է, որ նախկին արտգործնախարարին ներառելով իր շարքեր՝ «Բարգավաճ Հայաստան»-ը փաստորեն պատասխանատվություն է ստանձնում նաև նրա պաշտոնավարման տարիների համար, իսկ դա նշանակում է նաև պատասխանատվություն Ռոբերտ Քոչարյանի նախագահության համար: Դա էլ իր հերթին նշանակում է զգալի պատասխանատվություն հասարակության առաջ: Վարդան Օսկանյանը միայն քաղաքացի Օսկանյան չէ, նա քաղաքական հոսանքի կրող Օսկանյան է, որովհետև զուտ որպես անհատ՝ Օսկանյանի օգտակար գործողության գործակիցը Ծառուկյանի համար հավասար է գրեթե զրոյի: Ի վերջո, նույնիսկ սոցիոլոգիային չտիրապետելու պարագայում է պարզ, որ Օսկանյանը չունի որևէ ռեսուրս, որը կբարձրացնի ԲՀԿ-ի վարկանիշը: Փոխարենը նա ունի խոցելի բազմաթիվ տեղեր ԲՀԿ մրցակիցների համար՝ թե ընդդիմության, թե իշխանության դաշտից:
Օրինակ՝ ընդդիմությունը կարող է Օսկանյանին ուղղակի «գնդակահարել» մարտի 1-ին նրա դերակատարության թեմայով, իսկ իշխանությունն էլ այդ թեմայով ոչ միայն կարող է, այսպես ասած, «տակից» կրակոցներ արձակել, այլ նաև նախկին արտգործնախարարին գրոհել արտաքին քաղաքական թեմաներով, ինչի նախադեպերն արդեն իսկ կան, երբ Հանրապետական կուսակցությունը քարոզչական գրոհի էր ենթարկում Վարդան Օսկանյանին, երբ վերջինս իշխանական քաղաքականության քննադատությամբ որևէ հարցազրույց էր տալիս: Եվ եթե այս բոլոր գործոնների առկայության պայմաններում Վարդան Օսկանյանը ներգրավվում է ԲՀԿ շարքեր, կնշանակի խնդիրը շատ ավելի գլոբալ է կամ համեմատաբար ավելի գլոբալ, քան զուտ մայիսյան խորհրդարանական ընտրությունները և դրանցում Ռոբերտ Քոչարյանի քաղաքական շահերը:
Այստեղ խոսք է գնում առնվազն նախագահական ընտրությունների մասին, և այն էլ հարց է՝ 2013 թվականի՞, թե՞ 2018 թվականի: Ի վերջո, Վարդան Օսկանյանով և Ռոբերտ Քոչարյանով ԲՀԿ-ն դեռ երկար ժամանակ է խոցելի լինելու թե ընդդիմադիր, թե իշխանական քարոզչության համար: Տարիներ կպահանջվեն, որ այդ քննադատության հարվածները բթանան, հետևաբար առավել իրատեսական կարող են լինել հավակնությունները միայն 2018-ի համար:
Սակայն հարցն այստեղ այն է, թե արդյոք ԲՀԿ-ն կդիմանա՞ այդքան: Չի բացառվում, որ «Բարգավաճ Հայաստան»-ը իշխանական համակարգում իր համար ստացել է նվազագույն շեմի երաշխիքներ: Ո՞վ է տվել այդ երաշխիքները, դժվար է ասել՝ Սերժ Սարգսյա՞նը, Արևմո՞ւտքը, թե՞ Մոսկվան, բայց ըստ երևույթին դրանք ստացվել են նվազագույն բավարար չափով, այլապես հազիվ թե «Բարգավաճ Հայաստան»-ը հեռահար ծրագրերի համար ռիսկի ենթարկեր, այսպես ասած, «նաղդ» խնդիրների լուծումը, առավել ևս, որ ԲՀԿ-ն իր քաղաքական գործունեության ընթացքում ավելի շատ փոփոխականությամբ է փայլել, քան սկզբունքային համարձակությամբ:
