ԱԺ Բարգավաճ Հայաստան խմբակցության անդամ Վարդան Բոստանջյանը չի բացառել, որ ԲՀԿ-ն կարող է միանալ կառավարությանն անվստահություն հայտնելու` ՀՅԴ նախաձեռնությանը, որպեսզի ի վերջո քննարկվի այն և որոշվի, թե արդյոք ՀՅԴ-ն է «ճիշտ», թե կառավարությունը:
Այս հանգամանքը ինքնին կարող էր լինել ուշագրավ և հետաքրքիր, միևնույն ժամանակ կարող էր նաև սովորական լինել, քանի որ առաջին անգամ չէ, որ ԲՀԿ-ն նմանօրինակ «օրիգինալ» վերաբերմունք է ցուցաբերում կառավարության, մասնավորաբար Տիգրան Սարգսյանի հանդեպ:
Սակայն խնդիրն այսօր այն է, որ ԲՀԿ վերաբերմունքը դրսևորվում է Կոնգրես-ԲՀԿ «թամաշայի» թեժ շրջանում, երբ բոլորը սպասում են Գագիկ Ծառուկյանի արձագանքին: Այդ համատեքստում, կառավարությանը անվստահություն հայտնելու` ՀՅԴ նախաձեռնությանը սատարելու մասին ԲՀԿ մտադրությունը կամ դա չբացառելու մասին պատասխանը ինչ-որ առումով նաև Ծառուկյանի արձագանքն է Կոնգրես-ԲՀԿ թեմատիկայի շրջանառությանը: ԲՀԿ-ն անուղղակի, զգուշորեն, բայց թերևս ակնարկում է իշխանությանը, որ կարող է նաև դիտարկել Հանրապետականին դեմ գնալու տարբերակն ու ծավալել ընդդիմադիր գործունեություն:
Մյուս կողմից, սակայն, ուշագրավ է մեկ այլ իրողություն: ԲՀԿ-ն սատարում է Դաշնակցությանը, իսկ դա նշանակում է Ռոբերտ Քոչարյան-ՀՅԴ-ԲՀԿ եռանկյունու կամ եռօղակ շղթայի արտահայտում: Ուժի այդ երեք կենտրոնները գրեթե բոլորը շաղկապում են իրար, և ԲՀԿ-ն, ներկայումս սատարելով ՀՅԴ-ի նախաձեռնությանը, մեսիջ է հղում նաև Կոնգրեսին, առ այն, որ ամենևին չի պատրաստվում հրաժարվել Ռոբերտ Քոչարյանից, ինչը պնդում կամ որպես նախապայման է դնում Լևոն Տեր-Պետրոսյանը: Այս պարագայում պետք է ենթադրել, որ Բարգավաճ Հայաստանը կամ ցույց է տալիս ՀՀԿ-ին, որ իրականում ինքը կարող է դառնալ ընդդիմություն, բայց ամենևին ոչ Կոնգրեսի հետ, կամ էլ Կոնգրեսին է ցույց տալիս, որ կարող է միավորվել, սակայն ոչ Կոնգրեսի պայմաններով, և երբեք չի հրաժարվի Ռոբերտ Քոչարյանից: Այսինքն` ԲՀԿ-ն ակնարկում է, որ եթե նույնիսկ քննարկի համատեղ ընդդիմություն լինելու տարբերակը, ապա այդ համատեղ գործարքում առաջատարը, լոկոմոտիվը ինքը պետք է լինի, հետևաբար ինքը պետք է լինի խաղի կանոններ թելադրողը:
Ասել է թե` ԲՀԿ-ն առաջարկում է նույն ձևի, բայց արդեն այլ բովանդակության դաշինք Կոնգրեսի հետ: Դա մի բովանդակություն է, որին Կոնգրեսը անկասկած չի կարող գնալ, պարզապես տեղ չունի գնալու: Բանն այն է, որ եթե ԲՀԿ հետ Կոնգրեսը գործակցի առանց Քոչարյանից Բարգավաճ Հայաստանի հրաժարվելու, ապա այդ գործակցությունը Սերժ Սարգսյանի համար հնարավոր կլինի քանդել ընդամենը մի թեթև քարոզչական քամիով, Տեր-Պետրոսյանին մեղադրելով Քոչարյանի հետ գործակցության համար: Հետևաբար, Քոչարյանից հրաժարվելը այստեղ սկզբունքային հարց է Կոնգրեսի համար: Պակաս սկզբունքային չէ նաև Բարգավաճ Հայաստանի համար, քանի որ այդ դեպքում արդեն ԲՀԿ-ն ուղղակիորեն հայտնվում է Կոնգրեսի ստվերում: Այս իմաստով փակուղային իրավիճակ է, ինչն էլ մեծ հաշվով բացարձակապես անատամ է դարձնում ԲՀԿ ընդդիմադիր զեղումները, ինչպես օրինակ` ՀՅԴ նախաձեռնությանը սատարելու հարցում:
Խնդիրն այն է, որ Սերժ Սարգսյանը Բարգավաճ Հայաստանին պարզապես կասի՝ ուզում ես սատարել ՀՅԴ-ին, սատարիր, բայց դրանից առաջ պարզապես հանձնիր կոալիցիոն քվոտաները և գնա ու հայտնվիր ՀՅԴ կարգավիճակում: Իսկ Գագիկ Ծառուկյանը պատրա՞ստ է արդյոք գնալ այդ քայլին: Սա է նաև ԲՀԿ շուրջ հյուսվող քաղաքագիտական «տոնածառի» գլխավոր հարցը՝ պատրա՞ստ է արդյոք Ծառուկյանը դառնալ ընդդիմություն, ընդունել իշխանության հարվածները, զրկվել իշխանական լծակներից: Չէ՞ որ այդ կուսակցությունը պարզապես սովորական կուսակցություն չէ, այլ չինովնիկական կուսակցություն, որին տասնյակ հազարները անդամակցել են հենց չինովնիկական հեռանկարներից ելնելով: Չէ՞ որ, եթե չլիներ ՀՀԿ հետ գործընկերության հանգամանքը, Բարգավաճ Հայաստանի առաջնորդը ինքնին չէր կարող բավարարել այդ բոլորի նյութական հավակնությունները: Հետևաբար, այստեղ ոչ միայն հոգեբանական, այլ նաև նյութական, ֆինանսական ծանր բեռ է ընկնելու ԲՀԿ առաջնորդի վրա, ընդդիմություն դառնալու պարագայում: Ավելին` կասկած չկա, որ ԲՀԿ առաջնորդը այդ դեպքում ստիպված է լինելու նաև ֆինանսական բեռի մեջ ներառել նաև գործընկեր ընդդիմադիր ուժերի կարիքները, որովհետև եթե այդ ուժերը ունենան կարիքներ, ապա ԲՀԿ-ն ստիպված կլինի բավարարել, որ այդ գործընկերը առնվազն ունակ լինի զորակցել ԲՀԿ հավակնություններին:
Հասկանալի և պատկերացնելի է, թե ինչ բազմակողմանի ծանրություններ են սպասվում Ծառուկյանին ընդդիմություն դառնալու դեպքում: Եվ այստեղ իսկապես հարցը արդեն բավական լուրջ է և ըստ էության պահանջում է բավական լուրջ քաղաքական և նաև պարզապես մարդկային որոշում, թե արդյոք Ծառուկյանին պե՞տք է այդ ամենը: Այստեղ, իհարկե, գլխավորն այն է, թե արդյոք Ծառուկյանն իր համար ունի՞ այն հարցի պատասխանը, թե քաղաքական դաշտում իրեն ընդհանրապես ինչ է պետք, ինչի համար է ինքը մտել քաղաքական դաշտ կամ ում համար, և ընդհանրապես, ինչ է փնտրում այդ դաշտում ներկայում և ապագայում:
