Երկրաշարժ տեսած մարդու համար, մանավանդ եթե հաշմանդամ է դարձել, շատ դժվար է դուրս գալ այդ վիճակից և շարունակել ապրել, եթե օգնող, կարեկցող և իր խնդիրներով հետաքրքվող ոչ մի անհատ, կազմակերպություն, պետական մարմին չկա: Այսօր իրենց մտահոգությունների, իրենց հուզող հարցերի մասին խոսեցին Սպիտակի երկրաշարժից տուժածներ, «Փյունիկ» ՀԿ անդամներ Գարուշ Դանիելյանը, Արթուր Գրիգորյանը և «Փյունիկ» ՀԿ նախագահ Հակոբ Աբրահամյանը:
«Երկրաշարժը մեր հիշողությունից չի վերանա, բայց մենք պետք է դուրս գանք այս վիճակից, ոչ միայնակ, որովհետև մարդն ի վիճակի չէ միայնակ հաղթահարել այդ ցավը, նրան օգնել է պետք։ Մեր դեպքում մեզ ձեռք մեկնեց «Փյունիկ» ՀԿ-ն: Երկաշարժը վերքի նման մի բան է, ճիշտ է, լավացել է, բայց սպին մնում է։ Մենք մեզ վերագտել ենք, զբաղվում ենք սպորտով, բայց շատ-շատերը, ցավոք, չեն կարողացել դուրս գալ այդ վիճակից, նրանց պետք է օգնել, նրանք օգնության կարիք ունեն»,- նշեց Արթուր Գրիգորյանը:
«Ճիշտ է, մենք սպորտով ենք զբաղվում, մասնակցում այս կամ այն մրցույթների, հաղթում, բայց դա չի նշանակում, որ մենք խնդիրներ չունենք: Ես այսօր ունեմ իմ աշխատանքը, իմ սիրած զբաղմունքը, բայց կան մարդիկ, ովքեր տեղափոխության խնդիրներ ունեն, չկան թեքահարթակներ, համապատասխան փոխադրման միջոցներ, աշխատանք չկա, ոչինչ չկա, լավ կլիներ, եթե պետական աջակցություն լիներ, մարդը լիարժեք է զգում, եթե աշխատանք ունի»,-ավելացրեց Գարուշ Դանիելյանը:
«Փյունիկ» ՀԿ նախագահ Հակոբ Աբրահամյանը կարևորեց այն, որ իշխանությունները պետք է ծրագրեր մշակեն, որ մարդկաց դուրս բերեն այդ հոգեբանական վիճակից, որովհետև միայն բնակարանով կամ աշխատանքով ապահովելը չէ, որ մարդուն լիարժեք է դարձնում: Նա խոսեց գյումրեցու արժանապատվության մասին, որ խաթարվել է և վերականգնումի կարիք ունի:
«Հոգեբանական առումով Գյումրին այսօր կիսամեռած վիճակում է, ճիշտ է, ահռելի է տարբերությունը 22 տարի առաջվա և հիմիկվա, սակայն մենք դեռ շատ անելիքներ ունենք»,- ավելացրեց նա:
Լուսանկարը` PanArmenianPhoto-ի
