ՀՀԿ-ԲՀԿ հակադրությանը հետևող թե՛ քաղաքացիական, թե՛ փորձագիտական շրջանակներին թերևս հետաքրքրում է, թե մինչև ուր կարող է հասնել այդ հակադրությունը:
Այսինքն` մինչև ինչ աստիճան կարող են այդ կուսակցությունները, իսկ ավելի կոնկրետ` դրանց առաջնորդներ Սերժ Սարգսյանն ու Գագիկ Ծառուկյանը հակադրվել իրար: Իսկ ավելի կոնկրետ, բոլորին հետաքրքրում է հարցը, թե արդյոք Ծառուկյանը կդառնա՞ Սերժ Սարգսյանին ընդդիմություն: Շատերը սակայն այդ հարցի պատասխանն արդեն իսկ համոզված տալիս են` ասելով, որ Ծառուկյանը Սերժ Սարգսյանին ընդդիմություն չի կարող դառնալ, քանի որ խոշոր գործարար է, և ընդդիմություն, իրական ընդդիմություն դառնալու դեպքում ստիպված կլինի դիմագրավել իշխանության շատ լուրջ ճնշումներ: Ի վերջո, կա Խաչատուր Սուքիասյանի օրինակը, ով հայտնվեց իշխանության գրոհների տակ և կորցրեց հայաստանյան իր սեփականության մի զգալի մասը, քանի որ համարձակվել էր քաղաքական այլախոհություն դրսևորել և սատարել նախագահի ընդդիմադիր թեկնածու Լևոն Տեր-Պետրոսյանին:
Հայաստանում բոլորն են համոզված, որ եթե որևէ գործարար համարձակվի ընդդիմանալ իշխանությանը, անմիջապես կդառնա հալածանքների թիրախ և կարող է հասնել ընդհուպ սնանկության: Հենց այդ համոզումն էլ մարդկանց մի զգալի մասի հիմք է տալիս պնդելու, որ ինչքան էլ Ծառուկյանը հակադրվի Սերժ Սարգսյանին, ի վերջո տեղի է տալու, քանի որ խոշոր գործարարը Հայաստանում լիովին կախված է իշխանությունից:
Այդ դեպքում, իհարկե, հարց է առաջանում, թե ինչո՞ւ այժմ Ծառուկյանը տեղի չի տալիս: Այսինքն` եթե նա գիտե, որ ի վերջո զիջելու է Սերժ Սարգսյանին, որ Սերժ Սարգսյանը կարող է նրա վրա հարկային ու մաքսային մամլիչը բանեցնել ու ստիպել ենթարկվել քաղաքական կապիտուլյացիայի, ինչո՞ւ է այժմ դիմադրում: Իսկապես, ի՞նչն է խանգարում Սերժ Սարգսյանին այդ մամլիչն այժմ կիրառել և փակել թեման:
Տրամաբանական պատասխաններն այստեղ, թերևս, երկուսն են. կամ Սերժ Սարգսյանը չի ուզում դա անել և փորձում է ՀՀԿ-ԲՀԿ խաղով ինչ-որ հարցեր լուծել ներքաղաքական դաշտում, կամ էլ Սերժ Սարգսյանը չի կարողանում Ծառուկյանին ճնշել և նրա ամենակարողության մասին պատկերացումները մի քիչ չափազանցված են:
Արդեն առիթ եղել է ասելու, որ չեմ համարում, թե ՀՀԿ-ԲՀԿ հակադրությունն իշխանական իմիտացիա է: Իշխանությունը չունի այդպիսի իմիտացիայի անհրաժեշտություն: Դրանով նա որևէ մեկին չի կարող խաբել` թե՛ հասարակությանը, թե՛ միջազգային հանրությանը: Իմիտացիայով իշխանությունը որևէ էական հարց չի կարող լուծել: Ավելին, իմիտացիան լուրջ ապակայունացնող գործոն կարող է լինել միջին օղակներում և շարքերում, ինչը ներկայիս պայմաններում, երբ երկրում առկա է կայուն ընդդիմադիր համակարգ, ինչպես նաև չափազանց ծանր և լարված սոցիալական վիճակ, խիստ վտանգավոր և անկառավարելի կարող է լինել վերևների համար: Ավելի հավանական տարբերակն այն է, որ Սերժ Սարգսյանը պարզապես չի կարողանում բավարար ճնշում բանեցնել Գագիկ Ծառուկյանի վրա: Այստեղ որոշակի նրբերանգներ կան:
Խաչատուր Սուքիասյանի օրինակը, օրինակ, այդքան էլ համարժեք չէ Ծառուկյանին: Բանն այն է, որ Սուքիասյանի պարագայում կար, այսպես ասած, ներիշխանական «կոնսենսուս», և որևէ մեկը դեմ չէր, որ Սուքիասյանին պատժեն: Ծառուկյանի պարագայում դեմեր կլինեն: Ոչ այն պատճառով, որ Սուքիասյանին ավելի քիչ էին սիրում կամ համակրում իշխանական համակարգում, քան, ասենք, Ծառուկյանին: Ամենևին: Պարզապես Սուքիասյանը հստակ հայտարարեց իր քաղաքական կողմնորոշման մասին և չտրվեց սեթևեթանքների կամ «նազուտուզի»: Ծառուկյանն այդպես չի անում: Ծառուկյանը չի հայտարարում այն, ինչ ուզում կամ պահանջում է Սերժ Սարգսյանը` չի խոսում նախագահի ընտրությանը նրան սատարելու մասին, բայց միևնույն ժամանակ էլ, այսպես ասած, ընդունում է Սերժ Սարգսյանի ներկայիս նախագահությունն ու նրա առաջ ստանձնած կոալիցիոն պարտավորությունները: Իսկ դա շատ կարևոր հանգամանք է:
Գագիկ Ծառուկյանը պայմանավորվածությունների խախտում թույլ չի տալիս, ինչը Սերժ Սարգսյանին հիմք չի տալիս նրան ենթարկել պատժի, նրա վրա առարկայական ճնշումներ բանեցնել, և ստիպում է սահմանափակվել միայն տեղեկատվա-հոգեբանական ճնշումներով: Բանն այն է, որ եթե Սերժ Սարգսյանը այժմվանից փորձի գործնական պատժով Ծառուկյանին ենթարկեցնել իրեն, դա կարող է հարուցել համակարգի դժգոհությունն ու կասկածները, քանի որ խախտվում է համակարգային արդարության տրամաբանությունը` մարդը որևէ պայման չի խախտել, բայց նրան պատժում են նոր պայմաններ թելադրելու համար: Դա կարող է իշխանական համակարգի համար դառնալ բավական պայթունավտանգ գործոն, ինչը Սերժ Սարգսյանին, անկասկած, զերծ է պահում այդ քայլից:
Իսկ այդ ամենից բացի, թեև դա էլ ինքնին բավական լուրջ գործոն է Հայաստանի իշխանական համակարգի տրամաբանության տեսանկյունից, կա նաև Քոչարյանի գործոնը: Այսինքն` եթե Սուքիասյանին պատժելու դեպքում կար Քոչարյան-Սարգսյան կոնսենսուս, ապա Ծառուկյանի դեպքում այդ կոնսենսուսը ակնհայտորեն գոյություն չունի: Ահա այդ նուրբ իրավիճակն էլ բավական հմտորեն խաղարկում է «Բարգավաճը» և մի կողմից չենթարկվելով իշխանության ապագայի սցենարներին, մյուս կողմից էլ հայտարարում է ներկայիս պայմանավորվածություններին հավատարիմ մնալու մասին` այդպիսով պայքարելով իշխանությունից այդ ապագայի սցենարներում առավել մեծ տեղ ստանալու համար: Ահա հենց այդ մարտավարությունն է, որ ԲՀԿ-ն Սերժ Սարգսյանի համար դարձնում է առավել վտանգավոր և նվազ խոցելի: Սերժ Սարգսյանը նույնիսկ շատ ուրախ կլիներ, որ Ծառուկյանը խախտի համակարգային արդարության տրամաբանությունն ու անցնի ընդդիմություն, քանի որ այդպիսով նա կազատեր իր ձեռքերը Ծառուկյանի հանդեպ: Բայց Ծառուկյանն այդ տրամաբանությունն առայժմ չի խախտում, ինչով էլ խախտում է Սերժ Սարգսյանի ապագա իշխանության հիմքերը: