Նախկին նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի ընտանիքը դատական հայց է ներկայացրել «Ժամանակ» օրաթերթի դեմ` այն հիմնավորելով նրանով, թե թերթի մի քանի հրապարակումներ արատավորել են Քոչարյանների բարի համբավը: Քոչարյանների ընտանիքի այս նախաձեռնության իրավական կողմին այս պահին չենք ցանկանում անդրադառնալ, եթե իհարկե, իրավական կողմ այստեղ ընդհանրապես կա: Այստեղ հատկապես շատ էական է հարցի բարոյա-քաղաքական և քաղաքացի-հոգեբանական կողմը: Հայաստանի Հանրապետության նախագահի պաշտոնը զբաղեցրած մարդու ընտանիքն այդ պաշտոնից հեռանալուց ընդամենը երկու տարի անց հայտնվել է թերթերից ֆինանսական փոխհատուցումներ պահանջողի դերում: Հիշեցնենք, որ ամիսներ առաջ էլ Քոչարյանը նույն նախաձեռնությամբ հանդես էր եկել «Հայկական ժամանակ» օրաթերթի դեմ: Այստեղ երևի թե կա երկու խնդիր: Ըստ երևույթին, սոցիալական ավելի ու ավելի ծանրացող պայմաններում Քոչարյանների ընտանիքն ի դեմս ազատ մամուլի փորձում է տեսնել իր ընտանեկան բյուջեի համալրման միջոց: Դե գները երկրում օրեցոր թանկանում են, դիմացը Նոր տարի է, Լուժկովից հետո էլ երևի թե խնդիրներ կան` բիզնես գործերի հետ կապված, և այն 4 միլիարդը, որի մասին` որպես նրա ունեցվածքի գրել էին ռուսական որոշ լրատվամիջոցներ, ըստ երևույթին, չի բավականացնում միաժամանակ ապրելուն և առյուծ սպանելուն: Մյուս խնդիրը երևի թե այն է, որ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը, զրկվելով իշխանական համակարգում իր քաղաքական ֆունկցիաներից, այժմ իրականացնում է շատ ավելի մանր առաջադրանքներ և ծառայում է որպես ֆինանսական մահակ ազատ լրատվամիջոցների գլխին: Այսինքն` նա փորձում է դատական հայցեր նախաձեռնել իշխանության ենթակայության տակ չգտնվող լրատվամիջոցների դեմ և այդպիսով ստեղծել նախադեպեր, որոնց նպատակը ազատ մամուլը, ազատ խոսքը Հայաստանում զսպելն է: Իսկ որ Քոչարյանը «գենետիկ» անհամատեղելիություն ունի ազատ մամուլի, ազատ խոսքի հանդեպ, երևի թե կասկած չկա. Ա1+-ի օրինակը վկա: Իսկ այդ ֆունկցիայի համար լավագույն գործիք երևի թե Ռոբերտ Քոչարյանն է ընտրվել այն պարզ պատճառով, որ այն իրականացնելու համար պետք է նաև անձնական հատկանիշներ` անձնական քինախնդրության և վրեժխնդրության զարգացած զգացում, որն էլ, ըստ էության, առաջ է մղում Ռոբերտ Քոչարյանին: Սակայն երևի թե իր նախագահության, ինչպես նաև հետնախագահության ժամանակաշրջանից նա պետք է որ հասկացած լիներ, որ Հայաստանում կան մարդիկ, կան քաղաքացիներ, կան հանրային խմբեր, որոնց համար անձնականը` լինի դա քինախնդրություն, թե նյութական շահ, երկրորդ պլանում է և ստորադասվում է հասարակական, պետական շահին: Իսկ այդ շահը պահանջում է ազատություն, պահանջում է ազատ մամուլ, ազատ խոսք: Եվ Հայաստանում ապագան ոչ թե քոչարյանական ֆունկցիաներինն է, այլ ազատությանը, ազատ խոսքինը, ազատ մամուլինն ու Ազատ Հայրենիքինը: Ի վերջո հանրային և պետական շահի հանդեպ հավատը ավելի ուժեղ է, քան ցանկացած խոչընդոտ, որ կարող են ներկայացնել անձնական կամ խմբակային շահով առաջնորդվող մարդիկ` անկախ նրանց պաշտոնից և դիրքից: Ու այդ հավատի վրա է պահվում այսօրվա Հայաստանը, որի վրա էլ խարսխվելու է Հայաստանի ապագան:
