Ասում է Վրաստանի ընդդիմադիր Հանրապետական կուսակցության վարչության անդամ Դավիթ Բերձենիշվիլին
– Պարոն Բերձենիշվիլի, ինչպե՞ս կմեկնաբանեք Wikileaks կայքի այն բացահայտումը, ըստ որի ռուս-վրացական օգոստոսյան պատերազմի ժամանակ Միխեիլ Սաակաշվիլին և նաև Վրաստանի մյուս բարձրաստիճան պաշտոնյաները հրաժարվում էին պատասխանել իրենց հայաստանցի գործընկերների հեռախոսազանգերին:
– Ինձ համար բարդ է այդ հարցի վերաբերյալ որևէ բան ասել, քանի որ ես չգիտեմ` նա պատասխանե՞լ է, թե՞ չի պատասխանել հեռախոսազանգերին, առավել ևս, որ դա պաշտոնական հայտարարություն չէ, և ես չգիտեմ այդ աղբյուրի հավաստիության աստիճանը:
– Երևանում ԱՄՆ դեսպանատունը, մասնավորապես մեկնաբանելով այդ փաստաթղթերի հրապարակումը, չի հերքել դրանց բովանդակությունը, այլ միայն դատապարտել է հրապարակման փաստն ինքնին, և ասել, որ դրանք աշխատանքային փաստաթղթեր են:
– Այսինքն` ոչինչ էլ չեն ասել: Ես չեմ կարող դատողություններ անել այդ փաստից: Բայց մի բան կարող եմ ասել. եթե անգամ պատասխանել է հեռախոսազանգերին կամ չի պատասխանել` դա ի՞նչ լուրջ կապ ունի գործի հետ: Ի՞նչ է, Հայաստանի նախագահն ինչ-որ բա՞ն է առաջարկել, իսկ Սաակաշվիլին հրաժարվե՞լ է: Բացի այն, որ եղել է զանգ, և պատասխան չի եղել, այլ բան գրվա՞ծ է: Ես չեմ կարդացել փաստաթղթերի այդ հատվածը: Ես, իհարկե, չգիտեմ, բայց չեմ կարծում, թե դա ինչ-որ լուրջ բան է: Ես հիշում եմ, որ պատերազմի ժամանակ հայկական պատվիրակությունը եկել է Վրաստան և առաջարկել էր իր օժանդակությունը` երկաթգծի վերականգնման աշխատանքներում, այն բանից հետո, երբ ռուսական զորքերը ռմբակոծել են երկաթուղային կամուրջը: Ես դա հիշում եմ, որ նրանք իրենց հետ բերել էին երկաթգծի փայտակոճեր (шпалы) այդ ճանապարհի վերականգնման համար, որպեսզի Հայաստանը, ինչպես և նախկինում, կարողանա օգտվել վրացական երկաթուղային տրանսպորտից: Դա ես հիշում եմ, իսկ թե ինչպիսի շփումներ են եղել կամ շփման ինչպիսի փորձեր են եղել նախագահների մակարդակով` այդ մասին ես ոչինչ ասել չեմ կարող:
– Հրապարակված փաստաթղթում խոսվում է նաև այն մասին, որ ՀՀ ԱԳ նախարար Էդվարդ Նալբանդյանը ամերիկացիների հետ զրույցում ակնարկել է Ջավախքի մասին, որ հայկական կողմը չի օգտագործում այդ խաղաքարտը, չնայած վրացական կողմի նման պահվածքին:
– Ջավախքը Հայաստանի կողմից ճանաչված է որպես հարևան Վրաստանի մաս, և պատերազմի ժամանակ էլ` այնտեղ չեն եղել ոչ մի ռազմական գործողություններ: Ի՞նչ վտանգ կարող էր լինել այնտեղ:
– Պարոն Բերձենիշվիլի, կարծիք կա, որ հայ-վրացական հարաբերությունները, ըստ էության, կախված են ռուս-վրացական հարաբերություններից: ՆԱՏՕ-ի վերջին գագաթնաժողովից հետո, երբ որոշակի ռևերանսներ եղան Վրաստանի կողմից ՌԴ հանդեպ, արդյո՞ք դա կարող է ազդել նաև հայ-վրացական հարաբերությունների վրա:
– Իմ կարծիքով, հայ-վրացական հարաբերությունները ինչպես որ բարիդրացիական են եղել օգոստոսյան պատերազմից առաջ, այդպիսին էլ մնացել են այդ պատերազմից հետո: Չնայած ռուսական ճնշումներին, Հայաստանը չճանաչեց Հարավային Օսիայի և Աբխազիայի անկախությունը, այնպես որ, ես կարծում եմ, որ Հայաստանի և Վրաստանի հարաբերությունները մնացել են նույն մակարդակի վրա, ինչպես որ նախկինում: Եղել են ղեկավարների հանդիպումներ ե՛ւ օգոստոսյան պատերազմից առաջ, ե՛ւ օգոստոսից հետո: Ոչ մի առանձնահատուկ բան այդտեղ չկա, և Հայաստանը վարում է նույն արտաքին քաղաքականությունը, ինչ որ վարում էր մինչ այդ: Հայաստանը Վրաստանով առևտուր է անում այլ երկրների հետ, որքան ես գիտեմ` Հայաստանն իր արտաքին առևտրի մոտ 70 տոկոսը վարում է Վրաստանի միջոցով: Այնպես որ, ռուս-վրացական հարաբերությունները բոլորովին կապ չունեն հայ-վրացական հարաբերությունների հետ: Առավել ևս, որ Հայաստանն այս ընթացքում ուրիշ հարևան չի գտել, որի միջոցով կկարողանար առևտուր անել արտաքին աշխարհի հետ:
– Այսինքն, Ձեր կարծիքով, այս ամենը որևէ փոփոխություն չի՞ մտցրել հայ-վրացական հարաբերություններում:
– Դա իմ կարծիքը չէ, դա փաստ է:
