ՀՅԴ-ն և «Ժառանգությունը» այսօր հանդես են եկել ընտրությունների վերաբերյալ համատեղ հայտարարությամբ: Երկու կուսակցությունները, ողջունելով ազատ և արդար ընտրություն անցկացնելու կամարտահայտությունը, որպես դրա գրավական՝ անհրաժեշտ են համարում Ընտրական օրենսգրքի մի փոփոխության իրականացումը: Խոսքը վերաբերում է հարյուր տոկոս համամասնական ընտրակարգի անցնելուն: «Ժառանգությունն» ու Դաշնակցությունը պահանջում են դա խորհրդարանի մեծամասնությունից՝ իշխող մեծամասնությունից, այդ փոփոխությունը համարելով ազատ և արդար ընտրություն անցկացնելու մտադրության իրական վկայություններից մեկը: Կգնա՞ արդյոք խորհրդարանական մեծամասնությունն այդպիսի փոփոխության: Հարց է, որի պատասխանը կարծես թե միարժեք է՝ չի գնա: Չի գնա, եթե պահանջը մնա միայն ՀՅԴ-«Ժառանգություն» համատեղ հայտարարության տիրույթում, կամ եթե նույնիսկ համատեղ ակցիաներ իրականացվեն այդ ուղղությամբ:
Իհարկե, հարյուր տոկոս համամասնական ընտրակարգ միայն այդ երկու ուժերը չէ, որ պահանջում են: Դա է պահանջում նաև Հայ ազգային կոնգրեսը, որի հանրահավաքներից մեկում Լևոն Տեր-Պետրոսյանը կարևոր համարեց անցումը 100 տոկոսանոց համամասնական ցուցակի: Բայց խորհրդարանական մեծամասնությունը նույնիսկ այդ դեպքում տեղի չի տա, քանի որ մեծամասնական տեղերը, այսպես ասած, իշխանության գլխավոր կռվաններն են, նաև իշխանության փոխզիջումը օլիգարխներին, որոնց պատրաստվում են հանել իշխանական նախընտրական ցուցակներից: Մեծամասնական տեղերում ընտրվելու «իրավունքն» է լինելու այն փոխհատուցումը, որ իշխանությունը անելու է օլիգարխներին ցուցակներից դուրս բերելու դիմաց: Հետևաբար, մեծամասնականները իշխող ուժի համար ունեն ռազմավարական նշանակություն:
Այս հարցում նրան զիջում պարտադրելու համար 100 տոկոս համամասնական ընտրակարգի կողմնակից ուժերից պահանջվում է լուրջ ռազմավարական գործակցություն՝ ՀՅԴ-«Ժառանգություն»-Կոնգրես, գուցե այլ ուժեր ևս, որոնք, կողմ լինելով, կարող են միանալ այդ գործակցությանը: Այսինքն՝ այդ ուժերը պետք է կարողանան մեկ հարցի շուրջ գոնե համագործակցել և իշխանությանը բավական լայն ճակատով փորձեն ճնշել ու մղել փոխզիջման: Չէ՞ որ խոսքը ընտրության գործընթացի արդարության համար կարևոր դիտվող իրողության մասին է, այսինքն՝ մի բանի մասին, որը ռազմավարական նշանակություն ունի ընտրական գործընթացը կեղծիքներից մի զգալի չափով զերծ պահելու կամ գործընթացը հանրային և քաղաքական իմաստով վերահսկելի դարձնելու տեսանկյունից:
Կարո՞ղ են արդյոք գոնե այդ մեկ հարցում համատեղ հայտարարի գալ Կոնգրեսը, ՀՅԴ-ն ու «Ժառանգությունը» և կազմել իսկապես բավական լայն կոալիցիա, որին կմիանան, թերևս, այլ քաղաքական ուժեր ևս, այդ թվում՝ Ազատ դեմոկրատները, որոնք, անկասկած, նույնպես կարտահայտվեն 100 տոկոս համամասնականության օգտին: Եթե քաղաքական դաշտը կարողանա համախմբվել թեկուզ այդ մեկ ռազմավարական հարցի շուրջը և ընտրություններից առաջ իսկապես լուրջ քաղաքական ճնշում բանեցնել իշխանության վրա, ապա այստեղ հաջողությունը շատ հավանական կլինի: Իսկ եթե ոչ, ապա դա ոչ միայն ձախողման կբերի համամասնականության պահանջի հարցում, այլև խորհրդարանական ընտրություններից առաջ ևս մեկ անգամ կվկայի, թե որքան լղոզված է Հայաստանի քաղաքական դաշտը: