Ներիշխանական վերադասավորումները, որ կատարում է վերջին մի քանի օրերին Սերժ Սարգսյանը, համընդհանուր, կամ հասարակության գերակշիռ մասի ընկալմամբ, ուղղված են իշխանության մեջ Ռոբերտ Քոչարյանի ազդեցությունը թուլացնելուն և չեզոքացնելուն, ու դրա փոխարեն սեփական ազդեցությունը բացարձակացնելուն:
Դա հատկապես կարևոր խնդիր է դիտվում առաջիկա ընտրություններին ընդառաջ: Բայց, Սերժ Սարգսյանի համար թերևս մեծագույն մոլորություն և սայթաքում կլինի ներիշխանական վերադասավորումները միայն այդ մղումով իրականացնելը: Բանն այն է, որ այդ վերադասավորումները պետք են ոչ միայն սեփական իշխանության բյուրեղացման կամ մոնոլիտացման համար, այլ նաև ընտրությունից առաջ հանրությանը համակարգային փոփոխությունների մեսիջներ հղելու համար:
Հետևաբար, կադրային վերադասավորումները պետք է ոչ թե կատարվեն այն սկզբունքով, թե ով ում մարդն է կամ ով կարող է իքս պահին անցնել Քոչարյանի կողմ, այլ իրականացվեն այն սկզբունքով, թե հատկապես որ ոլորտում է կադրային փոփոխությունը հանրային առավելագույն պահանջարկ վայելում: Ընկնելով միայն Ռոբերտ Քոչարյանի հետևից, Սերժ Սարգսյանը կարող է բաց թողնել ամենակարևորը՝ հանրային տրամադրությունն ու ակնկալիքները:
Բացարձակ մոնոլիտ իշխանությունը Հայաստանում դեռևս իշխանական անվտանգության կամ անաղմուկ ընտրության երաշխիք չէ: Շատ կարևոր բաղադրիչ է, բայց երաշխիք չէ, որովհետև ներկայումս Հայաստանում ձևավորվել է ազդեցության նոր կենտրոն՝ Հայաստանի քաղաքացին: Այդ քաղաքացին կարող է լինել ասենք այս կամ այն քաղաքական ուժի շրջանակում, երբեմն հակադիր շրջանակներում, բայց քաղաքացին Հայաստանում դառնում է ազդեցության գործոն, հետևաբար միայն Քոչարյանի հարցերը լուծելով, հնարավոր չէ ընտրության հարց լուծել:
Բայց, նաև հնարավոր չէ քաղաքացու հարցը լուծել Քոչարյանի կամ իշխանության մոնոլիտացման հարցը լուծելու մեթոդով: Այստեղ արդեն ռեպրեսիվ մեթոդներ չեն գործում, այստեղ կարող է աշխատել միմիայն փոխզիջումը: Բայց, փոխզիջման առարկա կարող են լինել հենց կադրերը, կադրային նոր վերադասավորումները:
Առանց դրա, գործընթացը Սերժ Սարգսյանի համար անկասկած մնալու է կիաստ, իսկ կիսատ մնալու պարագայում իշխանության մեջ շատ շուտով նորից գլուխ է բարձրացնելու երկփեղկվածությունն ու շահերի բախումը, որովհետև Հայաստանում բացարձակ իշխանության ռեսուրս չկա: Ավելին, դրա բացակայությունը զգացվում էր դեռևս Ռոբերտ Քոչարյանի նախագահության տարիներից, երբ թվում էր երկիրը լող է տալիս հավելյալ փողերի մեջ և երկնիշ աճեր արձանագրում:
Նույնիսկ այդ ժամանակ Քոչարյանը ստիպված եղավ բացարձակ իշխանությունը փոխել կոալիցիոն քվոտաներով: Դա ամենևին արտաքին տեսքի, ձևի համար չէ, որ արվեց, կամ քմահաճույքի և քաղաքական ճաշակի համար չէ, որ Հայաստանում կոալիցիոն սկզբունք ներդրվեց իշխանության ձևման գործում: Դա բացարձակ իշխանության սպառման, սնանկության սկիզբն էր:
Հետևաբար, ներկայումս Սերժ Սարգսյանին պետք է ոչ թե գնալ բացարձակ իշխանության, այլ իշխանությունը բացել և փակ բաժնետիրական ընկերությունից վերածել այսպես ասած բաց բաժնետիրական ընկերության, որովհետև միայն բացվելու դեպքում իշխանությունը կազատվի շնչահեղձ լինելու հեռանկարից:
