Հայաստանում սկիզբ առած կամ վերսկսված հրաժարականների շղթան երեկ ներառեց նաև ԱԺ նախագահ Հովիկ Աբրահամյանին: «Ո՞վ է հաջորդը» հարցը Հայաստանում կարծես թե ավելի ու ավելի ակտուալ է դառնում, ընդ որում, հարցը հենց ով-ն է, ոչ թե երբ-ը: Այսինքն` գրեթե բոլորն արդեն համոզված են, որ աղմկոտ պաշտոնանկությունները անպայման շարունակվելու են, և հարցն ընդամենը այն է, թե որ պաշտոնյայի հերթն է գալու հաջորդիվ:
Տպավորությունն այն է, որ Հայաստանի իշխանական համակարգը քանդվում է կծիկի նման: Այսինքն` պաշտոնանկությունների շարանն այնպիսին է, որ բնորոշ է, թերևս, միայն հետընտրական փուլին, երբ պարզապես ընտրության արդյունքի հիման վրա հրաժարական է տալիս գործող կառավարությունը կամ իշխանությունը, ու դրա փոխարեն ձևավորվում է նորը: Մեկ էլ տոտալ իշխանական ճգնաժամերի ժամանակ է, որ տեղի են ունենում նման սրընթաց և համալիր պաշտոնանկություններ:
Ինչի՞ հետ գործ ունենք այսօր: Շատերի գնահատմամբ, գործ ունենք ոչ թե ճգնաժամի, և առավել ևս՝ հետընտրական փուլի կեղծանմանություն զարգացումների, այլ բուն նախընտրական իրավիճակի պարտադրանքի հետ: Սակայն համաձայնեք, որ մեծ միամտություն կլինի Հայաստանի իշխանական համակարգում տեղի ունեցող գործընթացները նախընտրական տրամաբանությամբ պայմանավորելը: Երբ գրեթե ամբողջական իշխանական համակարգ է փոփոխվում, այն էլ՝ ընտրությունների շեմին, դա բացատրել միայն նախընտրական քարոզչական տրամաբանությամբ, թերևս կնշանակի իրավիճակը ենթարկել չափազանց մակերեսային դիտարկման: Հազիվ թե ընտրությունից մի քանի ամիս առաջ տեղի ունեցող կադրային ցունամին ինչ-որ մեծ տպավորություն թողնի ընտրողի վրա, և նա վազի «Հանրապետականին» ձայն տալու, եթե մինչ այդ չի ունեցել նմանօրինակ ցանկություն:
Խնդիրը, ըստ ամենայնի, շատ ավելի խորքային է, համակարգային: Հայաստանի իշխանությունն ինքն իրեն սկսել է խանգարել, ինքն իրեն սկսել է վտանգել, ինքն իրեն սկսել է սպառնալ: Եվ սա, թերևս, գալիս է նաև նրանից, որ այլևս անհնար է դարձել Հայաստանի քաղաքացիներին սպառնալը: Բանն այն է, որ երբ իշխանական մեքենայի ռեպրեսիվ փուքսը սկսում է թողնել, քանի որ հասարակության շրջանում ավելի ու ավելի ընդլայնվում են այդ ռեպրեսիաներից չընկճվող քաղաքացիական շրջանակները, իշխանությունը այլևս սկսում է սպառնալի լինել ինքն իր համար: Այլ կերպ ասած` երբ հասարակությունը սկսում է չվախենալ իշխանությունից, իշխանությունն ինքն է սկսում իրենից վախենալ:
Ներկայիս գործընթացներում մենք, թերևս, տեսնում ենք հենց այդ վախի դրսևորումը, որն արտահայտվում է կադրային փոփոխությունների գլոբալ ալիքով: Իրավիճակն այնպիսին է, որ իշխանությունը կարծես թե ինքն իր հետևից է ընկել և ուզում է բռնել սեփական վախը, բայց որքան արագ է վազում դրա հետևից, այնքան թերևս շատ է սկսում վախենալ ինքն իրենից: Սա իսկապես ճգնաժամ է, բայց ոչ թե քաղաքական, այլ ներհամակարգային հոգեբանական լրջագույն ճգնաժամ, որը պարզապես ունի քաղաքական արտահայտչաձևեր:
